Uiteindelijk kon hij zijn ogen niet langer openhouden en hij ging met tegenzin op weg naar zijn slaapkamer.
De volgende ochtend, niet al te vroeg omdat hij wist hoe Summer van uitslapen hield, belde hij haar in Brussel, waar Groucho Nights zou optreden voordat ze naar Berlijn verkasten.
Ze was buiten aan het hardlopen.
‘Alles goed?’
‘Prima.’ Ze was een beetje buiten adem.
‘Wanneer is het optreden in Berlijn?’
‘Eind deze week, op zaterdag en daarna op zondag. We doen twee optredens. De eerste was zo snel uitverkocht dat de locatie voorstelde om er nog een te doen. En dan blijven we nog een paar dagen in de stad voordat we weer verdergaan.’
‘En daarna?’
‘Amsterdam, en dan een paar Scandinavische steden: Kopenhagen, Oslo, Malmö, Stockholm en Helsinki. Ik weet niet precies in welke volgorde, dan moet ik eerst even op ons tourneeschema kijken. Daarna gaan we naar Oostenrijk en de Balkan. We gaan zelfs naar Sarajevo en Ljubljana.’
‘Dat lijkt me leuk.’
‘Ja,’ zei ze, niet echt enthousiast. ‘Het zijn allemaal plaatsen waar ik nog nooit ben geweest.’
‘We hebben niet echt de kans gekregen om uitgebreid met elkaar te praten.’
‘Ik weet het.’
‘Luister,’ zei Dominik, zoekend naar een vorm van plechtstatigheid in zijn stem. ‘Ik heb een gesprek gehad met die man waarmee ik in contact ben gebracht. In Parijs. Iemand die de duistere kant van de markt voor muziekinstrumenten goed kent. Je had gelijk. Viggo staat bekend als verzamelaar van dit soort en het schijnt dat hij goed op de hoogte was van de Bailly. Dat was hij al een tijdje. Het stond op zijn verlanglijstje…’
‘Verdomme,’ vloekte ze. ‘Ik had liever gehad dat het iemand anders was.’
‘Het betekent nog niet dat hij erbij betrokken is,’ probeerde Dominik haar gerust te stellen, ‘maar het is allemaal wel erg toevallig.’
‘Mee eens. Mijn god, ik heb geen idee wat ik ermee aan moet. Moet ik hem ermee confronteren?’
‘Ik weet het niet goed. Is hij nog steeds met jullie op tournee?’
‘Nee, hij is vandaag teruggegaan naar Londen. Met Luba. Hij heeft wat opnameverplichtingen de komende paar weken. Hij zei dat hij zou proberen om zich weer bij ons te voegen als we in Stockholm spelen. Hij heeft zelfs tegen Chris gezegd dat hij misschien wel op het podium zou komen om een nummer met ons mee te spelen. Een soort aanbeveling, of hoe je het ook wilt noemen.’
‘Kan ik nog iets voor je doen?’ vroeg Dominik.
‘Even denken.’
Er viel een stilte. Hij hoorde het geluid van auto’s op de achtergrond. Ze was dus aan het hardlopen langs een drukke weg.
‘Komen jullie trouwens toevallig ook nog in Barcelona tijdens deze tournee?’
‘Niet tijdens dit deel van de tournee,’ zei Summer. ‘Misschien in een later stadium. We komen in ieder geval eerst terug naar Londen. Waarom vraag je dat?’
‘Omdat ik daar zelf deze week naartoe moet. Een soort boekpromotie. Dat heb ik een tijdje geleden toegezegd.’
‘Dat lijkt me leuk.’
‘Ik vroeg me gewoon af of we daar op dezelfde datum zouden zijn…’
‘Hmm…’ Hij kon de uitdrukking in haar stem niet thuisbrengen. ‘Deze keer dus niet.’
‘Luister, nog even over die nacht–’
‘Ik weet het, Dominik… misschien moeten we het daar maar eens over hebben als ik weer terug ben in Londen. Dat zou ik fijn vinden.’
‘Ik begrijp het.’
‘Nog iets anders,’ zei ze.
‘Ja.’
‘Die Russische danseres uit New Orleans…’ Summers stem stierf weg.
‘Luba. Ja, ze wist wie ik was. Ik had haar trouwens ook herkend.’
‘Ze hoort bij Viggo.’
‘Dat wist ik al. Maar… jullie twee… en hij?’
‘Het ligt wat ingewikkeld.’
‘Zo klinkt het ook. Maar het geeft niet. Het belangrijkst is dat we weer met elkaar praten.’
‘Ik noem dat meer dan met elkaar praten,’ merkte Summer op, en er klonk iets van een glimlach door in haar stem. Maar hij merkte ook dat ze op haar hoede was. Ze was niet iemand die graag telefoneerde. Ze had de onmiddellijke nabijheid van iemand nodig om goed te kunnen communiceren, om zich te kunnen uitdrukken.
‘Ik laat je weer verdergaan met je hardlooprondje,’ zei Dominik. ‘Mag ik je later in de week nog een keer bellen?’
‘Natuurlijk.’
Sant Jordi was de Catalaanse variant van Valentijnsdag, hoewel het naar Sint Joris vernoemd was. Het werd jaarlijks gevierd op een zondag, waarbij het centrum van Barcelona werd omgetoverd tot een enorme straatmarkt, van het noorden van Plaza Catalunya helemaal tot aan Diagonal, met riante bloemenstalletjes en boekenkramen, met tafels die bijna bezweken onder het gewicht van honderden nieuwe en oudere boeken. Het was een feest van natuur en van lezen, met legers auteurs die van kraam naar kraam liepen om hun boeken te signeren, die vervolgens aan het publiek verkocht werden. De kramen werden ingericht door zowel de plaatselijke boekhandels als uitgevers. De traditie was dat vrouwen boeken kochten voor hun mannelijke metgezellen en dat mannen bloemen kochten, bij voorkeur rozen, voor hun geliefden. Zo flaneerde de halve stad op deze zonnige dag de Rambla Catalunya op en neer, beladen met boeken en bloemen. Het schouwspel bracht een glimlach op Dominiks gezicht terwijl hij van kraam naar kraam liep, aangespoord door zijn begeleiders.