Dat was voor Jane genoeg.
Buiten rende ze door de regen naar haar auto, gooide haar tas op de achterbank en stapte snel in. Ze droogde haar gezicht aan haar mouw en zocht het briefje op met de code die ze nodig had om het terrein af te komen.
We hebben alles onder controle.
Maar toen ze onder de gebogen doorgang de binnenplaats afreed, zag ze iets vreemds. In de verte stond een man roerloos tussen de bomen. Hij was te ver weg om hem te kunnen herkennen. Ze zag alleen dat zijn kleding dezelfde grijsbruine kleur had als de boomstammen.
De weg liep in zijn richting en ze bleef naar hem kijken, zich afvragend waarom hij zo stil stond. Op een gegeven moment verloor ze hem uit het oog vanwege een bocht in de weg en toen de plek weer in zicht kwam, bleek er niemand te staan. Het was alleen maar de stam van een omgevallen eik, half bedekt met mos, ontsierd door de gaten die de spechten erin hadden gemaakt.
Ze stopte en deed het raampje open. Ze zag druipende bladeren en bewegende takken, maar geen man, alleen maar de dode boomstronk die zich had vermomd als een onheilspellende figuur.
We hebben alles onder controle.
Ze had nog steeds een erg onbehaaglijk gevoel toen ze door het hek reed en zuidwaarts op weg naar huis ging, eerst door de bossen en toen door open land. Misschien kwam het door de onophoudelijke regen en het lage wolkendek. Misschien omdat het zo’n eenzame weg was met leegstaande huizen waarvan de veranda’s waren doorgezakt en de ramen dichtgetimmerd. Het was net alsof de wereld was opgehouden te bestaan en zij de laatste overlevende was.
Die illusie verdween toen haar mobieltje ging. Terug in de beschaving, dacht ze, terwijl ze haar hand in haar tas stak. De ontvangst was te slecht om een behoorlijk gesprek te voeren, maar ze ving flarden op van wat Frost zei.
‘Je laatste e-mail… met de politie van Hillsborough gesproken…’
‘Hillsborough? Gaat dit over de oom en tante van Will Yablonski?’
‘…vindt het vreemd… wil erover praten…’
‘Frost? Frost?’
Opeens klonk zijn stem glashelder. Het wonder van een goede antenne. ‘Hij heeft geen idee wat het betekent.’
‘Heb je met de rechercheur van Hillsborough gesproken?’
‘Ja. Ene David G. Wyman. Hij zei dat hij het geval van het begin af aan vreemd had gevonden. Toen ik hem over Claire Ward vertelde, was hij bijzonder geïnteresseerd. Hij wist niet dat er nog meer van die kinderen waren. Je moet echt even met hem gaan praten.’
‘Kun je naar New Hampshire komen?’ vroeg Jane.
Even bleef het stil. Toen zei hij op zachte toon: ‘Jammer genoeg niet. Crowe staat erop dat we Andres Zapata arresteren. Ik zit momenteel in een stake-out tegenover de flat van de huishoudster.’
‘Crowe denkt dus nog steeds dat inbraak het motief was?’
‘In theorie lijkt Zapata een goede kandidaat. Hij is al eens wegens inbraak berecht, hij kon makkelijk in het huis komen, en zijn vingerafdrukken staan op de keukendeur.’
‘Het zit me niet lekker, Frost. Die drie kinderen.’
‘Je wordt hier morgen pas verwacht. Je hebt dus tijd voor een omweg naar New Hampshire.’
Ze had eigenlijk gehoopt rond etenstijd thuis te zijn. Op tijd om Regina te knuffelen, te badderen en voor te lezen en dan samen met Gabriel te eten. Nu moest ze naar New Hampshire. ‘Zeg het niet tegen Crowe.’
‘Ik kijk wel uit.’
‘Zeg, Frost, nog iets. Kun je kijken of ze bij VICAP onopgeloste zaken over vermoorde gezinnen hebben? In het bijzonder in het jaar waarin de Wards, de Yablonski’s en de Clocks zijn omgebracht?’
‘Wat denk je dat er aan de hand is?’
‘Ik weet het niet.’ Ze staarde naar het natte wegdek. ‘Maar het begint me op mijn zenuwen te werken.’
16
Tegen de tijd dat Jane de oprit opreed, regende het niet meer, maar een grijs wolkendek hing laag boven de aarde en water drupte van de bomen. Er waren geen andere auto’s te zien. Ze stapte uit en liep naar de ruïne van wat de boerderij van Wills oom en tante, Brian en Lynn Temple, was geweest. De stal, die er tien meter bij vandaan stond, was nog helemaal intact, maar het woonhuis was veranderd in een berg verkoold hout. Toen ze bij het afgebrande huis stond en overal om zich heen water hoorde druppen, was het alsof ze de stank van de rook die uit de as was opgestegen, nog kon ruiken.
Ze hoorde grind knerpen onder autobanden, draaide zich om en zag een donkerblauwe SUV achter haar Subaru stoppen. De man die uitstapte, had een gele poncho aan, die als een vierpersoonstent om zijn omvangrijke lichaam hing. Alles aan hem was groot, van zijn kale hoofd tot zijn vlezige handen en alhoewel Jane niet bang was, werd ze zich er op deze eenzame, afgelegen plek scherp van bewust dat ze fysiek niets tegen hem zou kunnen beginnen.