‘Zou dat een einde maken aan het probleem?’
‘Misschien.’
‘Je zou drieduizend kilometer bij hem vandaan zitten, maar je zou ook drieduizend kilometer ver weg zitten van alles wat je de afgelopen jaren hebt opgebouwd. Je huis, je collega’s, je vrienden.’
‘Vrienden? Eén vriendin, bedoel je.’
‘Je was niet bij de herdenkingsdienst die we voor je hebben gehouden toen we dachten dat je dood was. Toen we dachten dat jij het lijk in de doodskist was. De zaal was afgeladen, Maura. Er zijn heel veel mensen die respect voor je hebben. Die om je geven. Misschien heb je gelijk en loopt de bevolking van Boston niet met het hart op de tong. Misschien zijn we allemaal een beetje nurks vanwege de eindeloze winters. Maar we geven wel degelijk om elkaar.’
Maura bleef naar de haard staren, waarin de vlammen bijna gedoofd waren en alleen nog gloeiende sintels restten.
‘En ik ken nog iemand die het niet leuk zal vinden als je teruggaat naar Californië,’ zei Jane. ‘Weet hij dat je het overweegt?’
‘Wie?’
‘Hou je alsjeblieft niet van den domme. Ik heb gezien hoe hij naar je kijkt. Jij bent de reden waarom Sansone en Brophy zo’n hekel aan elkaar hebben.’
Verbazing flikkerde in Maura’s ogen toen ze Jane weer aankeek. ‘Ik dacht dat jij Anthony Sansone niet mocht.’
‘Alleen maar omdat hij zo’n vreemde man is. En omdat hij lid is van die krankzinnige Mefisto Club.’
‘En toch zeg je nu dat hij een reden is waarom ik in Boston zou moeten blijven.’
‘Je zou het in elk geval kunnen overwegen.’
‘Is hij zo in je achting gestegen?’
‘Hij is tenminste beschikbaar.’ In tegenstelling tot Daniel Brophy, maar dat hoefde Jane niet hardop te zeggen. ‘En hij heeft een oogje op je.’
‘Nee, Jane.’ Maura leek dieper weg te zinken in haar fauteuil. ‘Anthony Sansone heeft geen oogje op mij.’
Jane fronste. ‘Hoe weet je dat?’
‘Ik weet het gewoon.’ Weer dwaalde haar blik af, weer werd hij als een nachtvlinder naar de stervende vlammen getrokken. ‘Op de dag dat ik hier ben aangekomen, arriveerde Anthony opeens midden in de nacht.’
‘En?’
‘En niks. De volgende ochtend werd er een stafvergadering gehouden en daarna is hij weer vertrokken, terug naar Londen. Hij is net een geest die af en toe in mijn leven verschijnt.’
‘Sansone staat erom bekend dat hij zulke dingen doet. Dat wil niet zeggen dat hij geen belangstelling voor je heeft.’
‘Jane, probeer me alsjeblieft geen nieuwe relatie aan te praten die gedoemd is te mislukken.’
‘Ik probeer je alleen maar over te halen niet uit Boston te vertrekken.’
‘Omdat Anthony zo’n goede partij is?’
‘Nee, omdat Boston jou nodig heeft. Omdat jij de beste patholoog bent die ik ooit heb gekend. En omdat…’ Jane zuchtte. ‘Omdat ik je zou missen, Maura.’
Het laatste houtblok zakte in elkaar. Een wolk gloeiende as steeg op. Afgezien daarvan was het tikken van de regen op de ruiten het enige geluid in de kamer. Maura zat volkomen stil, zo stil dat Jane zich begon af te vragen of ze wel had gehoord wat ze had gezegd. En of het haar iets uitmaakte. Toen keek Maura haar aan, met tranen in haar ogen, en wist Jane dat haar woorden weleens de doorslag zouden kunnen geven.
‘Dat zal ik in overweging nemen,’ zei Maura.
‘Mooi zo.’ Jane keek op haar horloge. ‘Ik moet maar eens gaan.’
‘Moet je echt al weg?’
‘Ik wil zien of ik meer te weten kan komen over Ward en Yablonski. Dat houdt in dat ik met meerdere rechtsgebieden en een heleboel overheidsinstanties te maken zal krijgen. Bovendien zal ik het min of meer in mijn eentje moeten doen, omdat Crowe er geen extra mankracht voor wil uittrekken.’
‘Rechercheur Crowe lijdt aan een verlammend gebrek aan fantasie.’
‘Is dat jou ook opgevallen?’ Jane stond op. ‘Ik zal elke dag bellen om te horen hoe het met Teddy gaat. Als er problemen zijn, weet je me te vinden.’
‘Maak je geen zorgen. Hij is hier volkomen veilig.’
Jane dacht aan de privéweg, het hek, de afgelegen ligging van de school te midden van de bossen. En ze dacht aan de immer op gevaar beduchte beschermengelen, de leden van de Mefisto Club, die over dat alles waakten. Waar kon je een bedreigd kind beter onderbrengen dan bij mensen die wisten hoe gevaarlijk de wereld kon zijn?
‘Ik ben tevreden over wat ik hier heb gezien,’ zei ze. ‘Tot ziens in Boston.’
Voordat ze het kasteel verliet, ging Jane nog even bij Teddy kijken. Hij zat in de klas en ze besloot hem niet te storen. Ze bleef een paar minuten in de deuropening naar hem staan kijken terwijl Lily Saul zwiepend en zwaaiend liet zien wat de voordelen van het Spaanse zwaard waren dat bij de Romeinse legioenen in zwang was geweest. Teddy keek gefascineerd naar haar, naar voren geleund alsof hij op het punt stond overeind te springen om aan de strijd deel te nemen. Lily zag Jane staan en knikte met een blik die zei: Maak je geen zorgen. We hebben alles onder controle.