Net als de eerste keer.
Ik gooide mijn jurk uit, deed mijn ogen dicht en zette Concerto nr. 2 in. Zomer hoort niet vooraan, maar ik was van plan te eindigen met Lente, omdat dat voelde als een begin, wat paste bij mijn bedoelingen. Eindigen met Winter zou deprimerend zijn.
De noten vlogen van de Bailly zodra ik de snaren aanraakte met mijn strijkstok, en ik liet me meevoeren. Ik vloog over de hei, op de vleugels van een lied.
Toen ik de laatste noten van Herfst speelde, herinnerde ik me wat ik van plan was. Ik deed mijn ogen weer open en keek of er tussen de bomen iets van hem was te bespeuren.
Misschien was hij toch niet gekomen en was dit allemaal een belachelijk idee. Wellicht hadden we een vergissing gemaakt en was dit het teken dat ik hem moest verlaten, weg moest lopen nu het nog kon, voordat een van ons tweeën werd gekwetst. Maar terwijl ik doorspeelde, wist ik dat ik diep in mijn hart wilde dat hij bij me zou komen.
De hand waarmee ik de strijkstok vasthield, trilde licht door de golf van emotie die door me heen ging, toen ik in stilte om Dominik bad en smeekte. Zoek me. Kom voor mij. Geef ons nog een kans. Ik voelde een traan over mijn wang glijden en op het gladde hout van de viool neerkomen. En ik besefte, terwijl de zoete tonen van Vivaldi opstegen door de ochtendnevel, dat ik niet zonder hem kon leven.
Ik zag een silhouet opdoemen uit de koepel van boomgewas, ongeveer honderd meter bij mij vandaan. Op die afstand was het onmogelijk te zien wie het was. Mijn hart begon wild te kloppen, omdat ik het oude sweatshirt van de universitaire atletiekploeg meende te herkennen, maar ik verdrong die gedachte, deed mijn ogen weer dicht en liet de viool het overnemen.
Ik dacht te voelen, aan minieme verschuivingen in de lucht om me heen, dat hij dichterbij kwam, terwijl ik Lente inzette, het eind van mijn voordracht, de eerste beweging. Dat hij naar me keek en overwoog wat zijn volgende stap zou zijn of gewoon naar mijn muziek zou blijven luisteren.
Uiteindelijk werd hij ongeduldig en onderbrak mijn lied.
Eerst voelde ik zijn hete adem in mijn hals. Hij boog zich naar me over, alsof hij me wilde kussen, maar dat deed hij niet.
In plaats daarvan pakte hij vlak voor het laatste akkoord voorzichtig de viool uit mijn handen en legde hij me neer op het koele stenen podium van de muziektent.
Ik deed mijn ogen open.
Dominik, met een grijns van oor tot oor en die vertrouwde duistere glinstering in zijn ogen.
‘Maar ik was nog niet klaar,’ fluisterde ik.
‘Vivaldi zal het ons vergeven,’ antwoordde hij.
En toen vrijden we. Op onze eigen manier.
Woord van dank
graag willen wij onze zaakwaarnemer Sarah Such van Sarah Such Literary Agency bedanken, die fantastisch werk heeft verricht door Tachtig dagen op de markt te brengen. Ook voor Jon Wood, Jemima Forrester, Susan Lamb, Emma Dowson en iedereen bij Orion, die ervoor gezorgd hebben dat we op de bestsellerlijsten kwamen, nemen we onze hoed af met een diepe buiging. En voor Tina Pohlman en Allison Underwood van Open Road Integrated Media. We zijn ook dank verschuldigd aan Rosemarie Buckman van Buckman Agency, die de verkopen aan het buitenland regelde, en aan de talloze buitenlandse uitgevers die de serie aankochten. Dank ook aan Hamish en Junzo van English Agency (Japan) en Carrie Kania van Conville & Walsh. En ten slotte aan onze scherpziende en scherpzinnige redacteurs, correctors en vertalers, die onvermoeibaar en razendsnel hun werk deden.
Een groot deel van deze boeken is onderweg geschreven en onze hartelijke dank moet dan ook uitgaan naar onze partners, naar onze familie en naar onze vrienden en vriendinnen, die we wel heel erg moesten verwaarlozen, omdat we onze tijd aan Summer en Dominik besteedden, terwijl we door Londen, Parijs, Bristol, Rome, Berlijn, Edinburgh, New York, Chicago, Avignon en Sitges zwierven met onze laptops en iPads voortdurend in de aanslag.
Een laatste woord van dank aan Matt Christie voor de foto’s, aan Vina’s werkgever voor haar steun en bemoediging, ondanks al het werkverzuim, en aan alle onontbeerlijke anonieme bronnen die ons hielpen bij het nodige onderzoek.
Het was een opwindende tocht…
De turbulente romantische avonturen van Summer en Dominik zijn nu wel afgelopen, maar de serie Tachtig dagen gaat door – met Tachtig dagen amber en Tachtig dagen wit, waarin zowel Summer als Dominik de revue zal passeren, naast Luba, Viggo Franck, het meisje met de tatoeage van een traan en veel andere personages, die de lezer nog zal kennen of graag zal willen leren kennen.