Maar ook in bewusteloze toestand wist Nicholas Clock de waarheid aan de wereld te openbaren.
Zeven dagen na de schietpartij dook er een video op. Al Jazeera was de eerste die de film uitzond en toen die eenmaal in de ether was gebracht, was er geen houden aan. Binnen achtenveertig uur was Nicholas Clock over de hele wereld te zien op computer-en televisieschermen. Kalm en methodisch deed hij verslag van de gebeurtenissen die zestien jaar geleden in Italië hadden plaatsgevonden. Hij beschreef hoe de CIA via extraordinary rendition een terroristenfinancier met de codenaam Icarus had geschaduwd, gevangen genomen en het land uit gesmokkeld. Hij onthulde details over Icarus’ gevangenschap en de ondervragingstechnieken die op hem waren toegepast. Hij vertelde hoe Icarus uit de streng beveiligde gevangenis in Noord-Afrika had kunnen ontsnappen met de hulp van een corrupte CIA-agent genaamd Justine McClellan. Dit kwam niet als een verrassing noch maakte het veel indruk op de cynisch geworden Amerikaanse bevolking.
Maar dat er Amerikaanse gezinnen vermoord waren, op Amerikaans grondgebied, dat was een andere zaak.
De zes rechercheurs die zich met het onderzoek naar de moord op de Ackermans hadden beziggehouden zaten in de vergaderzaal van het Boston PD naar de nieuwsuitzending van CNN te kijken waarin de toedracht van de moorden uiteengezet werd. De Ackermans waren niet vermoord door een Colombiaanse immigrant genaamd Andres Zapata; zij en de andere twee pleeggezinnen waren afgeslacht om Nicholas Clock te laten geloven dat zijn zoon, Teddy, in levensgevaar verkeerde. Ze waren vermoord om Clock te dwingen zich bloot te geven.
Zolang Justine dacht dat ik dood was, zou Teddy niets overkomen. Ze had geen reden hem iets te doen. Maar als ik hem zou gaan halen en er met hem vandoor zou gaan, zou Justine net zo lang op ons jagen tot ze ons te pakken zou hebben. We zouden voortdurend over onze schouder moeten kijken. Teddy weet dat ik nog leef. Hij begrijpt waarom ik ervoor heb gekozen onzichtbaar te blijven. Ik doe het voor hem; ik doe het alleen maar voor hem.
Maar nu is dat veranderd. Justine moet een van onze berichten onderschept hebben en weet nu dat ik nog leef. Ik heb niet veel tijd. Dit is misschien de enige kans die ik krijg om het bewijsmateriaal dat ik de afgelopen twee jaar heb verzameld, bekend te maken. Bewijzen dat Justine Elizabeth McClellan de terrorist die bekendstaat onder de naam Icarus heeft geholpen te ontsnappen. Dat het zo goed als zeker is dat ze Icarus heeft vermoord nadat ze de nummers van zijn bankrekeningen en de toegangscodes tot die rekeningen van hem had losgekregen. Dat zij, of mensen die ze daarvoor had ingehuurd, de Wards en de Yablonski’s en mijn gezin hebben vermoord, omdat wij vragen hadden over het feit dat ze opeens zoveel geld had. Omdat we dat nader wilden onderzoeken. Daar heeft zij een stokje voor gestoken. Onze gezinnen waren onschuldige slachtoffers.
De drie kinderen die in leven zijn gebleven – Claire, Will en Teddy – zijn nu pionnen in een klopjacht. Justine heeft hen bijeengebracht als lokaas, om mij te dwingen tevoorschijn te komen. Ze maakt gebruik van al haar bronnen, zowel de officiële als de clandestiene. Ze heeft de CIA wijsgemaakt dat Icarus nog leeft. Dat hij haar doelwit is.
Dat is niet zo. Ik ben haar doelwit.
Als iemand deze video te zien krijgt, wil dat zeggen dat Justine haar doel heeft bereikt. Dat ik tot u spreek vanuit mijn graf. Maar de waarheid zal niet samen met mij sterven. En ik, Nicholas Clock, zweer dat alles wat ik heb gezegd, de waarheid is…
Jane keek naar haar collega’s. Crowe zat erbij met een strak gezicht en een frons tussen zijn wenkbrauwen, en dat was geen wonder: zijn triomf over het onderzoek naar de moord op de Ackermans was hiermee in één keer tenietgedaan en alle misdaadverslaggevers van Boston wisten dat. Zijn snelle veroordeling van Andres Zapata zou altijd een smet op zijn staat van dienst blijven. Crowe merkte dat ze naar hem keek en keek terug met een smeulende woede in zijn ogen.
Voor Jane had dit een triomfantelijk moment moeten zijn, nu was bewezen dat haar intuïtie juist was geweest, maar ze zag geen reden voor vreugde. Nicholas Clock lag in coma en zou misschien nooit meer wakker worden. Teddy had in wezen nogmaals zijn vader verloren. Ze dacht aan alle mensen die waren vermoord: de Clocks, de Yablonski’s en de Wards. De Ackermans, de Temples en de Buckleys. Dood, allemaal dood, omdat één vrouw de verleiding van onmetelijke rijkdom niet had kunnen weerstaan.
Toen de uitzending voorbij was, stonden de rechercheurs op en verlieten de kamer, maar Jane bleef zitten en dacht na over gerechtigheid. De doden hebben niets aan gerechtigheid. Voor hen komt het altijd te laat.
‘Mooi werk, Rizzoli,’ zei inspecteur Marquette.
Ze keek op en zag hem in de deuropening staan. ‘Dank u.’
‘Waarom kijk je dan alsof je je beste vriend hebt verloren?’