‘Voor een meisje dat een kogel in haar hoofd heeft gehad, gedraagt ze zich opvallend normaal,’ zei Jane.
‘Op het eerste gezicht ziet ze er inderdaad volkomen normaal uit.’ Welliver keek Maura aan. ‘Zelfs u hebt haar gebreken niet meteen ontdekt, nietwaar, dr. Isles?’
‘Nee,’ moest Maura bekennen. ‘Ze zijn vrijwel onzichtbaar.’
‘Toen de kogel in haar hoofd drong,’ zei Welliver, ‘heeft dat diaschisis veroorzaakt. Dat is Grieks voor “geschokte gedachten”. Omdat ze pas elf was, waren haar hersenen nog kneedbaar, waardoor ze bijna volledig heeft kunnen herstellen. De taalfunctie en de motorische functies zijn vrijwel helemaal in orde, evenals haar geheugen. Behalve dan dat ze zich van die avond in Londen niets herinnert. Vóór de aanval kon ze erg goed leren en werd ze zelfs begaafd genoemd, maar ik ben bang dat ze nu nooit meer zal uitblinken.’
‘Kan ze wel een normaal leven leiden?’ vroeg Jane.
‘Niet voor honderd procent. Zoals veel mensen die hersenletsel hebben, is ze impulsief. Ze neemt risico’s en zegt dingen zonder over de gevolgen na te denken.’
‘Dat klinkt als het gedrag van een normale tiener.’
Dr. Welliver lachte. ‘Dat is waar. Tienerbrein is een diagnose die helemaal op zichzelf staat. Maar ik ben bang dat Claire dit nooit zal ontgroeien. Zelfbeheersing zal voor haar altijd een probleem blijven. Ze is opvliegend en flapt eruit wat er in haar hoofd opkomt. Het veroorzaakt nu al problemen. Ze heeft voortdurend ruzie met een van de andere meisjes hier. Het begon met schelden en haatbriefjes. Dat ging over in pootje haken, duwen en slaan. Ze vernielen elkaars kleren en stoppen wormen in elkaars bed.’
‘Zo waren mijn broers en ik ook,’ zei Jane.
‘Maar u en uw broers zijn dat, naar ik hoop, ontgroeid. Claire zal altijd eerst doen en dan pas denken. En dat is erg gevaarlijk, gezien haar andere neurologische probleem.’
‘En dat is?’
‘Haar slaap-waakritme is volledig verstoord. Dat komt veel voor bij patiënten met een hoofdwond, maar bij de meesten uit het zich in overmatige slaperigheid. Ze slapen meer dan andere mensen. Bij Claire is het om de een of andere reden precies het tegenovergestelde. Ze is rusteloos, vooral ’s nachts. Dan is ze klaarwakker. Ze schijnt genoeg te hebben aan vier uur slaap per etmaal.’
‘Op mijn eerste avond hier heb ik haar in de tuin gezien,’ zei Maura. ‘Dat was na middernacht.’
Welliver knikte. ‘Rond die tijd is ze erg actief. Ze is een nachtdier geworden. We noemen haar onze nachtbraker.’
‘En u vindt het goed dat ze ’s nachts in haar eentje buiten rondzwerft?’ vroeg Jane.
‘In Ithaca zijn haar pleegouders er nooit in geslaagd haar daarvan te weerhouden. Ze hebben van alles geprobeerd: medicijnen, afgesloten deuren, dreigen met straf. Dit zal nu altijd Claire’s gedragspatroon blijven, dus moet ze leren ermee om te gaan. Ze is hier geen gevangene, dus hebben we besloten haar niet als zodanig te behandelen.’
‘Door haar toe te staan midden in de nacht rond te zwerven?’
‘Gelukkig zijn er in de bossen van Maine niet veel dingen die gevaarlijk zijn voor de mens. Geen gifslangen, geen grote roofdieren, en de zwarte beren zijn banger voor ons dan wij voor hen. Het ergste wat haar kan overkomen, is dat ze op een egel trapt of haar enkel verstuikt als ze per ongeluk in een hol van een dier stapt. Claire zal levenslang met deze afwijking behept blijven en zal zich moeten behelpen. Maar eerlijk gezegd kan ze beter hier in de bossen rondzwerven dan in de stad.’
Dat kon Jane niet ontkennen. Ze wist beter dan wie ook waar de gevaarlijkste beesten zich ophielden. ‘En als ze over een paar jaar van school komt? Wat dan?’
‘Dan zal ze zelf haar weg moeten kiezen. Intussen proberen wij haar te leren hoe ze met haar kwaal moet omgaan. Dat is ons doel. Dat is de reden van bestaan van deze school. Deze kinderen leidinggeven opdat ze straks een geschikte plek in de maatschappij kunnen vinden. Een maatschappij die hen tot nu toe niet vriendelijk heeft behandeld.’ Welliver wees naar de dossierkast. ‘We hebben tientallen leerlingen als Claire. Sommigen van hen waren zo getraumatiseerd toen ze hier aankwamen, dat ze nauwelijks konden praten. Of ze werden elke nacht gillend wakker. Maar kinderen zijn veerkrachtig. Met de juiste hulp kunnen ze herstellen.’
Jane deed Claire’s map open. Net als bij Will begon het met de initiële evaluatie van dr. Welliver. Ze bladerde naar een samenvatting van het onderzoek van de politie van Ithaca. ‘Was er een reden waarom Claire juist bij de Buckleys was geplaatst?’
‘Bob en Barbara Buckley waren vrienden van Claire’s ouders en stonden als voogden genoemd in hun testament. Ze hadden zelf geen kinderen en toen ze Claire in huis namen, hadden ze meteen hun handen vol.’