Ik vroeg me af wat zij hadden uitgespookt. Ik wilde er niet aan denken wat mijn zusje allemaal uithaalde en ik kon me niet voorstellen dat Chris aan partnerruil deed. Hij was echt een vent voor één vrouw. Ella en Ted waren vriendelijk, maar ze lieten zich niet uit over hun privéleven en ik wist niet eens hoe het met hen zat, of ze hetero waren, homo of biseksueel, of ze het met elkaar deden, of aseksueel waren. Marija en Baldo waren in ieder geval allebei passievolle types. Toen we samen woonden, ging er zelden een nacht of ochtend voorbij dat ik niet in slaap viel of wakker werd met de geluiden van hun luidruchtige vrijpartijen. Of ze het prettig zouden vinden om hun liefde voor elkaar zo openbaar te laten zien als bij Les Chandelles gebeurde, de beroemde Franse parenclub, wist ik absoluut niet. En van Alex kon ik me alleen indenken dat hij naar huis was gegaan, misselijk bij het idee dat zijn ouders op die manier feestten, maar misschien was hij wel ruimdenkender dan ik dacht. Daar zou ik nog wel eens over bomen met Marija, of met Edward en Clarissa. Maar niet nu.
Ik had nog steeds dezelfde kleren aan als gisteren. Ik had niet eens tijd gehad om te douchen, laat staan om mijn haar en make-up te doen. Ik had lang geslapen, helemaal tevreden in de wetenschap dat ik naast Dominik lag.
We hadden elkaar nauwelijks gesproken. Daar was gewoon geen tijd voor geweest. We hadden de nacht samen in bed doorgebracht en dat was fantastisch, net als altijd. We pasten nog bij elkaar, alsof we nooit uit elkaar waren geweest, we voegden ons weer in onze eigen, zeer persoonlijke vorm van de liefde bedrijven, zonder een woord te zeggen.
Maar ik had niet de kans gehad om hem te vertellen hoe ik me voelde. Of zelfs om erachter te komen hoe ik me voelde. Ik had me moeten aankleden, hem snel gedag kussen en naar de bus racen alsof mijn leven ervan afhing. Nu ik me eenmaal comfortabel had geïnstalleerd in de bus voor de lange rit naar Brussel, met weinig meer afleiding dan af en toe wat gebabbel van de andere bandleden als ze wakker waren, en ik langs het raam allerlei landschappen voorbij zag trekken terwijl steden en dorpen voorbijvlogen, kon ik alleen nog maar denken aan Dominik.
Mijn lippen waren nog gevoelig van de venijnigheid van zijn kussen, om het maar niet te hebben over mijn tepels, die pijnlijk en gezwollen waren, en lichtelijk beurs op de plaatsen waar hij met zijn tanden over mijn huid had geschraapt. Ik was nog steeds vochtig, omdat ik al nadacht over hoe ik weer naar zijn bed terug zou gaan, zodra ik het verlaten had. Naast de fysieke pijn en treurigheid was ik vervuld van een verlangen om met hem te zijn, ik twijfelde eraan of dat verlangen ooit werkelijkheid zou worden, in ieder geval niet zolang we niet bij elkaar waren.
Ik wilde die gevoelens op de een of andere manier uit mijn hoofd verdrijven, ik wilde een zwembad in om baantje na baantje te zwoegen, of mijn hardloopschoenen aandoen en net zo lang langs paden rennen tot de pijn in mijn lichaam de pijn in mijn hart had verdreven. Maar dat had geen zin, ik zat de eerstkomende vijf uur nog vast op mijn comfortabele stoel. Niet lang genoeg om te slapen, en te lang om stil te zitten zonder enige afleiding. Ik wilde dat ik eraan had gedacht om mezelf weer strak in het korset te snoeren, onder mijn t-shirt. Het ongemak daarvan zou het verschrikkelijke verlangen, dat constant als een schreeuw door me heen trok, wat afstompen.
Ik had hem zelfs niet naar de Bailly gevraagd. Als het erop aankwam, wilde ik Dominik liever terug dan de viool. Ik zou de Bailly wel duizend keer willen kwijtraken om nog een nieuwe kans met hem te hebben. Als ik op dat moment een verbond met de duivel had kunnen sluiten, had ik mijn ziel aan hem verkocht en de viool met mijn eigen handen vernietigd, als dat Dominik zou terugbrengen.
Maar het had geen zin. Hij was op weg naar Londen, en naar Lauralynn. Omdat ik ze allebei goed kende, vermoedde ik dat ze een open relatie hadden. Ik kon me niet voorstellen dat Lauralynn zich zou settelen, en hoewel Dominik nooit helemaal zijn jaloezie kon laten varen, had hij een diepgewortelde behoefte aan onafhankelijkheid. Ik betwijfelde of hij ooit een monogame relatie zou aangaan, met wie dan ook. Desondanks zou ik willen weten wat onze nacht samen voor hem had betekend. Lauralynn had geen greintje onderdanigheid in haar lichaam, dus misschien was het voor hem een kans geweest om iemand te overheersen die dat op prijs stelde. Een slippertje met een vroeger speelkameraadje, niet meer dan dat. Ik vroeg me af of hij het Lauralynn zou vertellen, of ze samen om mij zouden lachen en herinneringen zouden ophalen aan die idiote fiedelaarster die ze allebei hadden gekend, die haar seks altijd hard en ruig wilde en die geen romantische vezel in haar lichaam had. Nou had ik die wel, maar alleen voor de juiste persoon, en die juiste persoon was Dominik. Zonder hem zou ik de rest van mijn leven nooit verder komen dan relaties zoals die met Simón. Vriendschap, en meer niet. Maar ik wilde niemand meer pijn doen, zoals ik Simón pijn had gedaan, dus ik had geen plannen om me in het datingcircuit te begeven.