Er bleek een afgesloten ruimte in de kelder te zijn, waar Luba nog nooit was geweest en waarover Viggo ook nogal geheimzinnig deed als het ging om de inhoud. Hij beweerde dat hij alleen zijn oude grammofoonplaten daar bewaarde, maar dat klonk niet erg logisch. Hoe dan ook, noch Luba, noch zijn voortdurend wisselende entourage was geïnteresseerd in dat deel van zijn verzameling.
‘Misschien bewaart hij daar de stukken die wat kwetsbaarder zijn?’ vermoedde Luba.
‘Dat zou kunnen,’ stemde Dominik met haar in, die nu niet verder op dit onderwerp door wilde gaan. Ze reden Diagonal op en kwamen al snel bij het hotel dat de hotemetoten voor Luba hadden geboekt. Hij bood aan dat hij wel terug kon lopen naar zijn hotel, dat was een minuut of tien te voet, maar Luba stond erop dat hij de zwijgende chauffeur zou vragen om hem daar af te zetten. Ze spraken af dat ze in Londen een keer verder zouden praten.
Dominik reisde twee dagen later weer terug naar Engeland. Het eerste wat hem opviel toen hij aankwam bij zijn huis in Hampstead was de grote Samsonite van Lauralynn die bij de voordeur stond, samen met een taxfreetasje.
Dominik riep haar naam, maar er kwam geen reactie.
Hij liep de trap op naar de kamer die ze gebruikte en klopte zachtjes op de deur, omdat ze misschien nog lag te slapen, zo laat in de ochtend.
De kamer was leeg en het bed leek onbeslapen. Overal in de kamer waren kleren en schoenen slordig neergesmeten op de vloer, alsof ze haast had gehad – niet zozeer om uit te pakken, maar om dingen weer bij elkaar te zoeken.
Hij herinnerde zich plotseling dat hij was vergeten om een briefje voor haar achter te laten, om te laten weten dat hij naar Barcelona ging voor een paar dagen. Toen ze een leeg huis aantrof had ze misschien besloten om een paar dagen elders door te brengen, bij een andere vriend of vriendin.
Dominik voelde zich emotioneel uitgeput. Hij besloot zijn weekendtas in de hal te laten staan, gezellig bij de bagage van Lauralynn, en liep rechtstreeks naar zijn slaapkamer, vast van plan om al zijn zorgen van zich af te slapen. Hij had die ochtend al om zes uur moeten inchecken op het vliegveld van Barcelona.
Nadat hij onderweg hier en daar wat kledingstukken had laten vallen, liet Dominik zich bekaf op het bed vallen. Hij was te moe om de dekens over zijn lichaam heen te trekken en was al snel diep in slaap.
Laat in de middag werd hij wakker door de streling van een warme adem die langs blote huid van zijn onbedekte achterwerk streek.
‘Lang niet gezien…’
Hij opende zijn ogen half, veegde de slaap weg, draaide zijn hoofd om en zag hoe Lauralynn over hem heen gebogen stond. Ze was duidelijk geamuseerd. Hij realiseerde zich dat hij naakt was en een erectie had en trok een laken over zichzelf heen, waardoor ze in de lach schoot.
‘O, Dominik, dat heb ik toch wel eens eerder gezien,’ zei ze. ‘Waarom ben je nu ineens verlegen?’
‘Dat weet ik niet,’ mompelde hij.
Ze droeg een zwart t-shirt van een band waarvan hij nog nooit had gehoord, met een witte spijkerbroek en zwarte rijglaarzen die tot halverwege haar schenen kwamen. Vanuit zijn liggende houding op het bed leek ze nog langer dan hij haar ooit had gekend.
‘Welkom terug,’ zei Dominik. Hij trok haar omlaag, zodat ze gezellig naast elkaar op zijn bed zaten.
‘Jij ook. Je had niet gezegd dat je weg zou gaan.’
‘Ik weet het. Het spijt me.’
‘Ik dacht dat je naar Berlijn was gegaan. Dus ben ik daar naartoe gegaan, in de hoop je te kunnen verrassen.’
‘Berlijn?’
‘Ja. Ik nam aan dat je wist dat Summer daar speelde met Chris en zijn band. Dat was de laatste internetpagina die je had bezocht op je computer. Maar je was er niet. Ik zou denk ik echt een slechte Sherlock Holmes zijn.’
‘Ik was in Barcelona. Een promotieklus voor een van mijn uitgevers daar.’
‘Barcelona!’ Lauralynn schoot in de lacht. ‘Dus ik zocht je helemaal aan de verkeerde kant van Europa.’
‘Hoe was het in Berlijn?’ vroeg Dominik.
‘Hoe was het in Barcelona?’
‘Intrigerend,’ mijmerde hij.
‘En dat is alles wat je me erover gaat vertellen?’
‘Ja.’ Een klein lachje verspreidde zich over Dominiks lippen toen hij weer dacht aan Luba, en de boekenkraampjes op de Ramblas, en de rozen die vol in bloei stonden.
‘Ik heb Summer gesproken,’ zei Lauralynn.
‘En?’ Hij deed zijn best om ongeïnteresseerd te klinken.
‘Het was lachen…’
‘Lachen?’
‘Moet je horen. Ik vind haar leuk. Erg leuk.’ Ze zag hoe er even een wolk voor zijn ogen langstrok. ‘Niet op die manier,’ voegde ze er snel aan toe. ‘Gewoon als een vriendin, als een maatje.’
‘Oké.’
‘En jij bent niet goed bij je hoofd, Dominik. Een absolute idioot. Waarom heb je haar verdomme laten denken dat jij en ik samen iets hadden? Je weet donders goed dat het niet zo zit tussen ons.’