‘Kun je dit voor me doen, Janie? Ga je met haar praten?’
Ze zuchtte. ‘Vooruit dan maar.’
‘Wacht er niet te lang mee. Voordat zij en die hufter nog dikker met elkaar worden.’
‘Korsak is geen hufter, pa.’
‘Nee? Een vent die doodleuk komt binnenwandelen en zich iets toe-eigent wat niet van hem is?’
‘Hij kon naar binnen wandelen omdat er een plek was vrijgekomen, pa. Je beseft toch wel dat er het een en ander is veranderd sinds je bent vertrokken? Dat ma is veranderd?’
‘Ik wil haar precies zo terug hebben als ze was. Ik ben tot alles bereid om haar gelukkig te maken. Zeg dat er maar bij. Zeg maar dat alles weer precies zo zal worden als vroeger.’
Jane keek op haar horloge. ‘Etenstijd. Ik moet gaan.’
‘Beloof je me dat je het zult doen?’
‘Dat heb ik toch al gezegd?’ Ze hees zich uit de stoffige kussens. ‘Kop op, pa.’
Hij glimlachte naar haar en opeens zag ze weer iets van de oude, zelfverzekerde Frank Rizzoli. Pa was al begonnen zijn territorium opnieuw af te bakenen. ‘Ik voel me al een stuk beter, nu ik weet dat alles in orde zal komen.’
Daar zou ik maar niet al te vast op rekenen, dacht ze toen ze Arabian Nights verliet. Ze zag erg op tegen het gesprek met Angela. Ze was bang voor haar moeders reactie. Angela zou wel tekeergaan. En hoe de beslissing van haar moeder ook zou uitvallen, er zou iemand gekwetst worden. Korsak of haar vader. En dat terwijl Jane net gewend begon te raken aan het idee dat Korsak lid zou worden van hun familie. Hij was een grote man met een groot hart en hij hield van Angela, daar twijfelde Jane geen moment aan. Wie zal het worden, ma?
De hele weg naar huis drukte de haar opgelegde taak als lood op haar schouders. Tijdens het eten, Regina’s badje en het avondritueel van een verhaaltje en vijf kusjes kon ze nergens anders aan denken. Toen ze uiteindelijk de deur van Regina’s kamer dichtdeed en naar de keuken liep om Angela te bellen, had ze het gevoel dat ze op weg was naar de elektrische stoel. Ze pakte de telefoon, legde hem weer neer en ging met een zucht aan de keukentafel zitten.
‘Hij maakt misbruik van je, Jane,’ zei Gabriel. Hij sloot de vaatwasser en zette hem aan. ‘Je hoeft het niet te doen.’
‘Ik heb hem beloofd dat ik haar zou bellen.’
‘Laat hij haar zelf bellen. Het is niet eerlijk dat hij jou hiermee opzadelt. Hun huwelijk is hún probleem.’
Ze kreunde en boog haar hoofd. ‘Juist daarom is het ook mijn probleem.’
‘Dan zal ik het maar ronduit zeggen. Je vader is laf. Hij heeft een puinhoop van zijn leven gemaakt en nu wil hij dat jij de brokstukken aan elkaar lijmt.’
‘En als ik de enige ben die dat kan?’
Gabriel kwam bij haar aan tafel zitten. ‘Door je moeder over te halen hem terug te nemen?’
‘Ik weet niet wat het beste is.’
‘Je moeder zal zelf moeten kiezen.’
Ze hief haar hoofd op en keek hem aan. ‘Wat vind jij dat ze moet doen?’
Gabriel dacht na. Op de achtergrond maakte de vaatwasser borrelende en ruisende geluiden. ‘Ik heb de indruk dat ze erg gelukkig is.’
‘Jouw stem gaat dus naar Korsak.’
‘Het is een fatsoenlijke vent, Jane. Hij is goed voor haar. Hij zal haar nooit kwaad doen.’
‘Maar hij is mijn vader niet.’
‘En dat is precies de reden waarom jij je er niet mee moet bemoeien. Je wordt gedwongen partij te kiezen en dat mag je vader niet van je eisen. Kijk toch eens hoe je er nu al over inzit.’
Ze liet dat even op zich inwerken. Toen ging ze rechtop zitten. ‘Je hebt gelijk. Dit is mijn zaak niet. Ik zal tegen hem zeggen dat hij haar zelf moet bellen.’
‘En voel je alsjeblieft niet schuldig. Als je moeder jouw advies wil, zal ze je daar heus wel om vragen.’
‘Oké. Ik zal hem meteen bellen. Als ik tenminste zijn nieuwe telefoonnummer kan vinden…’ Ze pakte haar tas, viste haar mobieltje eruit en zag dat er iets op het schermpje stond: 1 NIEUW BERICHT. Dat was waar ook. Er had iemand gebeld toen ze met haar vader had zitten praten.
Ze luisterde naar de voicemail. Het was Maura.
‘…hier twee kinderen, een meisje genaamd Claire Ward en een jongen genaamd Will Yablonski. Jane, zij hebben precies hetzelfde meegemaakt als Teddy Clock. Hun eigen ouders zijn twee jaar geleden vermoord en hun pleegouders vorige maand. Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar het is wel toevallig, vind je ook niet?’
Jane beluisterde het bericht tweemaal en belde toen het nummer waar Maura vandaan had gebeld.
De telefoon ging zes keer over voordat er werd opgenomen. ‘Evensong School. Met dr. Welliver.’
‘U spreekt met Jane Rizzoli van het Boston PD. Zou ik dr. Maura Isles kunnen spreken?’