‘Jouw viool?’
Ik knikte.
‘Ik geloof dat de roadies er al naar liepen te zoeken.’ Hij kroelde onder Luba’s kin alsof hij een kat aanhaalde. Ze hield haar ogen gesloten en glimlachte van genoegen. ‘Hij ligt vast in mijn studio, maak je geen zorgen. Bij de andere apparatuur. Ik kan je er een lenen als je wilt oefenen; ik heb allerlei reserve-instrumenten in het souterrain liggen.’
‘Nee, dat hoeft niet. Ik mis het gewoon om mijn viool vast te houden. Meestal vervoer ik hem zelf. Zelfs bij mijn eigen optredens. Ik verlies hem niet graag uit het oog.’
‘Heel schattig,’ antwoordde hij.
‘Luba?’ zei hij en zijn intonatie was vragend. Ze gromde als antwoord.
‘Zou jij Eric willen opzoeken en na willen gaan of Summers viool is meegekomen met de rest van de spullen?’
Ze knikte en maakte zich los van zijn been. Ze verdween om de roadmanager te zoeken die verantwoordelijk was voor het transport.
‘Dank je,’ zei ik tegen Viggo, en ik voelde mezelf behoorlijk schaapachtig en paranoïde.
‘Niets te danken,’ antwoordde hij en hij boog zich naar me toe. ‘Ik wilde gewoon van haar af.’
Hij liet zijn vingers in mijn nek omhoog glijden en verstrengelde ze stevig in mijn krullen. Toen trok hij me tegen zich aan. Zijn lippen smaakten naar gesuikerde limoen, omdat hij de mojitos geproefd had. Hij streek met een hand over mijn rokje omhoog, op zoek naar de tailleband van mijn panty. Mijn lichaam reageerde meteen, in de ban van een heet genot dat door mijn lichaam kolkte terwijl zijn hand steeds hoger kwam.
Ik trok me terug. ‘Niet voor de ogen van mijn zus,’ hijgde ik, hoewel Fran er zielsgelukkig uitzag, ingeklemd tussen Chris en Dagur, die beiden om haar aandacht streden. Fran kon vast en zeker voor zichzelf zorgen, en ik wist dat Chris haar als een aasgier in de gaten zou houden als ik wegging. Ella en Ted leken al van de wereld. Ze lagen op een nepbonten kleed en staarden naar het plafond, dat als een miniatuurzonnestelsel met lichtgevende sterren en planeten was bedekt.
‘O, jammer,’ fluisterde Viggo in mijn oor, ‘ik hoopte juist dat je kinky was.’
Hij stond snel op, pakte mijn hand en trok me overeind richting de deur, een trap op naar een verdieping die zijn slaapkamer bleek te zijn. Het bed had de afmeting van vier tegen elkaar geschoven bedden. De kamer was volledig in wit ingericht, van de vloer tot het plafond en alles ertussenin. De schilderijen aan de muur bleken witte canvasdoeken. Het was alsof ik droomde.
Viggo’s zwarte spijkerbroek en haren vormden een vreemd contrast met de lichte ruimte. Zijn lichaam stak sterk af tegen de omgeving.
Hij draaide me naar zich toe, pakte mijn kin in beide handen en trok mijn haren naar achteren tot ik kreunde.
‘Dat vind je toch wel lekker?’ vroeg hij en hij bleef trekken tot mijn hoofdhuid heerlijk begon te tintelen.
‘Ja,’ fluisterde ik.
‘Mooi,’ zei hij en hij duwde me tegen de muur. Zijn hand was weer onder mijn rokje.
‘Kousen zijn veel makkelijker,’ zei hij.
‘Daar is het te koud voor,’ protesteerde ik.
‘Niet als ik bij je ben. Echt niet. Blijf.’
Hij deed een paar stappen achteruit en schoof een lade van een nachtkastje open. Hij pakte een klein voorwerp en legde het in zijn handpalm. Een condoom, dacht ik.
Toen draaide hij zich weer naar me toe en bracht zijn gezicht dicht bij het mijne, zodat zijn lippen langs mijn oor streken. Hij ademde zwaar uit, zijn hete adem voelde zacht als een veertje langs mijn huid. ‘Niet bang zijn,’ zei hij. ‘Ik zal je geen pijn doen.’
Er vormde zich een knoop van bezorgdheid in mijn borst en toen verdween de spanning weer.
Hij opende zijn handpalm. Er lag een klein ivoren zakmes in. Met één polsbeweging schoot het lemmet tevoorschijn. Het lichtte mooi op in het licht van de tafellamp.
Angst borrelde in me op en ik bereidde me voor om te schreeuwen of naar de deur te rennen.
‘Sssh,’ zei hij en hij streek met zijn vinger over mijn lippen. Mijn hart bonkte in mijn keel maar ik bleef als versteend tegen de muur staan, gevangen in mijn eigen verlangen om te ontdekken wat hij nu ging doen. Ik leek wel gek dat ik hem mijn vertrouwen schonk, maar ik deed het toch. Hij was excentriek en een beetje een foute vent, maar niet gevaarlijk.
Hij bukte zich en liet de punt van het mes langs mijn benen omhoog glijden, van mijn enkel tot aan het kruis van mijn panty. Toen duwde hij de punt iets harder tegen de stof, net hard genoeg om een kleine scheur te veroorzaken, zonder de huid eronder te beschadigen. Een zachte stem in mijn achterhoofd vroeg zich af hoe het zou voelen als hij harder zou duwen, als hij een markering zou achterlaten; een kras, of zelfs bloed. Ik stelde me de binnenkant van mijn dijen voor, de bleke huid zacht en puur, op twee ondiepe sneden na die over het midden van elk been omlaag liepen. Een rode streep die nog dagenlang zou kloppen, maar die naast de pijn endorfine naar mijn hersenen stuurde.