‘Lekker in de schijnwerpers?’ merkte Dominik op.
Summer stond op van het gammele tafeltje.
‘Laten we contact houden,’ zei ze. ‘Ik weet dat we allebei een ander leven hebben. Nieuwe partners, geliefden. Maar we kunnen wel vrienden zijn.’
‘Dat klinkt goed,’ zei Dominik.
Ze liep weg. Plotseling draaide ze zich om en zei: ‘En misschien kun je me helpen om de viool te vinden. Wat was zijn naam ook alweer?’
‘De Angelique.’
‘Je had het over al die verhalen. Misschien ligt daar de sleutel tot zijn verblijfplaats.’
‘Waar ik kan helpen, doe ik dat. Ik zal mijn best doen.’
‘Ik heb wel vermoedens, maar het ligt nogal gevoelig. Ik kan het je nu niet vertellen. Bel me anders een keer. Mijn nummer is niet veranderd. Dan hebben we het erover.’
De rode kleur van haar haren vervaagde toen ze trap af liep, gelijkmatig heupwiegend met haar ronde billen in de spijkerbroek. Haar geur hing nog in de lucht. Dominik ademde diep in en probeerde zijn bonkende hart tot rust te manen.
‘Ciao,’ fluisterde hij zacht, hoewel hij wist dat ze hem niet meer hoorde. Het was geen afscheidsgroet, maar voelde als een nieuw begin.
7
Over violen en camera’s
het verlies van de bailly voelde alsof ik een deel van mijn wezen kwijt was.
Dagenlang voelde ik me alsof ik nooit meer in staat zou zijn om ooit nog hetzelfde geluid voort te brengen.
Het was niet alleen het unieke geluid dat ik aan zijn snaren had weten te ontlokken met zo veel gemak, maar alle associaties van het instrument met mijn onmiddellijke verleden in Londen en New York.
Viggo zei dat hij woedend was over het verlies, hij nam het zichzelf kwalijk dat hij geen betere beveiliging had geregeld bij de Academie – waar we vermoedden dat het instrument was ontvreemd, ergens tussen onze aankomst, toen ik de viool stom genoeg in de Green Room had laten liggen met de rest van de apparatuur van de band, en toen we vertrokken om naar Viggo’s feest te gaan.
Ik voelde me verschrikkelijk schuldig dat ik hem had laten liggen en gaf mezelf de schuld vanwege mijn onvoorzichtigheid.
Maar tijdens duistere, nachtelijke perioden, in de uren dat schaduwen zowel mijn gedachten als mijn slaapkamer binnendrongen, kon ik niet anders dan me afvragen wat Viggo achter die ene afgesloten deur in de kelder bewaarde, de enige beveiligde ruimte in het huis.
Het leek een belachelijk idee. De man bezat genoeg geld om wel honderd Bailly’s te kopen. Hij had er zijn huis mee kunnen behangen, als hij dat had gewild. Ik kon me niet voorstellen waarom hij mijn viool wilde hebben, meer dan welke andere ook, hoewel die natuurlijk wel een ongebruikelijke geschiedenis had, zoals Dominik had geopperd.
Hoe dan ook, dat idee bleef achter in mijn gedachten rondhangen en het was misschien wel een van de redenen dat ik in een soort semirelatie belandde met de rocker en met Luba, zijn verleidelijke en ongrijpbare metgezel.
Het bleek niet zo onwerkelijk als je misschien zou denken, om een relatie te hebben met twee mensen tegelijk. We bleven de meeste tijd binnen en gingen niet vaak uit, omdat ik doodsbang was dat we met zijn drieën gefotografeerd zouden worden en in de roddelbladen zouden verschijnen als leden van een ménage à trois.
Viggo had even een soort pauze ingelast tussen werken in de studio aan het nieuwe album met zijn band en weer op pad gaan, en Luba leek niet echt een vaste baan te hebben ergens, behalve haar werk als een geïmproviseerde pa voor Viggo. Ze was net een ongekuiste versie van Pepper Potts uit de Iron Man-films, altijd bij de hand om aan al zijn wensen te voldoen. Ik kwam er nooit helemaal precies achter hoe hun relatie in elkaar zat.
Ze was opvallend zelfverzekerd en leek geen enkel gevoel van jaloezie te kennen, en verrassend genoeg gold hetzelfde voor mij. Het bed van Viggo was gigantisch, dus het was geen enkel probleem om er met meerdere mensen comfortabel in te liggen. Het huis was enorm, dus we hadden allemaal voldoende ruimte voor onszelf als we een van de anderen even zat waren, of als twee van ons behoefte hadden aan privacy.
Deze situatie paste perfect bij het temperament van Viggo. Hoewel ik had verwacht dat mannen ervoor zouden terugschrikken om twee vrouwen te moeten vermaken, leek hij er bijna eindeloos plezier in te hebben om ons allebei herhaaldelijk te laten klaarkomen. Ook had hij een apart soort uithoudingsvermogen om zowel te neuken als met seksspeeltjes in de weer te zijn. Luba was meer als een kind in een snoepwinkel – ze behandelde mij als een nieuw stuk speelgoed, dat ze kon uitproberen en ontdekken, en dat ze misschien in de toekomst weer zou weggooien als er een nieuw glimmend speeltje verscheen. En ik genoot er gewoon van om me bijna constant lichamelijk voldaan te voelen.
Bijna constant, want er was nog steeds een heel klein stukje van mij dat naar Dominik verlangde. Hij was als uit het niets verschenen voor ons optreden in Brighton. Ik had me koel opgesteld, maar nadat hij was vertrokken moest ik eerst een kwartier bijkomen voordat ik weer aan de repetitie kon meedoen, omdat mijn handen zo erg trilden dat ik mijn strijkstok niet kon vasthouden. Hij ging tegenwoordig met iemand anders, Lauralynn – de lange blondine met wie ik samen had ge-Dom’d in haar appartement in West-Londen. Lauralynn en ik hadden allebei voorbinddildo’s gebruikt, waarmee we seks hadden met een onderdanige man, op haar bed. We waren beiden volledig gekleed geweest en hij was naakt. Ik had de ervaring wel leerzaam gevonden, maar niet bepaald opwindend.