‘Nee.’
Ze keek naar hem om, voelde de harde, stalen blik uit zijn ogen.
‘Zeg me wat jij wilt,’ vroeg hij.
In zijn houding zocht ze naar antwoorden. Maar hij was onverstoorbaar. Zijn gezicht verried niets.
Wat wilde hij in godsnaam dat ze zou zeggen? Dat ze hem wilde, een onbeheersbaar verlangen had van hem te zijn, tegen alle logica in en ondanks alles wat ze met hem had meegemaakt? Wilde hij dat ze haar eigen wil, haar trots opgaf?
‘Op dit moment wil ik alleen dat je me neukt,’ zei Summer ten slotte.
Hij vertrok geen spier.
‘Ik wil bij jou zijn… Ook al doet het pijn.’
Op momenten als deze voelde ze zich verloren. Woorden schoten tekort om de razernij in haar tot uitdrukking te brengen. Ze wilde het uitschreeuwen. ‘Neem me, neuk me, doe me pijn, zet een brandmerk op mijn ziel, een tatoeage in mijn hart met onuitwisbare inkt, maak me tot de jouwe en laat die leegte in me, die me zo kwelt, voorgoed verdwijnen.’ Ze begreep zelf precies wat ze ermee bedoelde, maar het zou belachelijk klinken. Ontluisterend, vernederend.
Hij zei nog steeds niets, stond daar maar, keek naar haar, vertaalde de woorden die ze niet had uitgesproken in een taal die hij kon verstaan.
‘Ik wil je in mij. Nu.’
Was smeken het enige wat haar nog restte?
Ze had bijna het gevoel dat ze in tranen zou uitbarsten. Probeerde hij haar uit? Speelde hij met haar?
‘Ik wil jou ook,’ zei hij ten slotte.
Hij liep naar het bed, streek over haar ogen, met een tederheid die ze nog nooit had ervaren, als de vriendelijkste begrafenisondernemer die de ogen sloot van een overleden vrouw, en maakte duidelijk dat ze gewoon moest gaan liggen. Zorgzaam legde hij haar armen en benen wijd. De schaduw van zijn lichaam viel, net als de avond buiten, als een grauwe deken over haar heen.
Hij schoof tussen haar benen en zij pakte zijn pik en leidde hem naar binnen.
‘Neem me zoals ik ben,’ zei ze.
Dominik nam haar volkomen in bezit.
‘Sssh…’ fluisterde hij.
Summer sidderde.
Viggo schakelde het beeldscherm uit, met een brede lach van voldoening.
Het paar dat hij had gadegeslagen, was eindelijk uit elkaar gegaan. Het was niet meer één geheel, een schepsel met twee ruggen waarvan elke beweging de gratie van vliegende vogels en de woeste wreedheid van vleesetende dieren combineerde. Een dans van lichamen, koortsachtig en extatisch tegelijk, met alle wilde overgave van tijgers die vechten tot de dood erop volgt.
Nu waren ze overeind gekomen om lucht te scheppen. Van één waren ze weer twee geworden. Summer en Dominik.
Natuurlijk was hij een voyeur, dat wist Viggo maar al te goed. Maar goed, niemand is volmaakt.
Hij was iemand met een oog voor schoonheid. Als hij iets zag wat mooi was, wilde hij het houden, bewaren, onder een stolp zetten. Hij verzamelde mooie dingen.
Als de essentie van schoonheid te vangen was, zou hij de eerste zijn geweest om er flink voor te betalen.
Zeker, hij was met Summer naar bed geweest. Alleen en met Luba. Maar haar zien vrijen met Dominik was iets van een andere orde. Zo fenomenaal. Hij had haar tot leven zien komen, gezien hoe ze ging stralen, van top tot teen, hoe al haar aangeboren afweer en angsten wegsmolten toen Dominik de teugels overnam, hoe ze haar verborgen neiging tot overgave had toegelaten en omarmd. Viggo had nooit iets met mannen gehad, maar het was fantastisch geweest te zien hoe goed hij bij Summer paste, in en naast haar.
Zijn mond was droog.
Hij pakte een fles zeer goede bourbon uit zijn buffet en schonk een flink glas in.
‘Heerlijk,’ mompelde hij, waarmee hij zowel de honingzoete ruigte van het vocht dat een kietelend spoor door zijn keel trok bedoelde, als de herinnering aan de twee geliefden die nu van zijn clandestiene beeldscherm verdwenen waren.
Jaren geleden, toen hij het herenhuis had gekocht en een bevriende architect met zijn ontwerp voor de verbouwing was gekomen, had hij een minuscule camera in de logeerkamer laten installeren. Als een soort grap. Iets van seks, drugs & rock-’n-roll, wat paste bij zijn imago van foute vent. Daarna had hij er jarenlang niet meer aan gedacht. Totdat Luba, de mysterieuze vrouw van internationale allure en naakte elegantie, hem op een avond had voorgesteld toe te kijken terwijl zij vrijde en speelde met een jonge vrouw die ze in een club had opgepikt – een punkmeisje met een smalle tatoeage van een traan onder een van haar ogen, wist hij nog. Viggo zuchtte bij de herinnering aan de verrukkelijke beelden van die twee vrouwen samen, hun rondingen, de begeerte in hun zoenen en gebaren, de honger, het volmaakte geometrische samenspel van lust en verlangen.
Wat hem opwond, was niet het pompen, maar de trage beweging, de geruisloze elegantie van lichamen die zich samenvoegden als in een ballet. Twee vrouwen zien vrijen had veel meer impact dan het geneuk van de heteroseksuele paren die hij en vrienden van hem hadden bespied tijdens ruige feesten in het herenhuis, wanneer gasten al dan niet toevallig in de logeerkamer waren beland, onbewust van het feit dat Viggo en anderen naar hen keken met veel geheim plezier. Geen van die stellen had de wilde, natuurlijke elegantie van Summer en Dominik gehad, bedacht hij. Deze twee hadden een woest verlangen naar elkaar, een passie waar hij bijna jaloers op was, een honger die het gevaar niet schuwde. Meer dan eens had hij zijn adem ingehouden, wanneer de ene of de andere zich in onveilig terrein begaf. Een gebaar, een hand, een duw die bijna te ver ging, kantelde en geruststellend terugging. Viggo had nog nooit een man en een vrouw met zo veel overgave zien vrijen; af en toe waren hem de rillingen over het lijf gelopen.