Het was al meer dan twee jaar geleden dat Simón een poster had gemaakt van mij, volledig naakt, waarbij mijn zedigheid werd afgedekt door mijn viool, waardoor mijn eerste concert was uitverkocht. Susan had een goed geheugen.
‘Nee… volgens mij is die weer teruggegaan naar Australië.’ Ik herinnerde me de fotograaf die een foto van mij met Fran en Chris had gemaakt bij de Torture Garden, een paar weken geleden. Hij zou in ieder geval discreet zijn. ‘Misschien weet ik wel iemand anders.’
‘Goed. Dat is dan geregeld. Ik bel nu direct even met het management van Franck. Laat alles maar aan mij over. Als je een rockster wilt zijn, moet het wel goed gebeuren.’
Ze had al opgehangen voordat ik kon protesteren.
Ik ging weer bij Fran zitten, een beetje overdonderd. Misschien was het achteraf maar goed dat ik nog geen eigen appartement had gevonden, nu het ernaar uitzag dat ik weer zou gaan rondreizen.
‘En? Wat was er?’ vroeg Fran, terwijl ze me onderzoekend aankeek.
‘Mijn agent – ze wil dat ik ga rondreizen met Chris en de band.’
‘Dat is een geweldig idee! Chris zou het geweldig vinden om met jou te spelen. Hij heeft het er de hele tijd over. Hij kan goed opschieten met Ted en Ella, natuurlijk, maar jij bent zijn beste vriendin, Sum… je moet er in ieder geval over nadenken.’
‘Over nadenken? Ik denk niet dat het aan mij is. Mijn agent belt al met zijn mensen, en Susan kan zo ongeveer alles van iedereen voor elkaar krijgen. Maar misschien is het te laat, ze vertrekken al over een paar dagen. Ze zouden het op het laatste moment moeten aankondigen, apparatuur voor mij moeten regelen en de promotie… allerlei dingen.’
‘Ze zijn nu niet bepaald de Rolling Stones. Het gaat om een paar optredens in Europa, en niet aan de andere kant van de wereld. Ik weet zeker dat ze wel wat kunnen regelen, en als Viggo zegt dat hij het wil, hebben ze gewoon geen keus.’
‘Daar heb je gelijk in.’
‘Maar dan weet ik niet echt wat ik moet, als jullie allebei weg zijn. Ik vraag me af wat Chris zal doen met het appartement.’
‘Je kunt natuurlijk gewoon meegaan. Ik heb een roadmanager nodig, en Groucho Nights ook, voor zover ik weet. We zetten je gewoon op de loonlijst. En dan zie je ook nog wat van Europa. En zo kun je mij gezelschap houden. Je bent opgeleid voor dit soort dingen, je hebt in de financiële wereld gewerkt. Je zou het zeker kunnen.’
Frans gezicht klaarde op alsof ik haar net het winnende lot uit de loterij had overhandigd, en ze slaakte zo’n luide kreet dat de serveerster ervan schrok.
‘Mijn god, dat zou echt te gek zijn!’
‘Rustig! Soms zou ik zweren dat je eenentwintig bent. En er staat nog niets vast. Om te beginnen heb ik niet eens een instrument.’
‘O god, dat is waar ook. Hij is dus nog niet opgedoken? En waarom ga je eigenlijk niet naar de politie?’
‘Viggo wil liever niet dat zijn roadies worden nagetrokken. Hij wil zijn mensen niet kwijt, als ze ervan balen dat ze worden beschuldigd van diefstal. En het zou ook slecht zijn voor zijn verzekeringspremies. Hij betaalt me liever de waarde van de viool.’
‘Echt vreselijk dat iemand hem heeft gestolen. Als iemand liever niet nagetrokken wil worden, is dat misschien de dader.’
‘Maar het gaat mij niet om het geld. Alleen om de viool. Dat was een geschenk.’
‘O ja. Chris heeft me over die vent verteld.’ Fran trok even achterdochtig een wenkbrauw op.
‘Jullie praten wel veel met elkaar. Ik weet niet zeker wat ik daarvan moet vinden.’
‘Weet hij dat de viool is gestolen?’
‘Dominik? Ja. Vreemd genoeg kwam ik hem tegen in Brighton. Hij was daar, zag de posters voor ons concert en kwam even langs om gedag te zeggen. Hij heeft nu een relatie met iemand anders. Maar hij zei nog wel iets over de viool. Hij zei dat die een vreemde geschiedenis had. Hij doet er wat onderzoek naar voor een boek. Ik heb hem gevraagd om me op de hoogte te houden, maar ik verwacht er niet echt iets van.’
‘Bel hem op.’
‘Wat? Nu?’
‘Nu. Vraag hem of hij al iets weet. Ik weet hoe dat gaat met jou en telefoontjes, als ik je niet dwing, komt het er nooit van. En je hoeft niet te doen alsof je zijn nummer hebt gewist.’
‘Best.’
Een beetje verongelijkt pakte ik mijn mobiel weer, deze keer bleef ik gewoon op mijn kruk zitten, hopend dat het een kort gesprek zou zijn.
Zijn telefoon ging over.
‘Voicemail,’ zei ik, een beetje triomfantelijk.
‘Nou, spreek dan een berichtje voor hem in.’
‘Hoi… met mij, Summer.’ Ik vond het stom van mezelf om eerst aan te nemen dat hij mijn stem meteen zou herkennen, en vervolgens omdat ik aannam dat dat niet het geval was, en toch mijn naam noemde. Het duurde een paar ongemakkelijke seconden voordat ik mezelf weer tot de orde had geroepen en verderging. ‘Wilde je even spreken, over de viool. Bel je me?’ Ik verbrak de verbinding.