Chris grijnsde van oor tot oor. ‘Je zus is mijn vriendin.’
Ik gooide een sok naar hem toe. Hij ving hem op met de hand die nog vrij was en bleef glimlachen, vol zelfgenoegzaamheid.
‘O, daarom is het hier zo netjes. Ik vroeg me al af waarom je spullen niet overal rondslingeren, zoals gewoonlijk, Fran. Je hebt gewoon alles naar deze kamer verhuisd. En ik dacht bij mezelf dat je aan een nieuw hoofdstuk was begonnen.’
‘Dat is misschien wel zo,’ antwoordde ze. ‘Alleen ben ik een andere kant op gegaan dan jij dacht.’
Ik glimlachte. Ik was blij voor haar. En voor Chris. Ze vormden echt een leuk stel, ook al had ik geknarsetand bij de gedachte dat mijn beste vriend het met mijn zus zou aanleggen.
Lauralynn was helemaal opgewonden teruggekomen van een nachtelijke sessie in een studio in West-Londen.
‘Je raadt nooit voor wie het was,’ had ze tegen Dominik gezegd, nadat ze haar leren jasje had opgehangen, haar zware cellokist in haar kamer had gezet en snel naar de keuken was gelopen, die, bij gebrek aan iets beters, de ruimte was geworden waar ze samenkwamen.
‘Laat me raden. Wijlen Herbert von Karajan, die opnamen laat maken van een symfonische suite. De suite is geïnspireerd op de nummers over drugs van de Rolling Stones. En een lange psychedelische solo op cello moest het hoogtepunt vormen.’
‘Je zit er niet eens zo ver naast,’ zei Lauralynn.
‘En hij is uit zijn hol gekropen, waar hij meer dan dertig jaar heeft zitten wachten, en helemaal naar Shepherd’s Bush gekomen om zijn ding te doen,’ vervolgde Dominik.
‘Hou nu maar op met dat flauwe verhaal. Nee, ze vroegen me voor Viggo Franck en The Holy Criminals. Die zijn nieuwe liedjes aan het opnemen en voor een van de tracks hadden ze een op cello gespeelde melodie nodig. Hun producer zei zelfs dat mijn naam op de hoes komt te staan, als het liedje op de plaat wordt opgenomen.’
Dominik lachte spottend. ‘Dat is heel mooi,’ zei hij. ‘Ik ben blij voor je.’
‘Maar de beroemde Viggo Franck heb ik nog steeds niet ontmoet. Hij was niet bij de sessies. Alleen zijn staf was er. Ik speelde bij opnames met zijn stem.’
Lauralynn keek eens goed naar haar vriend. Hij zag er anders uit, vrolijk, maar een beetje afwezig.
De afgelopen weken, sinds haar terugkeer uit Amerika, hadden ze elkaar niet veel gezien. Hij was ofwel boven bezig, achter zijn computer, met schrijven waarschijnlijk, of hij sloop op de gekste tijden het huis uit, als iemand die iets in zijn schild voert, om haar te ontlopen en geen lastige vragen te hoeven beantwoorden. Lauralynn had dagen achter elkaar ’s nachts gewerkt en ze veronderstelde dat hij al die tijd met Summer in de weer was geweest. Ze had Summers schoenen en spulletjes in het huis zien rondslingeren.
‘Is er iets wat ik moet weten?’ vroeg Lauralynn. ‘Je bent de laatste tijd niet erg mededeelzaam, weet je dat?’
‘Nou…’ Hij aarzelde. ‘Er is nogal wat gebeurd.’
‘Summer?’
‘Ja. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben elkaar veel gezien. We gaan het opnieuw proberen, denk ik.’
Lauralynn straalde. ‘Geweldig.’
‘We hebben eindelijk een besluit genomen. Ik hoop dat ze straks bij me intrekt. Met haar spullen. Ik hoop vurig dat het deze keer goed gaat. We zijn allebei zenuwachtig natuurlijk, maar het is ons gelukt haar viool te vinden. Ik ga ervan uit dat dat een goed voorteken is.’
‘Fantastisch. Jullie verdienen elkaar. Dat heb ik altijd geweten. En…’
‘Ja?’
‘Ik denk er al een tijdje aan weer eens te vertrekken, Dominik. We waren goede maatjes, jij en ik, maar ideaal was het nooit, toch?’
‘Dat geloof ik ook niet, nee.’
‘Dit komt dus op het juiste moment. Ik neem aan dat je niet wilt dat ik hier rondhang, wanneer Summer bij je intrekt. Toch?’
‘Dat zou wel raar zijn,’ gaf hij toe. ‘Maar kun je ergens naartoe?’ vroeg hij bezorgd. ‘Ik zou me ellendig voelen, als ik je op straat zou zetten.’
‘Hmm…’ Lauralynns ogen twinkelden. Ze keek nog ondeugender dan anders.
‘Wat is er?’
‘Ik denk dat ik wel ergens terechtkan.’
‘Prima.’
‘Bij iemand die in de studio was. De sessie was al heel vroeg afgelopen. Na een paar opnamen waren we klaar. Een vriendin van de band. Ze kwam langs, omdat ze dacht dat Viggo gisteravond in de studio zou zijn, maar hij bleek een afspraak met zijn platenmaatschappij te hebben. We raakten aan de praat. Ik ben met haar naar bed geweest.’
Lauralynn bloosde zelfs, heel lichtjes. Het nachtelijk samenzijn moest nogal wat indruk hebben gemaakt, dacht Dominik.
‘Nu is het mijn beurt om blij voor jou te zijn,’ zei hij.
‘Dank je.’ Ze giechelde als een tiener. ‘Ik weet dat het maar één nacht was, maar ik denk dat ze nogal bijzonder is. Je weet hoe dat gaat; soms is één blik genoeg.’