‘Hetzelfde als twee weken geleden. Ik heb het naar mijn zin in de bar. Het is hard werken, maar het is een prima manier om mensen te leren kennen.’
‘Zoek je nog steeds woonruimte?’
‘Niet echt. Ik vind het wel prettig om bij Chris te logeren… en anders zou hij me weer moeten vervangen, als jij niet terugkomt. Kom je terug? Hoe bevalt het leven met de rocker? Chris vertelde me dat je ook met de danseres omgaat? Hoe zit dat eigenlijk in godsnaam?’
‘Omgaan is waarschijnlijk niet het goede woord. Ik ben niet bepaald van plan om ze allebei met kerst mee naar huis te brengen.’
‘Kun je je dat voorstellen? Pap en mam zouden zo trots op je zijn.’ Ze grinnikte.
‘Er zijn wel meer mensen die het doen… een triade is niet zo ongebruikelijk.’
‘Wel waar wij vandaan komen.’
‘Daar zou ik niet zo zeker van zijn. Mensen in kleinere plaatsen doen gewoon meer hun best om dingen verborgen te houden.’
De serveerster kwam langs met een groot stuk citroencake dat Fran eerder had besteld en zette het tussen ons in.
‘Dat ziet er lekker uit,’ zei ik, even afgeleid van mijn verhaal. ‘Je bent dus niet bang voor de Heathrow-impuls?’ Gewichtstoename was een probleem voor veel reizigers die in Engeland aankwamen, omdat ze door het koudere weer hun gewoonte om in de buitenlucht te sporten vaak lieten varen, en omschakelden op bier en pubvoedsel.
Fran keek me boos aan.
‘Eet jij die stomme cake nou maar op,’ zei ze, terwijl ze de vork aan mijn kant neerlegde, ‘en vertel me meer over het rockleven. Ik wil er alles over horen. Is het je nooit opgevallen dat ik mijn leven indirect via jou leef? Je moet me iets geven.’
‘Jij leeft indirect via mij? Maar je doet het toch met Dagur, de drummer?’
‘Helaas niet. We zijn wel samen in bed beland, maar tegen die tijd lagen we allebei in coma na al die cocktails. Ik werd wakker naast hem, met al mijn kleren aan.’
‘En je hebt hem niet om zijn telefoonnummer gevraagd?’
‘Hij heeft het mijne gevraagd. Maar ik heb niks met rockmuzikanten.’
‘O, werkelijk? Zelfs niet met Chris?’ plaagde ik haar.
‘Nou, goed dan, met de meeste niet.’
Ze bloosde.
Ik negeerde het geluid van mijn mobiel toen die luid begon te zoemen en Fran greep die gelegenheid aan om van onderwerp te veranderen, door het uit mijn zak te halen en het in mijn hand te duwen.
‘Het is een internationaal gesprek, die zijn altijd belangrijk. Neem nou maar op.’
Het was een netnummer uit New York, dus dat betekende óf Simón óf Susan, maar het was vast die laatste, want Simón zat nog steeds in Venezuela, volgens de laatste berichten, en Susan was waarschijnlijk woest omdat ik nog steeds niet had gereageerd op haar mailtjes om uit te leggen waar ik uithing.
Ik gleed van de kruk af en liep snel naar buiten, ik kon nog net opnemen voor het naar voicemail ging.
‘Hallo?’
‘Summer, waar zit je in godsnaam en wat doe je daar?’
Het was Susan.
‘Ik ben nog in Londen. Gewoon even een adempauze.’
‘Dat dacht ik ook, tot ik via via hoorde dat je spontane rockoptredens in Londen en Brighton enthousiaste recensies teweegbrachten. De pers heeft het opgepikt en er komt een stuk in een roddelblad over je veronderstelde rockrebellie. Klassieke favoriete slaat los, en meer van die onzin…’
‘Ik speelde gewoon mee met een vriend.’
‘Ja, maar ik moet er een juiste draai aan geven, tenzij je gezien wilt worden als een klassiek muzikante van wie de carrière stukloopt.’
‘Mijn viool was gestolen,’ zei ik met een klein stemmetje, bijna in tranen.
‘Dat is vervelend voor je. Maar je hebt toch genoeg royalty’s om een nieuwe te kopen? Ik kan wellicht een sponsor regelen, als je al je geld aan schoenen hebt uitgegeven.’
‘Voor de klassieke muziek is dat niet hetzelfde. Ik durf gewoon het podium niet meer op zonder de Bailly.’
‘Ach, ik neem aan dat het niet per se een klassiek podium hoeft te zijn. Hoe zit het met die band waar je mee optreedt?’
‘Groucho Nights. Ze stonden in het voorprogramma van Viggo Franck en The Holy Criminals… Daar heb je vast wel van gehoord? Hij helpt ze om binnenkort een Europese tournee te organiseren.’
‘Natuurlijk ken ik hem. Volgens de roddelbladen doet hij het met de helft van alle beroemdheden. Prima. Je kunt met hen spelen. Maar laat je in godsnaam niet fotograferen terwijl je met Viggo Franck uit een bar komt strompelen, in ieder geval niet voordat ik je overstap naar een bestaan als rockster heb kunnen promoten. Trouwens… heb je nog steeds contact met die fotograaf die toen je foto heeft genomen voor het concert in New York?’