‘Niet waar,’ jammerde Maria in de verhoorkamer. ‘Ik heb nog nooit van mijn leven iets gestolen!’
Crowe, die de kwade politieman speelde tegenover Moore die de rol van de vriendelijke oom agent had, leunde naar voren en ontblootte met onverholen agressie zijn tanden. ‘Je hebt het alarmsysteem uitgeschakeld voor je vriendje.’
‘Niet waar.’
‘Je hebt de keukendeur van het slot gelaten.’
‘Niet waar.’
‘Je hebt een onwrikbaar alibi voor jezelf geregeld door op de kinderen van je zuster te passen terwijl Andres stiekem het huis van de familie Ackerman is binnengegaan. Wilde hij ze alleen maar beroven, of was hij van het begin af aan al van plan ze te vermoorden?’
‘Andres heeft nog nooit iemand iets gedaan!’
‘We hebben zijn vingerafdrukken op de keukendeur gevonden. En in de keuken.’ Crowe leunde iets verder naar voren. Maria drukte zich tegen de rugleuning van haar stoel. Jane kreeg bijna medelijden met haar, want ze wist hoe het voelde als Darren Crowe zijn smalende gezicht vlak bij het jouwe bracht. ‘Hij is in het huis geweest, Maria. Hij is via de keukendeur binnengekomen.’
‘Hij had mijn mobiele telefoon gebracht! Die had ik per ongeluk thuis laten liggen.’
‘Waarom hebben we zijn vingerafdrukken dan in de keuken gevonden?’
‘Ik heb hem een kopje koffie gegeven. Ik was de oven aan het schoonmaken en hij is er even bij gaan zitten.’
‘Vond mevrouw Ackerman dat goed? Dat er wildvreemde kerels kwamen koffiedrinken in haar keuken?’
‘Dat mocht best. Mevrouw Ackerman was altijd erg aardig voor me.’
‘O ja? Waren de Ackermans niet precies zoals alle andere rijkelui, die je een schijntje betalen terwijl jij hun plee moet schoonmaken?’
‘Nee, ze waren heel goed voor me.’
‘Ze waren stinkend rijk, Maria, terwijl jij moeite hebt de eindjes aan elkaar te knopen. Dat is toch niet eerlijk? Dat heb je toch niet verdiend?’
Ze schudde haar hoofd. ‘U verzint maar wat. Ik vertel u de waarheid.’
‘De waarheid is dat Andres in Colombia een strafblad had. Voor drugssmokkel. En inbraak.’
‘Hij heeft nooit iemand kwaad gedaan.’
‘Een keer moet de eerste keer zijn. Een man kan in de verleiding komen als het om mensen gaat die zo rijk zijn als de Ackermans. Al die mooie dingen die zomaar voor het grijpen liggen.’ Hij haalde een geseald plastic zakje uit de doos die hij had meegebracht. ‘Dit hebben we in jouw flat gevonden, Maria. Paarlen oorknopjes. Heb je die van je salaris betaald?’
‘Ik heb ze met Kerstmis van mevrouw Ackerman cadeau gekregen.’
‘Cadeau gekregen? Laat me niet lachen.’
‘Het is echt waar.’
‘Deze oorbellen zijn minstens vijfhonderd dollar waard. Dat is een erg duur cadeau.’
‘Mevrouw Ackerman wilde ze niet meer. Ze zei dat ik ze mocht hebben.’
‘Of was ze erachter gekomen dat je ze had gestolen? Misschien is dat de reden waarom Andres hen moest vermoorden. Hij moest ze het zwijgen opleggen zodat jij niet gearresteerd zou worden.’
Maria hief haar hoofd op. Haar ogen waren gezwollen en haar gezicht was rood van woede. ‘U bent een duivel.’
‘Ik probeer alleen maar mijn stad te zuiveren van misdadigers.’
‘Door leugens te verzinnen? U kent mij niet. U kende Andres niet.’
‘Ik weet dat Andres een misdadiger was. Ik weet ook dat hij voor ons op de loop was. Dat wil zeggen dat hij schuldig was.’
‘Hij was bang.’
‘Waarvoor?’
‘Colombia. Hij kon niet teruggaan naar Colombia. Daar zouden ze hem vermoorden.’
‘Dus ging hij liever hier dood?’
Maria sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Nee. Hij wilde leven,’ snikte ze. ‘Hij wilde alleen maar met rust gelaten worden.’
‘Vertel me de waarheid, Maria.’
‘Dit is de waarheid.’
‘Vertel me de waarheid, want anders…’ Crowe stopte toen Moore zijn hand op zijn schouder legde. De twee mannen zeiden niets, maar Jane zag de blik die ze wisselden. Ze zag ook dat Moore afkeurend zijn hoofd schudde en dat Crowe daar woedend om werd.
Abrupt stond Crowe op. ‘Denk erover na, Maria,’ zei hij. Toen verliet hij de kamer.
‘Godallemachtig,’ mompelde Frost naast Jane. ‘Wat een hufter.’
Jane keek weer door de ruit en zag dat Moore bij Maria was gaan zitten. Hij bood haar geen troostende hand, noch geruststellende woorden, en Maria bleef huilen met haar armen om haar bovenlichaam geklemd alsof ze dan zou kunnen ophouden met beven.
‘Het bewijsmateriaal is niet toereikend,’ zei ze.
‘Zijn vingerafdrukken staan op de keukendeur,’ zei Frost. ‘En hij is voor ons op de vlucht gegaan.’