10
Het was een eigenaardige plek voor een gesprek.
Jane staarde naar de zwartgeschilderde ramen waarop in afschilferende gouden letters ARABIAN NIGHTS was geschilderd boven een afbeelding van een weelderige vrouw in een harembroek. Er kwam een man naar buiten gestrompeld die nauwelijks op zijn benen kon staan. Hij knipperde met zijn ogen tegen het daglicht en liep toen slingerend weg, de geur van sterkedrank in zijn kielzog achterlatend.
Toen Jane naar binnen ging, sloeg een nog sterkere alcoholgeur haar in het gezicht. Binnen was het zo duister dat ze slechts met moeite de twee gedaanten kon onderscheiden die aan de bar zaten. Toen haar ogen gewend waren, zag ze zitjes met fluwelen banken, kleurige kussens en kamelenbellen. Ze verwachtte half dat er een buikdanseres zou langskomen met een blad cocktails.
‘Wat kan ik voor je inschenken, schatje?’ riep de barman, waarop de twee mannen aan de tapkast zich naar haar omdraaiden.
‘Ik heb hier met iemand afgesproken,’ zei ze.
‘Dan moet je zeker die vent achterin hebben.’
Meteen riep een stem: ‘Hier, Jane.’
Ze knikte naar de barman en liep naar achteren, waar ze haar vader half verzonken tussen zachte kussens aantrof. Op het tafeltje voor hem stond een glas whisky, ook al was het nog niet eens vijf uur. Ze had hem nog nooit eerder zo vroeg zien drinken. Maar Frank Rizzoli deed de laatste tijd veel dingen die ze nooit van hem verwacht had.
Dat hij zijn vrouw voor een ander zou verlaten, bijvoorbeeld.
Ze moest niezen van het stof dat van het fluweel opstoof toen ze tegenover hem ging zitten. ‘Waarom zit je in vredesnaam in deze tent, pa?’ vroeg ze.
‘Het is hier lekker rustig.’
‘Is dit je nieuwe stamkroeg?’
‘Zoiets. Wat wil je drinken?’
‘Niks.’ Ze keek naar zijn glas. ‘Wat drink jij?’
‘Whisky.’
‘Het is nog niet eens vijf uur.’
‘Nou en? Wie zegt dat je voor vijven niets mag drinken? Wat is er zo bijzonder aan vijf uur? En je weet wat ze zeggen: “Het is altijd wel ergens vijf uur”.’
‘Word je niet geacht op je werk te zijn?’
‘Ik heb me ziek gemeld.’ Hij nam een slokje, maar keek niet alsof hij ervan genoot en zette het glas weer neer. ‘Ik hoor de laatste tijd zo weinig van je, Jane, en dat vind ik helemaal niet leuk.’
‘Ik ken je niet meer, pa.’
‘Ik ben je vader. Daar is niks aan veranderd.’
‘Alleen aan de buitenkant. Je doet dingen die mijn vader – de vader van vroeger – nooit zou doen.’
Hij zuchtte. ‘Het is een geval van verstandsverbijstering.’
‘Zo zou je het kunnen noemen.’
‘Ik bedoel het letterlijk. Wellust heeft me mijn verstand doen verliezen. Het komt allemaal door die klotehormonen.’
‘Mijn pa zou zoiets nooit zeggen.’
‘Jouw pa is inmiddels een stuk wijzer geworden.’
‘Ja?’ Ze leunde achterover. Het stof kriebelde in haar keel. ‘Is dat de reden waarom je het contact tussen ons wilt herstellen?’
‘Ik heb het nooit verbroken. Dat heb jij gedaan.’
‘Het valt niet mee om met je vader contact te houden als hij met een andere vrouw hokt. Soms gingen er weken voorbij zonder dat je de moeite nam om even te bellen. Niet naar mij en niet naar ma.’
‘Ik durfde het niet. Je was zo kwaad op me. En je had de kant van je moeder gekozen.’
‘Dat kun je me moeilijk kwalijk nemen.’
‘Je hebt twéé ouders, Jane.’
‘Ja, maar jij bent weggegaan. Je hebt ma aan de kant geschoven voor een ander. Je hebt haar hart gebroken, pa.’
‘Ze gedraagt zich anders niet als iemand met een gebroken hart.’
‘Weet je hoeveel maanden het heeft geduurd voordat ze er een beetje overheen was? Hoeveel nachten ze heeft liggen huilen? Terwijl jij aan de zwier was met die griet, zat ma zich thuis af te vragen hoe ze het voortaan in haar eentje moest redden. Maar het is haar gelukt en daar neem ik mijn petje voor af. Ze is op haar pootjes terechtgekomen en maakt het goed. Heel goed zelfs.’
Die woorden leken hem te raken als een vuistslag. Ondanks de slechte verlichting zag ze zijn gezicht betrekken en zijn schouders zakken. Hij boog zijn hoofd en verborg zijn gezicht in zijn handen. Ze meende een snik te horen.
‘Pa…?’
‘Je moet iets doen, Jane. Ze mag niet met die vent trouwen.’
‘Pa…’ Jane voelde haar mobieltje vibreren aan haar riem. Ze keek op het schermpje en zag dat het een haar onbekend nummer in Maine was. Ze liet het over aan de voicemail en schonk haar vader haar volle aandacht. ‘Pa, wat is er aan de hand?’
‘Het was allemaal één grote vergissing. Ik wou dat ik de klok kon terugdraaien…’