Luba had nogal geïnteresseerd geleken in Dominik, en ik was enorm dankbaar geweest dat hij niets met haar wilde, en dat hij ook niet naar de parenclub had willen gaan. Om hem met een ander te delen was wel het laatste wat ik wilde, terwijl de band die we misschien nog hadden zo onzeker was, zo breekbaar. Zelfs als hij geen tijd met mij had willen doorbrengen, dan nog zou het mijn hart gebroken hebben om hem met iemand anders te zien.
We speelden die avond opnieuw; weer een optreden, weer een andere stad. Zodra we bij het hotel aankwamen trok ik mijn hardloopschoenen aan, ik nam de metro naar het centrum en liep een rondje in het Parc de Bruxelles, langs het paleis en de ambassades, waarbij ik alle spanningen van de reis van me af probeerde te stampen.
Toen Dominik belde, had ik bijna niet opgenomen. Niet dat ik hem niet wilde spreken. Juist het tegenovergestelde. Ik zou willen dat ik het geluid van zijn stem kon vastleggen en het in gedachten steeds weer kon afspelen, maar ik was bang voor wat hij ging zeggen, en hoe ik daarop zou reageren. We hadden zoveel om te bespreken en ik ben nooit erg handig via de telefoon – er is iets met het gebrek aan lichamelijke aanwezigheid waardoor mijn gedachten alle kanten op fladderen en ik mijn gevoelens moeilijk onder woorden kan brengen.
Beiden wisten we het gesprek nauwelijks een paar minuten gaande te houden, en we spraken niets af, hadden het niet over hoe we onze relatie zouden kunnen voortzetten, of er überhaupt een relatie was die voortgezet kon worden. Hij was op weg naar Spanje om zijn boek over Elena te promoten. Hij had nieuwe informatie over de viool, waaruit je zou kunnen afleiden dat Viggo achter de diefstal zat. Ergens verbaasde dat me niet. Ik had altijd al een knagend vermoeden. Maar ik was zo chagrijnig vanwege Dominik dat ik het verlies van de viool niet los kon zien van het verlies van Dominik, en mijn verlangen naar allebei vormde zich tot een boze bal in mijn binnenste, een depressie die ik niet kon loslaten.
Ik wist niet hoe ik het moest aanpakken met Viggo. Hoe ik het ook bekeek, ik zat in een diepe kuil waar ik mezelf niet zo snel uit kon graven. Als ik hem tegen de haren in streek, zou hij zijn steun aan Groucho Nights kunnen intrekken, en dan zou ik ervoor verantwoordelijk zijn dat Chris zijn dromen moest laten varen. Als ik niets deed, zou ik de Bailly misschien voor altijd kwijt zijn. En als ik Dominik om hulp bleef vragen, zou hij een probleem hebben met de wetenschap dat ik naar bed ging met de vent die zijn cadeau aan mij had gestolen.
Ik deed die nacht geen oog dicht. Ik lag wakker, staarde naar de nietszeggende muren van mijn hotelkamer en hoopte dat me iets te binnen zou schieten waardoor al mijn problemen werden opgelost, maar dat gebeurde niet. Misschien voor de eerste keer van mijn leven was ik vroeg op, trok mijn hardloopschoenen weer aan en probeerde mijn frustraties via mijn voeten weg te lopen. Ik vertraagde mijn pas toen ik verschrikkelijke kramp in mijn schenen kreeg. De pijn vond ik niet erg, die hield mijn gedachten weg bij Dominik, maar de vrees om iets te beschadigen, waardoor ik een maand rust zou moeten nemen, bracht mijn inspanningen terug tot een verstandiger tempo.
Deze keer had ik eraan gedacht om het korset aan te rijgen voor de reis. Nog acht uur in de bus naar Berlijn.
Het was vroeg in de avond toen we Berlijn binnenreden. We verbleven in Neukölln, in de buurt van de Festsaal Kreuzberg, waar de volgende avond ons eerste optreden plaatsvond. Berlijn was de eerste stad waar we twee avonden achter elkaar zouden staan. Susan was erin geslaagd om een van de foto’s van Grayson in een paar populaire Duitse muziekbladen gepubliceerd te krijgen. Het was een shot dat net aan de goede kant van gewaagd zat, waarbij ik de viool verleidelijk vasthou, gekleed in de glimmende legging van Fran, het leren jack en mijn Louboutins met knoppen. Mijn solomuziek was hier al populair, en de mix van klassiek, seks en rock-’n-roll die Groucho Nights beloofde bleek een winnende combinatie, de optredens waren uitverkocht.
Daardoor was de hele band in een goede stemming en we hadden een korte pauze en een paar extra nachten in de stad ingelast. Dit was de eerste keer gedurende de tournee dat we allemaal de kans zouden krijgen om een beetje als toeristen rond te kijken, in plaats van alleen te spelen en meteen door te reizen naar de volgende bestemming.
Fran, zuinig als altijd, had een budgethotel voor ons geboekt, met een beveiligde opslag voor de apparatuur die we niet ’s nachts in de vrachtwagen konden laten. Het hotel lag aan een redelijk rustige straat met vooral woonhuizen, tegenover een bochtig kanaal waar zwanen vredig ronddreven en waarlangs verliefde stelletjes hand in hand onder de bomen wandelden. De geur van pasteien, vlees en kruiden waaide als een wolk op vanuit het Turkse restaurant naast het hotel.
Direct nadat we waren ingecheckt dook ik mijn bed in en die nacht sliep ik behoorlijk, voor het eerst sinds langer dan ik me kon herinneren. Misschien was het de herinnering aan de stem van Dominik, of de gedachte dat ik hem misschien weer zou zien, en dat we op zijn minst vrienden konden zijn, wat me tot rust bracht.