Viggo ging akkoord met een uitbreiding van de koperblazers, en Susan oefende haar invloed uit zodat Marija en Baldo zich konden losmaken van hun verplichtingen in New York.
‘Je hebt er nog een nodig,’ zei ze de volgende dag tegen me, ‘dus ik stuur Alex ook mee.’
Alex was de saxofoonspeler aan wie Marija me had proberen te koppelen, een afspraakje dat ermee was geëindigd dat ik mee naar huis ging met een verzekeringsagent die aan de Upper East Side woonde in een duur appartement dat naar zalm rook. Dominik had de hele situatie uiterst grappig gevonden, en Alex was gelukkig niet al te zeer beledigd, want hij had aan de bar een ander meisje opgepikt, terwijl ik op het balkon met Derek aan het flirten was.
Ze zouden met z’n drieën rechtstreeks naar Parijs vliegen. Ze zouden net genoeg tijd hebben om te herstellen van de jetlag, en we zouden nog ongeveer een dag hebben om er wat repetities in te persen voor het openingsconcert, dat geboekt was bij La Cigale aan de Boulevard Rochechouart. Ik was een keer eerder in Parijs geweest, een jaar of vier geleden, maar had toen weinig tijd gehad om rond te kijken – toch had ik dierbare herinneringen aan de stad. We logeerden in een deel van de stad waar ik destijds niet was geweest. Fran, in haar nieuwe rol van roadmanager, had alle accommodatie geregeld.
Ik hoefde alleen nog mijn spullen in te pakken, en naar de fotoshoot te gaan waar Susan zo op had aangedrongen. Het was te laat om nog extra posters te laten drukken, maar ze was van plan om de foto’s naar een paar recensenten en muziekbladen te sturen, om op z’n minst de geruchten de kop in te drukken dat ik de weg kwijt was. In plaats daarvan zou ze mijn carrièremove omschrijven als een tijdelijke nieuwe richting. Ze dacht dat een rockpersonage me misschien een beetje sexappeal kon geven, wat kon helpen bij de verkoop van mijn klassieke cd’s. Susan was altijd enthousiast geweest om mijn sexappeal te promoten, en ze was erg blij met mijn voorstel om Jack Grayson als fotograaf te vragen. Hij bleek een modeachtergrond te hebben en had al een paar gewaagde fotoshoots met beroemdheden gedaan. Hij had ook wat kunstzinnige naakten tentoongesteld bij een galerie in Londen die beroemd was geworden omdat de politie was verschenen naar aanleiding van klachten van een paar puriteinse mensen.
Uit nieuwsgierigheid zocht ik de beelden op. Ze waren allemaal smaakvol genomen, vond ik, hoewel ik er niet aan twijfelde dat wat meer conservatieve mensen ze als schokkend zouden ervaren. Eentje die met name mijn aandacht trok was van een vrouw die voorovergebogen stond naast een stapel boeken, waarbij een perfect gevormde aardbei uit haar anus stak. Er zat een andere vrouw achter haar, die kennelijk verantwoordelijk was voor het plaatsen van de aardbei. Ik kon niet wachten om aan Jack, of Grayson, zoals hij meestal werd genoemd, te vragen hoe hij het voor elkaar kreeg dat de aardbei daar bleef zitten. Maar dat was misschien meer iets voor een andere keer, voor een gesprek bij een biertje of zo.
Grayson woonde en werkte in een oud, verbouwd schoolgebouw, niet ver van het eenkamerappartement in Whitechapel waar ik had gewoond toen ik Dominik voor het eerst ontmoette. Hij bood me koffie aan toen ik binnenkwam en ik dronk het op met uitzicht vanaf zijn balkon op een begraafplaats en een zeventiende-eeuwse kerk. De aanwezigheid van dood en religie zorgde voor een sombere noot in de verder meisjesachtige inrichting. Het interieur bestond uit diverse tinten gebroken wit, overal stonden allerlei barokke stoelen en grote vazen met bloemen.
De ruimte die hij gebruikte als zijn studio stond vol lampen, achtergronden en apparatuur die ik niet kon thuisbrengen, met grote schotels en platte zilveren schijven om het licht op te vangen.
Jack zag er volkomen anders uit zonder zijn latex kleding. Hij had een spijkerbroek aan en een zwart-wit Religion-t-shirt met op de voorkant een afbeelding van een naakte vrouw die in een boodschappenkar lag. Zijn assistente Jess was druk bezig om haar kap-en make-upspullen uit te stallen op het aanrecht, ongeveer voldoende om een kleine apotheek in te richten, leek me, en zeker voldoende om de koffer te vullen die ik haar de trap op had zien zeulen toen ik binnenkwam.
Ik had nog nooit echt eerder een fotoshoot gehad, tenminste niet officieel. Een aantal mannen met wie ik wat had gehad, hadden naaktfoto’s van mij gemaakt. Gelukkig hadden ze nooit geprobeerd om die naar de bladen te sturen, toen ik eenmaal beroemd was geworden als soloartiest, of anders waren de bladen niet geïnteresseerd geweest. De foto die ik aan Simón had laten zien, waarvan hij later posters had gemaakt voor mijn eerste concert in New York, was daar een van geweest. Ik had een korte affaire gehad met een Australische fotograaf, die een paar naaktfoto’s van mij had gemaakt, terwijl ik viool speelde of de viool voor me hield, over mijn borsten. Maar ik had nog nooit geposeerd onder studiolampen in een officiële context als deze.