‘Rechercheur Wyman?’ riep ze.
Hij banjerde met zijn laarzen door de plassen. ‘Dat klopt. En u moet rechercheur Rizzoli zijn. Hoe was uw reis?’
‘Nat.’ Ze wees naar het afgebrande huis. ‘Is dit wat u me wilde laten zien?’
‘Ja. Het leek me het beste dat u eerst hierheen kwam, nu het nog licht is, zodat u het met uw eigen ogen kunt zien.’
Ze keken samen naar de verkoolde overblijfselen van de boerderij. In het veld erachter kwam een hert aanlopen. Het dier keek onbevreesd naar hen. Het kende de knal van een geweer en de pijn van een kogel nog niet.
‘Het leken fatsoenlijke mensen,’ zei rechercheur Wy man. ‘Rustige types. Ze onderhielden het huis en het terrein keurig netjes. Hebben nooit iets met de politie te maken ge had.’ Hij schudde op een ironische manier zijn hoofd. ‘Als ik “fatsoenlijke mensen” even zo mag definiëren.’
‘Kende u de Temples niet persoonlijk?’
‘Nee. Ik had wel gehoord dat de boerderij van McMurray opnieuw verhuurd was, maar ik heb de Temples nooit ontmoet. Ze werkten niet in de stad, dus heeft haast niemand de kans gekregen ze te leren kennen, behalve de makelaar die hun de boerderij heeft verhuurd. Ze hadden tegen haar gezegd dat ze op het platteland wilden gaan wonen zodat hun neefje van het buitenleven kon genieten en schone lucht inademen. Afgezien van de mensen die in de minimarkt en bij het tankstation werken, zag niemand hen ooit.’
‘En hun neef? Will zal hier toch wel vrienden hebben gehad?’
‘Will kreeg thuisonderwijs, dus had hij geen contact met andere kinderen. Bovendien had ik het idee dat hij anders was dan de meeste kinderen.’
‘Waarom?’
‘Afgezien van het feit dat hij erg dik is, is hij een echte nerd. Na de brand heeft hij me verteld dat hij buiten was toen het gebeurde. Hij stond in dat veld daar.’ Wyman wees naar de wei waar het hert stond te grazen. ‘Hij had een telescoop en was naar de sterren aan het kijken. Nee, wacht, ik weet het weer. Hij was naar kometen aan het zoeken.’ Wyman lachte. ‘Ik heb zelf twee tieners en het laatste wat die op zaterdagavond willen doen, is in een wei staan zonder televisie en zonder Facebook.’
‘Will stond dus in zijn eentje in die wei naar kometen te zoeken toen het huis ontplofte.’
‘Ja. Ik dacht dat het een ongeluk was. Fornuis, gasfles, zoiets. Maar bij het onderzoek van de brandweer bleek algauw dat er opzet in het spel was. Toen hebben we de recherche van de Staatspolitie erbij gehaald. Het staat allemaal in mijn rapport. Er ligt een kopie voor u in mijn auto.’
‘Wat vond u van Will? Afgezien van het feit dat hij een nerd is.’
‘Ik heb hem uiteraard onder de loep genomen. Je weet maar nooit. Misschien had hij problemen met zijn oom en tante, misschien had hij er genoeg van om bij hen onder de plak te zitten. Maar nee, hoor, daar was geen sprake van. We zijn er zeker van dat hij het niet heeft gedaan.’
‘U zei dat het een intelligente jongen is. Dan kon hij er vast wel achterkomen hoe je bommen maakt.’
‘Geen bommen van dit soort.’
‘Wat is er zo bijzonder aan?’
‘Semtex, om maar iets te noemen.’
Daar schrok ze van. ‘Een kneedbom?’
‘Van een ingenieus ontwerp. Volgens de FBI waren de componenten van Franse makelij. Niet iets wat een jongen van veertien zou gebruiken om zijn oom en tante uit de weg te ruimen.’
Jane keek met gefronste wenkbrauwen naar het geblakerde hout en kwam tot de enig mogelijke conclusie. Dit is het werk van beroepsmisdadigers. ‘Wat kunt u me nog meer vertellen over de Temples?’
‘Ze waren de enige familieleden die de jongen nog had. Lynn Temple was de zuster van zijn moeder. In Baltimore had ze als bibliothecaresse gewerkt. Brian Temple was natuurkundige en werkte bij NASA-GODDARD in Greenbelt, Maryland, net zoals Wills vader, Neil Yablonski. De twee mannen waren vrienden en collega’s en de twee echtparen konden goed met elkaar overweg. Toen Wills ouders waren omgekomen, hebben Lynn en Brian het voogdijschap over Will gekregen, maar wat ze daarna hebben gedaan, is nogal raadselachtig.’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Een paar dagen nadat de ouders van de jongen waren omgekomen, hebben Brian en Lynn allebei ontslag genomen. Brian heeft zijn carrière van vierentwintig jaar bij NASA van de ene op de andere dag aan de wilgen gehangen. Ze hebben hun koffers gepakt, hun meubels opgeslagen en Baltimore verlaten. Een paar maanden later zaten ze hier.’
‘Zonder werk? Waar leefden ze dan van?’
‘Goede vraag. Ze hadden bij hun dood vijfhonderdduizend dollar op hun bankrekening staan. Ik weet niet hoe de salarissen bij NASA zijn, maar dat is een aardige spaarpot, zelfs voor een natuurkundige.’