‘Als je mij doodt,’ zei Clock, ‘is het voor jou meteen afgelopen. Alle belangrijke persbureaus krijgen dan een video in hun inbox. Al het bewijsmateriaal dat ik de afgelopen jaren over jou heb verzameld, Justine. Alles wat Erskine, Olivia en ik bij elkaar hebben weten te krijgen. De CIA zal je opsluiten in een kerker zo diep onder de grond dat je zult vergeten hoe daglicht eruitziet.’
Justine hield Teddy nog steeds tegen zich aangedrukt en haar pistool was nu gericht op zijn kin, maar in haar ogen schemerde onzekerheid. Zou ze echt een rampzalige reeks gebeurtenissen in werking zetten als ze Clock vermoordde?
Claire sloot haar hand om het handvat van het mes. Ze probeerde het uit de schede te trekken, maar het zat klem onder het gewicht van de dode man.
Nicholas Clock zei op een kalme, redelijke toon: ‘Je hoeft dit niet te doen. Geef me alleen mijn zoon. We zullen stilletjes verdwijnen.’
‘Maar dan zal ik me elke dag afvragen wanneer je tevoorschijn zult komen om je verhaal te doen.’
‘De waarheid zal juist aan het licht komen als je me doodschiet,’ zei Clock. ‘Hoe jij Icarus hebt geholpen uit de gevangenis te ontsnappen. Hoe je zijn bankrekeningen hebt leeggeroofd. De enige vraag waar ik nog geen antwoord op heb, is waar je zijn lijk hebt gedumpt nadat je hem zodanig had gemarteld dat hij je de inloggegevens had gegeven.’
‘Je hebt geen bewijs.’
‘Ik heb genoeg om je kaartenhuis te laten instorten. We hebben het met ons drieën helemaal uitgeplozen. Je hebt je eigen collega’s vermoord. Om geld. Je weet wat dat wil zeggen.’
Er kwamen mensen de trap op gerend.
Nu of nooit. Dit is je laatste kans.
Claire rukte het mes los en sprong naar voren. Ze richtte de punt op het dichtstbijzijnde doelwit: de achterkant van Justine’s dijbeen. Het scherpe mes gleed door de stof van haar broek en zonk bijna tot aan het handvat in haar vlees.
Justine gilde, deed wankelend een stap opzij en liet Teddy los. Nicholas Clock bukte zich onmiddellijk om zijn wapen op te rapen.
Justine vuurde als eerste. Drie droge knalletjes. De muur achter Clock werd bedekt met een rode waas toen Clock neerviel. Hij kwam op zijn rug terecht en het licht in zijn ogen werd al dof.
‘Papa!’ schreeuwde Teddy. ‘Papa!’
Spierwit van pijn en woede draaide Justine zich om naar Claire, het meisje dat het lef had gehad terug te vechten. Het meisje dat de Dood tweemaal te slim af was geweest, maar hem nu voor de laatste keer zou ontmoeten. Claire zag hoe de geluiddemper van het pistool op haar hoofd werd gericht. Hoe Justine haar armen strekte om het wapen stil te houden. Dat was het laatste wat ze zag voordat ze haar ogen sloot.
De explosie was zo enorm dat ze achterwaarts tegen het bureau werd geworpen. Geen zacht plopje ditmaal, maar een donderklap waar haar oren van tuitten. Ze wachtte op de pijn. Er moest pijn komen, maar het enige wat tot haar bewustzijn doordrong was het geluid van haar ademhaling.
En toen Teddy’s stem, die wanhopig schreeuwde: ‘Help hem! Help hem alstublieft! Help mijn vader!’ Ze deed haar ogen open en zag rechercheur Rizzoli die zich over Nicholas Clock boog. En ze zag Justine, languit op haar rug, met starende ogen en een grote plas bloed onder haar hoofd.
‘Frost!’ riep Rizzoli. ‘Roep Maura! We hebben een gewonde.’
‘Papa,’ jammerde Teddy. Hij trok aan Clocks arm en was zich niet eens bewust van zijn eigen pijn en van het bloed dat uit zijn kapotgereten oor droop. ‘Ga niet dood, pap. Ga niet dood. Alsjeblieft niet.’
De plas bloed rond het hoofd van Justine werd steeds groter. Het bloed kroop naar Claire als een of ander slijmdier dat zich aan haar wilde vastzuigen. Claire rilde, stond op en liep wankelend achteruit, naar een hoek van de kamer, weg van de gewonden. Of de doden.
Weer klonken er hollende voeten op de trap en toen stormde dr. Isles binnen.
‘Het is Teddy’s vader,’ zei Rizzoli zachtjes.
Dr. Isles ging op haar knieën zitten en legde haar vingers in de hals van de man. Ze scheurde zijn shirt open en zag dat hij een kogelvrij vest droeg. Maar een kogel was in het vlees vlak boven het vest gedrongen en Claire zag een rivier van bloed uit de wond stromen en een meertje vormen op de plek waar dr. Isles knielde.
‘U moet hem redden,’ riep Teddy. ‘Alstublieft. Alstublieft…’
Snikkend bleef hij dat herhalen terwijl de laatste glans van bewustzijn in de ogen van zijn vader doofde.
33
Nicholas Clock kwam niet meer bij bewustzijn.
De vaatchirurgen van Eastern Maine Medical Center repareerden zijn gescheurde slagader, verwijderden het bloed uit zijn long en beschouwden de operatie als geslaagd, maar Clock kwam niet bij uit de narcose. Hij ademde zelfstandig en zijn hartslag en bloeddruk waren in orde, maar hoe langer hij in coma bleef, hoe pessimistischer de artsen klonken. Jane hoorde hen praten over ontoereikende bloedtoevoer naar de hersenen en blijvend neurologisch letsel. Ze hadden het niet meer over herstel. In plaats daarvan gingen de gesprekken nu over verzorgingstehuizen, kathethers, sondes en meer dingen waarvan Jane foto’s had gezien in de nepcatalogus van Leidecker Hospital Supplies.