Hij pauzeerde even, scande snel door de opnamen die hij al had gemaakt, terwijl ik moeite had om mijn benen stil te houden en mijn rug in precies de juiste kromming te houden, zodat hij het licht niet zou hoeven bijstellen.
‘Probeer het eens zonder de beha,’ zei hij. ‘De beha doorbreekt de lijn van je huid, denk ik.’
‘O, oké,’ antwoordde ik nonchalant, terwijl ik voorzichtig worstelde met de sluiting op mijn rug, zodat ik niet al te ver uit de positie zou raken waar hij zo lang mee bezig was geweest.
Ik deed mijn best om mijn reactie te verbergen, omdat ik de fotograaf niet in verlegenheid wilde brengen, maar tegen de tijd dat we toe waren aan de naaktfoto’s, stonden mijn tepels recht overeind en was mijn slipje vochtig.
‘Nee,’ zei hij, toen ik mijn Louboutins wilde uitschoppen, ‘hou de schoenen maar aan.’
Dominik had ooit precies hetzelfde tegen me gezegd, toen ik naakt voor hem had opgetreden in de crypte, met een geblinddoekte Lauralynn op de cello achter me. De herinnering stuurde nog steeds een scherpe steek van verlangen door mijn lichaam, hoewel het niets met Grayson te maken had. Hij was er gewoon toevallig bij op dat moment, gevangen in de schaduw van mijn kinky seksuele eigenaardigheden en de herinnering aan een voormalige, mislukte relatie.
Ik slikte eens hard en probeerde me te concentreren op de taak die voor me lag, of om tenminste mijn tepels tot de orde te roepen. Ik kon niet het voorwendsel gebruiken dat ik het koud had, want hij had de verwarming flink opgestookt en het was behoorlijk warm in zijn huis. Het hielp ook al niet dat hij echt heel aantrekkelijk was, zowel met als zonder zijn fetisjkleding. Hij was lang en slank, met vriendelijke, grijsblauwe ogen die lachten als hij praatte, en hij had een manier om de camera vast te houden waardoor die wel een verlengstuk van zijn lichaam leek, precies zoals ik me voelde als ik een viool vasthield. Zijn houding, de manier waarop hij zich bewoog, hij had elk onderdeel van de fotoshoot volledig onder controle.
Hij had een zwarte achtergrond klaargezet en een zwart laken op de grond gelegd. Ik was omringd door lampen die hij aan het instellen was, zodat de helft van mijn lichaam in schaduw gehuld was, om een mysterieus effect te creëren, kunstzinnig in plaats van pornografisch. Elke keer dat de flits afging zag ik een helder wit licht, niet genoeg om me te verblinden, maar genoeg om het gevoel te verhogen dat ik bekeken werd, tentoongesteld, het object van een voyeur; hoewel het doel van de voyeur zakelijk was en niet seksueel, had het toch hetzelfde effect op mij. Ik was blij dat Grayson zich volledig richtte op het maken van de foto en dat ik bij het hele proces niet meer was dan een voorwerp dat opgesteld en belicht moest worden, net als de viool. Ik hoopte maar dat het hem niet opviel dat mijn dijen glibberig begonnen te worden als hij de foto’s uitvergrootte om ze te bewerken.
Zo nu en dan kwam Jess de kamer even in om ons nog een kop thee aan te bieden, om wat poeder op mijn gezicht te doen of om een losse lok haar weer op zijn plaats vast te maken. Haar aanraking was licht als een veertje, en ze had duidelijk genoeg naakte vrouwen gezien in haar leven om mijn lichaam geen tweede blik te gunnen. Ik had me altijd geconcentreerd om het goede in mezelf te zien, en deed mijn uiterste best om geen dieetbladen te lezen en me geen zorgen te maken over veronderstelde tekortkomingen, maar ik vroeg me toch af hoe die andere vrouwen eruitzagen die hij gewoonlijk fotografeerde. Ik voelde me een beetje zoals ik me gevoeld had toen Dominik me had bevolen om te dansen na het ongelooflijke optreden van Luba in New Orleans. Ik was een amateur, die met iets bezig was wat niet bij me paste. Ik was een muzikant, geen model.
Maar het idee dat ik me in een situatie bevond waaraan ik niet kon ontsnappen, die boven mijn macht ging, waarin ik werd bekeken, was overgeleverd aan de bevelen van iemand anders – al die dingen verhoogden juist mijn opwinding.
We deden een paar shots waarbij ik rechtop stond, waarbij ik de viool en mijn handen en armen zo hield dat alle delen bedekt waren die niet in een doorsneeblad konden worden afgedrukt, en vervolgens een aantal waarbij ik zat, met mijn benen gespreid en de klankkast van de viool tussen mijn dijen, waarbij mijn hoofd op de nek van het instrument rustte en ik bewogen voor me uit staarde, of provocerend recht in de camera. Ik herinnerde me eindelijk wat de Australische fotograaf met wie ik een poosje wat had gehad tegen me had gezegd over poseren – dat ik moest proberen de emotie te voelen die ik probeerde over te brengen, en dat de camera daar idealiter onderdeel van moest uitmaken. Dus, had hij gezegd, om er sexy uit te zien, stel je je voor dat de camera een fallus is, of wat voor jou dan ook werkt.
Ik probeerde dit, met al mijn focus en frustratie richtte ik me op Graysons lange lens, terwijl hij bleef knippen.