Dominik kon er niets tegen inbrengen, hij vond Lauralynn altijd en overal sexy. Sommige vrouwen hadden het, andere niet en zij had ‘het’ dubbel en dwars. Met een klein lachje gaf ze iedereen het nakijken. Dat ze een voorkeur had voor vrouwen als haar de keus werd gelaten, maakte haar alleen maar opwindender.
Lauralynn had haar warrige blonde haar opgestoken zodat het onder haar helm paste. Een van de eerste dingen die ze had gedaan toen Dominik ermee akkoord was gegaan dat ze bij hem introk en ze haar kwartet had samengesteld uit het restant van haar voormalige formatie op het conservatorium en een aantal nieuwkomers, was zichzelf op een nieuwe motor trakteren. Een blitse, glanzende, tweedehands zwarte Suzuki gsxr 750. Ze had de Kawasaki die ze in Yale had gehad, moeten verkopen voordat ze naar Engeland kwam omdat ze hem niet had kunnen verschepen. Dominik wist niet waar ze het geld vandaan haalde, maar Lauralynn leek nooit tekort te komen en ze ging er heel nonchalant mee om. Hij vermoedde dat ze niet zoveel verdiende met de onregelmatige optredens van het kwartet en de verschillende baantjes die ze erop na hield.
Ze wierp hem een kus toe en liep op een drafje naar buiten. Het geluid van de krachtig brullende motor volgde snel en stierf weg toen ze de heuvel afreed.
Dominik keek naar zijn bord. Zijn laatste sneetje geroosterd brood lag daar, ontredderd.
Hij overdacht alle maanden die Lauralynn onder zijn dak had doorgebracht. Ze hadden elkaar ontmoet toen Dominik een bijzonder privéoptreden organiseerde in een ondergrondse crypte – een voorstelling waar Summer volledig naakt viool had gespeeld, begeleid door een geblinddoekte Lauralynn en het strijkkwartet waar ze deel van uitmaakte. Lauralynn was opgedoken in Manhattan toen Summer weg was en had hem een vage indruk gegeven van andere seksuele mogelijkheden. Ze was vervolgens naar hem toe gekomen na zijn terugkeer in Londen, waar ze seksuele maatjes waren geworden, en ze had hem geholpen het spookbeeld van Summer te verdrijven.
Hij was weer alleen in het enorme huis, aan zijn lot overgelaten.
Hij was alleen met het blanco document op zijn computerscherm. Hij wist, met een opkomende vlaag van zelfhaat, dat hij gedurende de dag zo’n duizend woorden weloverwogen op papier zou zetten die hij waarschijnlijk aan het eind van de dag weer zou wissen.
Dominik miste het geven van colleges en seminars. Hij was bang dat hij misschien een grote vergissing had begaan door zijn vaste aanstelling op te geven vanwege het onverwachte succes van zijn Parijse roman, waarvan de tragische heldin zo duidelijk op Summer was geïnspireerd.
Hij had een contract getekend voor een vervolg, maar hij was al verschillende maanden te laat en lag flink achter op het schema dat aan de muur van zijn studeerkamer hing.
Aan de ene kant was er de onvermijdelijke druk om iets te bedenken wat niet onderdeed voor de geïnspireerde romantiek in Summers boek, zoals hij er nu over dacht, en aan de andere kant het treurige feit dat hij geen fatsoenlijke ideeën had en wat hij bedacht wees hij al snel van de hand als oppervlakkig of oninteressant. Hij had een invalshoek nodig. Een verhaal. Personages. Hij kon toch zeker niet steeds opnieuw de gevoelens die Summer opriep hergebruiken. Al was het maar omdat het zo pijnlijk was.
Na de breuk met Summer en zijn overhaaste terugkeer uit New York had hij de eerste roman in een vlaag van withete woede geschreven, ratelend op het toetsenbord met schallende muziek op de achtergrond: een bewuste mix van het klassieke repertoire dat hij haar zo vaak had horen spelen, Franse chansons en Amerikaanse jazz uit de vroege jaren vijftig die de achtergrond van zijn ontluikende verhaal vormde. Nu had hij zelfs de luxe dat hij sommige nummers kon beluisteren van opnamen die Summer zelf in de tussenliggende maanden had uitgebracht toen haar eigen carrière van de grond was gekomen, maar het mocht niet baten. Het had zelfs het tegenovergestelde effect – vaak schoot hij in een depressie als hij de hoge, kristalheldere klank van de Bailly in volle vlucht hoorde, die steevast de tint van haar huid opriep, de donkere kleur van haar tepels en, in de diepte van zijn herinneringen, de smaak van haar geslacht. Ooit had het hem geïnspireerd, nu werd zijn depressie, zijn smart almaar groter.
Hij had alle cd’s die ze had uitgebracht gekocht, de eerste was een schitterende opname van De vier jaargetijden van Vivaldi, waarin hij al haar passie kon voelen, haar wilde, losbandige buien, maar ook haar broze gevoeligheid. Hij had in de roddelbladen gelezen dat ze nu met Simón Lobo hokte, dat was niet bepaald een verrassing omdat hij de dirigent was bij al haar opnamen, en ze had in New York al met hem gewerkt gedurende de paar maanden dat Dominik en Summer samen hadden gewoond in de loft in Manhattan. Op de andere cd’s stonden respectievelijk de vioolconcerten van Tsjaikovski en Mendelssohn, terwijl de laatste cd, die hij nog maar een maand geleden in een etalage had gezien, was gewijd aan improvisaties op oorspronkelijke Zuid-Amerikaanse thema’s, weer bij lange na geen onverwacht verband.