‘Volgens jouw normen,’ zei Jane. ‘Daar staat Teddy intellectueel een stuk boven.’
Er klonk een gezamenlijk ‘oei’ op en de andere vier rechercheurs wachtten af hoe Crowe op de weinig subtiele belediging zou reageren.
‘Er is een verschil tussen nutteloos intellect en gezond verstand,’ zei Crowe.
‘Hij is twee keer aan een massamoordenaar ontsnapt,’ zei ze. ‘Ga mij niet vertellen dat deze jongen geen gezond verstand heeft.’
Als hoofd van het onderzoeksteam in de zaak-Ackerman gedroeg Crowe zich nog arroganter dan anders. Ze zaten al bijna een uur in vergadering en iedereen was gespannen. Er was dertig uur verstreken sinds de moord op de Ackermans en de pers liep te stuiteren. Het eerste wat Jane die ochtend had gezien, was de opruiende krantenkop HORROR OP BEACON HILL met een foto van hun hoofdverdachte, Andres Zapata, het voortvluchtige vriendje van de huishoudster. De foto kwam uit een Colombiaans politiedossier en Zapata zag eruit als een moordenaar. Hij was een illegale immigrant, had een strafblad, en zijn vingerafdrukken stonden op de keukendeur en het aanrecht van de Ackermans. Dat was voldoende om hem in hechtenis te ne men, maar was het voldoende voor een aanklacht? Daar was Jane allesbehalve zeker van.
Ze zei: ‘We mogen er niet op rekenen dat Teddy ons zal helpen Zapata voor de rechter te krijgen.’
‘Je hebt anders tijd genoeg om hem voor te bereiden,’ zei Crowe.
‘Hij heeft het gezicht van de moordenaar niet gezien.’
‘Hij moet iets gezien hebben wat we tijdens de rechtszaak kunnen gebruiken.’
‘Teddy is veel kwetsbaarder dan jij denkt. Verwacht niet dat hij als getuige zal kunnen optreden.’
‘Schei uit zeg. Hij is véértien,’ snauwde Crowe. ‘Toen ik veertien was –’
‘Wurgde je pythons met je blote handen?’
Crowe leunde naar voren. ‘Ik ben niet van plan deze zaak te laten verzanden. We moeten ervoor zorgen dat we al onze pionnen in positie houden.’
‘Teddy is geen pion,’ zei Jane. ‘Hij is een kind.’
‘Een geestelijk zeer aangeslagen kind,’ zei Moore. Hij deed het dossier open dat hij had meegebracht. ‘Ik heb nogmaals gesproken met rechercheur Edmonds, op de Amerikaanse Maagdeneilanden. Hij heeft me het dossier over de moord op de familie Clock gefaxt en –’
‘Dat geval is van twee jaar geleden,’ viel Crowe hem in de rede. ‘Ander rechtsgebied, ander land zelfs. Wat heeft dit met onze zaak te maken?’
‘Waarschijnlijk niets,’ gaf Moore toe, ‘maar de informatie werpt licht op de emotionele problemen van de jongen. Op de reden waarom hij er zo kapot van is. Wat hij op Saint Thomas heeft meegemaakt was even gruwelijk als wat hem hier is overkomen.’
‘En die zaak is nooit opgelost?’ vroeg Frost.
Moore schudde zijn hoofd. ‘Maar de pers heeft er veel aandacht aan besteed. Ik heb de berichten destijds gevolgd. Een Amerikaans gezin op een droomreis rond de wereld, vermoord aan boord van hun drieëntwintig meter lange jacht. Ik weet dat er op de Amerikaanse Maagdeneilanden bijna tien keer zoveel moorden worden gepleegd als hier, maar zelfs naar hun begrippen was het bloedbad schokkend. Het jacht, Pantomime, lag afgemeerd voor Capella Eiland, niet ver van Saint Thomas. Het gezin – Nicholas, Annabelle en hun drie kinderen – leefde aan boord. Ze hadden die avond een afgelegen baai gekozen waar geen andere schepen lagen. Toen ze sliepen, is de moordenaar – of moordenaars – aan boord gekomen. Er klonken schoten. Gegil, geschreeuw. En toen een explosie. Dat is in elk geval wat Teddy later aan de politie heeft verteld.’
‘Hoe heeft hij het overleefd?’ vroeg Frost.
‘Door de explosie heeft hij tijdelijk het bewustzijn verloren, dus zitten er gaten in zijn geheugen, maar hij herinnert zich nog dat zijn vader riep dat hij overboord moest springen. Toen hij weer bijkwam, lag hij met zijn zwemvest aan in het water. Duikers hebben hem de volgende ochtend gevonden, tussen de wrakstukken van de Pantomime.’
‘En de rest van het gezin?’
‘Er is een grootscheepse zoekactie op touw gezet. Ze hebben het lijk van Annabelle en een van de dochters gevonden, of liever gezegd, wat de haaien ervan hadden overgelaten. De autopsies hebben uitgewezen dat ze allebei in het hoofd waren geschoten. De lijken van Nicholas en de andere dochter zijn nooit gevonden.’ Moore deelde kopieën uit van het gefaxte dossier. ‘Rechercheur Edmonds zei dat hij nog nooit zo’n schokkende zaak had meegemaakt. Zo’n groot, duur zeiljacht is een verleidelijk doelwit, dus is hij ervan uitgegaan dat diefstal het motief was. De moordenaars hebben waarschijnlijk alles wat waarde had van de boot gehaald en die toen opgeblazen om het bewijsmateriaal te vernietigen, zodat de politie niets zou hebben om mee te werken. De daders zijn nooit achterhaald.’