‘Mam?’ zei Jane.
‘Ik wilde alleen maar een nieuwe kans op liefde. Zodat ik weer van het leven kon genieten.’
‘Hoe bedoel je? Genoot je dan niet van het leven?’
‘Nee. Ik voelde me alsof ik onzichtbaar was. Elk dag kookte ik iets lekkers voor je vader. Elke avond schrokte hij zijn eten naar binnen zonder me ooit een complimentje te geven. Ik dacht dat dat normaal was na een huwelijk van vijfendertig jaar. Hoe had ik moeten weten dat het ook anders kon? Ik dacht dat het zo hoorde. Mijn kinderen waren volwassen, ik had een huis met een tuin. Dus had ik niets te klagen.’
‘Ik had er geen idee van dat je zo ongelukkig was, mam.’
‘Ik was niet ongelukkig. Ik was alleen…’ Angela haalde haar schouders op. ‘Ik bestond alleen maar. Ik leefde niet. Jouw huwelijk is nog vers. Jij en Gabriel weten niet waar ik het over heb en ik hoop dat je het nooit zult ondervinden. Het is een afschuwelijk gevoel als je beseft dat je de beste jaren van je leven gehad hebt. En dat gevoel gaf je vader mij.’
‘Maar je was zo verdrietig toen hij je had laten zitten.’
‘Ja, allicht! Wie wil er nou opzijgeschoven worden voor een andere vrouw?’
‘Dus… jij wilde hem niet meer. Maar je wilde ook niet dat zij hem kreeg.’
‘Is dat zo moeilijk te begrijpen?’
Jane haalde haar schouders op. ‘Nee, ik snap het wel.’
‘Uiteindelijk heeft die lellebel aan het kortste eind getrokken.’ Angela lachte schel.
‘Volgens mij hebben ze er allebei spijt van. Daarom wil pa weer thuiskomen. Maar ik neem aan dat dat er niet meer in zit?’
Angela’s lip trilde. Ze staarde naar de tafel waarop haar handen rustten. Handen die na duizenden bereide maaltijden de littekens droegen van spattend vet en scherpe messen. ‘Ik weet het niet,’ zei ze zachtjes.
‘Je hebt me zojuist verteld hoe ongelukkig je was.’
‘Dat was ik ook. En toen kwam Vince en voelde ik me als nieuw. Ik voelde me weer jong. We hebben samen de gekste dingen gedaan. Dingen waarvan ik nooit had gedroomd dat ik ze ooit zou wagen. Met een pistool schieten. Naakt zwemmen.’
‘Dát hoef ik echt niet te weten, ma.’
‘We gaan naar dansavonden, Janie. Kun jij je herinneren wanneer ik voor het laatst met je vader uit dansen ben geweest?’
‘Nee.’
‘Ik ook niet. En dat is nu juist het punt.’
‘Goed.’ Jane slaakte een zucht. ‘Je moet zelf beslissen, maar wat het ook wordt, ik sta achter je.’ Zelfs als ze die domme roze jurk aan moest.
‘Maar dat is nu juist het probleem, Janie. Ik kan geen besluit nemen.’
‘Je hebt me zojuist verteld dat je met Vince gelukkig bent.’
‘Maar Frankie heeft het magische woord genoemd. Familie.’ Angela keek haar aan met een gekwelde blik in haar ogen. ‘Dat is ook iets waard. Al die jaren. Jij en je broers. Je vader en ik hebben samen veel meegemaakt en ik kan dat alles niet zomaar de rug toekeren.’
‘Is het verleden belangrijker dan dat jij gelukkig wordt?’
‘Hij is je vader, Jane. Betekent dat zo weinig voor je?’
Jane schudde haar hoofd, nu helemaal in de war. ‘Dit heeft niets met mij te maken. Het gaat om jou en om wat jij wilt.’
‘En als ik van wat ik wil gewetenswroeging krijg? Stel dat ik met Vince trouw en dan de rest van mijn leven spijt heb dat ik ons gezin geen tweede kans heb gegeven? Frankie zal het me trouwens nooit vergeven. En vergeet pastoor Flanagan niet en iedereen in de kerk. En de buren…’
‘De buren kunnen de pot op.’ Aan die lui heb je toch niks.
‘Je ziet, er komt een heleboel bij kijken. Het was veel makkelijker toen ik de verstoten vrouw was en iedereen mij gelijk gaf. Nu is het precies het tegenovergestelde en ben ik degene die het gezin uit elkaar laat vallen. Heb je enig idee hoe erg ik dat vind? Hoe erg ik het vind om voor een gevallen vrouw aangezien te worden?’
Beter een gevallen vrouw, vond Jane, dan een gedeprimeerde, grijze muis. Ze legde haar hand op haar moeders arm. ‘Je verdient het om gelukkig te zijn. Laat je door niemand overhalen iets tegen je zin te doen. Niet door pastoor Flanagan, niet door Frankie en zeker niet door mevrouw Kaminsky.’
‘Ik wou dat ik net zo was als jij, zo zelfverzekerd. Elke keer dat ik naar je kijk, vraag ik me af hoe het mogelijk is dat mijn dochter zo’n sterke vrouw is geworden. Een vrouw die ’s ochtends het ontbijt voor haar gezin maakt, haar baby te eten geeft, en dan boeven gaat vangen.’
‘Ik ben sterk omdat jij me zo hebt opgevoed, ma.’
Angela lachte en bette haar ogen. ‘Laat me niet lachen. Een mooi voorbeeld ben ik, huilend aan de keukentafel. Verscheurd tussen mijn minnaar en mijn gezin.’