Ik pakte een viool en een strijkstok, legde het instrument onder mijn kin en begon te spelen. Eerst klonk het vals en ik was een paar minuten bezig om de viool te stemmen. Maar de toon was mooi en de viool voelde prettig in mijn hand. Toch was de Bailly van een andere orde, en ineens schoot me weer te binnen waarom ik naar Luba op zoek was geweest.
‘Heb jij Eric gesproken?’ vroeg ik haar. ‘Heeft hij gezegd of hij gisteravond mijn viool heeft opgehaald?’
Nog voor ik was uitgesproken legde Luba een vinger op mijn mond en streek met haar vingertop over mijn onderlip. Mijn hart ging als een razende tekeer bij haar aanraking. Ze was zacht en smaakte naar suiker. Ze haalde haar vinger weg en duwde in plaats daarvan haar lippen op de mijne, in een langzame zoen. Mijn tong verstrengelde zich met de hare en ze drukte zich tegen me aan, zodat haar druipende badpak mijn kleding doorweekte. Ze liet haar handen achter in mijn nek omhoog glijden en hield mijn hoofd op zijn plaats terwijl ze me zoende.
Luba werkte als een magneet op mij. Ze was als een standbeeld van een naakt dat tot leven komt met alle warmte van een echte vrouw. Haar aanraking op mijn huid voelde als elektriciteit en voor het eerst in mijn leven wilde ik echt ieder deel van haar verkennen: van een vrouw. Niet uit nieuwsgierigheid om het een nachtje met een vrouw te proberen, maar omdat ze mijn hele lichaam tot leven wekte.
‘Kom,’ fluisterde ze. ‘Hier zijn betere plekken voor.’ Ze pakte mijn hand en trok me de zaal uit, de trappen op, alle vijf verdiepingen op tot we in Viggo’s kamer kwamen. Ik wenste voor de zoveelste keer dat er een lift was, maar werd afgeleid van die gedachte door de aanblik van Luba’s achterwerk boven me. Ze wiegde verleidelijk heen en weer in de natte stof van haar hoog opgesneden badpak, dat of te klein was of speciaal ontworpen om de helft van haar beide bilhelften te onthullen.
Op de vijfde verdieping troffen we Viggo onder de douche aan.
‘Kom,’ zei Luba ondeugend en ze liep naar de badkamerdeur. ‘Dan gaan we hem goedemorgen wensen.’
Hij leek verheugd en niet eens zozeer verrast toen we ons uitkleedden, de deur van zijn enorme douchecabine openden en naar binnen stapten.
De douchecabine was groot maar toch was het krap met zijn drieën. Luba wurmde zich naar de zijkant en klemde mij stevig tussen haar en Viggo in.
Hij draaide mijn gezicht naar zich toe en boog zich voorover om me te zoenen. Zijn lippen raakten de mijne en hij verstrengelde zijn vingers in mijn haren. Luba liet haar ingezeepte handen over onze lichamen glijden, haar borsten drukten tegen mijn rug.
Viggo maakte geen aanstalten om de douche uit te zetten en het water bleef over ons heen stromen, zodat het leek of ik verdronk in zijn zoen. Hij verlegde zijn handen om aan mijn tepels te trekken, en ik snakte geschrokken naar adem bij de plotselinge pijnscheut die zo scherp afstak tegen Luba’s zachte strelingen.
Ze lachte zacht.
‘Hij is niet altijd zachtaardig,’ fluisterde ze, vooroverbuigend om in mijn oor te fluisteren. Ik vertelde haar niet dat ik hier juist de voorkeur aan gaf.
Zijn pik stootte nu tegen mijn dij en ik verlangde ernaar hem in me te voelen.
Ik kreunde verlangend, en kon me met moeite beheersen om hem niet onbeschermd in me te duwen.
Uiteindelijk zette Luba achter ons de douche uit. Ze leidde ons de cabine uit en naar het bed, zonder er aandacht aan te besteden dat de lakens nat werden. Ze trok een lade van het nachtkastje open en wierp Viggo een condoom toe, dat hij met een ervaren polsbeweging opving. Ik vroeg me af hoe vaak zij samen actief waren.
‘Verlos dit meisje uit haar lijden,’ zei ze met haar langzame, verleidelijke stem.
‘Altijd een genoegen,’ antwoordde hij.
Het was al donker toen ik me realiseerde dat ik nog niet met Chris had gesproken. Viggo lag verstrengeld met Luba op het bed te slapen. Haar opgedroogde, witblonde haren vormden een sterk contrast met zijn zwarte lokken.
Het is vast een goed teken, dacht ik. Chris had me meteen gebeld als hij mijn instrument niet bij de andere apparatuur had gevonden. Ik had me onnodig zorgen gemaakt. Mijn hart zonk in mijn schoenen toen ik besefte dat mijn mobiel nog in de ruimte met de fontein lag, waar ik uren geleden mijn verkenningstocht van het huis begonnen was.
Ik liep de trap af. Een afschuwelijk voorgevoel hing als een donkere, dreigende wolk boven me.
Mijn telefoon lag op de armleuning van de chaise longue, waar ik hem had achtergelaten. Ik pakte hem op en ontgrendelde hem.
Het was Chris. Drie gemiste oproepen, een voicemail en een sms’je.
‘Je viool. Hij is verdwenen.’
6
De boulevard van Brighton
toen hij nog lesgaf waren Dominiks dagen gevuld met een bepaalde regelmaat. Hij had een tijdschema met vaste uren voor het voorbereiden van zijn colleges, de colleges zelf, werkgroepen, correctiewerk en regelmatige pelgrimstochten van het groenrijk van Hampstead Heath ten noorden van de Londense metro tot het punt waarop die overging in de drukke grijze massa van het stadscentrum.