Welliver zette haar theekopje neer en bekeek Jane alsof ze probeerde te peilen hoe vastberaden ze was. Toen stond ze op en liep met schuifelpasjes naar een dossierkast, waar ze in snuffelde tot ze een map had gevonden. ‘Het vliegtuig van de Yablonski’s is kort na het opstijgen neergestort,’ zei ze. ‘Neil Yablonski vloog zelf. Hij en zijn vrouw waren de enige passagiers. Aanvankelijk dacht men dat het een ongeluk was.’ Ze kwam terug met Wills dossier en gaf het aan Jane. ‘Maar de onderzoekers van de NTSB hebben sporen gevonden van explosieven. De politie heeft naar een motief gezocht, een reden waarom juist dit echtpaar een doelwit was, maar hebben het antwoord op die vraag niet gevonden. Gelukkig zat hun zoon, Will, die dag niet bij zijn ouders in het vliegtuig. Hij was dat weekend bij zijn oom en tante, omdat hij aan een wetenschappelijk project wilde werken.’
Jane deed de map open en begon het inschrijfformulier te lezen.
Veertienjarige blanke jongen zonder naaste familieleden. Naar ons verwezen door de staat New Hampshire nadat het huis van zijn oom en tante, Brian en Lynn Temple, die sinds de dood van zijn ouders twee jaar eerder het voogdijschap over hem hadden, onder verdachte omstandigheden door brand volledig was verwoest…
Jane las de volgende paragraaf en keek op naar Welliver, die nog een schepje suiker toevoegde aan haar kop kruidenthee. ‘Hier staat dat men de jongen korte tijd verdacht van de brand in New Hampshire.’
‘De politie moest die mogelijkheid in overweging nemen, omdat Will de enige was die de brand had overleefd. Hij had tegen de politie gezegd dat hij buiten door zijn telescoop stond te kijken toen het huis ontplofte. Een passerende automobiliste zag de vlammen en is gestopt om te helpen. Zij is degene die de jongen naar het ziekenhuis heeft gebracht.’
‘De jongen stond toevallig buiten door zijn telescoop te kijken toen het huis ontplofte?’
‘Wills vader en oom waren NASA-wetenschappers die in het Goddard Space Flight Center in Maryland werkten. Het is geen toeval dat Will amateurastronoom is.’
‘Een nerd,’ zei Jane.
‘Dat zou je kunnen zeggen. Dat is ook de reden waarom de politie hem korte tijd als verdachte beschouwde. De jongen is intelligent genoeg om een bom te kunnen maken. Maar hij had geen motief.’
‘Voor zover ze weten.’
‘Ik heb Will leren kennen als een keurig opgevoede jongen die goed kan leren. Hij is een kei in wiskunde. Ik heb bij hem geen spoor van agressie kunnen vinden. Op het sociale vlak doet hij het minder goed. Zijn oom en tante in New Hampshire gaven hem thuis les, waardoor hij niet veel contact had met andere kinderen. Dat zou een van de redenen kunnen zijn waarom hij moeite heeft vriendschappen te sluiten.’
‘Waarom kreeg hij thuis les?’ vroeg Maura.
‘Hij had op zijn school in Maryland nogal wat problemen. Het arme kind werd erg gepest.’
‘Waarom?’
‘Vanwege zijn gewicht.’ Dr. Welliver keek neer op haar eigen omvangrijke lichaam, dat ze slechts tot op zekere hoogte kon camoufleren met wijde jurken. ‘Ik heb zelf mijn hele leven problemen gehad met mijn gewicht, dus weet ik hoe het voelt als je wordt uitgelachen. Kinderen kunnen bijzonder wreed zijn. Will werd gepest vanwege zijn gewicht en zijn onbeholpen gedrag. Op Evensong nemen we maatregelen als we zien dat een kind getreiterd wordt, maar we zijn niet altijd overal bij. Ondanks de plagerijen is Will altijd goedgehumeurd. Hij is lief voor de jongere kinderen. Hij is een prettige leerling, die nooit problemen veroorzaakt.’ Welliver pauzeerde even en zei toen: ‘In tegenstelling tot het meisje.’
‘Claire Ward,’ zei Jane.
Welliver zuchtte. ‘Onze nachtbraker.’ Ze hees zich weer uit haar stoel en liep opnieuw naar de dossierkast, ditmaal om Claire’s map te zoeken. ‘Claire bezorgt ons heel wat kopzorgen en het houdt allemaal verband met haar neurologische problemen.’
‘Wat bedoelt u met neurologische problemen?’
Welliver draaide zich naar haar om. ‘Claire was erbij toen haar ouders werden vermoord. Ze zijn alle drie in hun hoofd geschoten. Claire heeft dat als enige overleefd.’
Jane hoorde in de verte de donder rommelen. De lucht was onheilspellend zwart geworden. Ze keek naar haar arm en zag dat de haartjes overeind kwamen, alsof er een kille wind over haar huid streek.
Welliver gaf haar Claire’s map. ‘Het is gebeurd toen het gezin na een etentje in een restaurant naar hun auto liep. Claire’s vader, Erskine Ward, werkte voor Buitenlandse Zaken in Londen, Rome en Washington. Haar moeder, Isabel, was huisvrouw. Vanwege Erskine’s baan op de Amerikaanse ambassade was men eerst bang dat het om een terreuraanval ging, maar uiteindelijk is de politie tot de conclusie gekomen dat het waarschijnlijk een gewapende overval was die uit de hand is gelopen. Claire heeft de politie niet kunnen helpen, omdat ze zich niets van de aanval herinnert. Ze herinnert zich alleen dat ze na de operatie in het ziekenhuis wakker werd.’