Een stoere beveiliger controleerde Luba’s naam op een lijst die hij in zijn hand hield en liet het stel toe op het benedendek, waar een ware menigte van goedgeklede mensen rondliep, drinkend en kletsend. Hij ving flarden op van Engels, Frans, Spaans, Russisch, waarschijnlijk, en nog een heel stel andere talen.
Een dame van middelbare leeftijd, gekleed in een donkergroene avondjurk, zag Luba binnenkomen en gaf haar een teken. Luba stelde voor dat Dominik zich tussen de gasten moest begeven om zich te vermaken, waarna ze samen met de vrouw wegliep, op weg naar een kleedkamer om zich op haar optreden voor te bereiden.
Dominik liep naar de bar, hij hoopte tegen beter weten in dat hij niet zou opvallen met zijn goedkope zwarte confectiepak in deze tuin van onbeschaamde rijkdom. De kale barman bood hem een glas champagne aan, dat Dominik weigerde, waarbij hij om een Perrier of een San Pellegrino vroeg. Hij was niet verbaasd dat de barman beide soorten mineraalwater op voorraad had. Evenals bijna elk drankje dat je maar kon bedenken.
Hij probeerde zich zo goed mogelijk onder de gasten te mengen, hoewel hij niemand kende. Hij liep heen en weer tussen de groepjes, knikte eens, pikte hier en daar een stukje van de gesprekken op, vaak in talen die hij niet verstond. Geen van de gasten vroeg zich af of hij hier iets te zoeken had, hoewel hij zich niet op zijn gemak voelde. Gelukkig lag het jacht aangemeerd en voeren ze niet op open zee; Dominik had snel last van zeeziekte en wist dat hij een modderfiguur zou hebben geslagen als de boot daadwerkelijk was uitgevaren.
Dezelfde vrouw die Luba eerder weggeleid had verscheen weer aan dek en begon de gasten naar een lager gelegen deel van het schip te drijven. Dominik volgde de massa gehoorzaam. Ze werden naar een luxe salon geleid, waar een klein podium was opgericht, voor meerdere rijen klapstoelen. Meer naar de achterkant van de ruimte, bij de enorme glazen erkers die uitkeken over de wateren van de haven aan de ene kant en het open water van de zee aan de andere, een hele serie glimmende leren divans. Hierop zat een stel peperduur geklede toeschouwers, van wie hij aannam dat het de eigenaren van de boot waren, de gastheren van vanavond. Te oordelen aan hun Slavische gelaatstrekken waren het Russische hotemetoten en hun liefjes. Mannelijke bedienden in identieke uniformen liepen heen en weer tussen de stoelen en deelden meer glazen champagne uit aan de gasten. Dominik zocht een stoel in de uiterste hoek van de salon.
Toen iedereen neergestreken was, hielden de gesprekken op en raasde er een zichtbare golf van verwachting door de ruimte. De al behoorlijk gedimde lichten van de salon werden nog verder teruggedraaid.
Twee assistenten die bij de trap stonden droegen een paar zware lichtboxen naar binnen, die ze neerzetten op een paar statieven, waarna ze ingeschakeld werden. Het geïmproviseerde podium baadde in een zee van licht en door het zoemen van een paar luidsprekers herkende Dominik de stem, het bandje dat ze kennelijk altijd gebruikte als onderdeel van haar optreden. ‘Mijn naam is Luba…’ en een paar flarden van Debussy, terwijl Luba, in haar witte katoenen jurk, zich traag een weg baande naar het podium. Daar stond ze, als een standbeeld, haar perfecte vormen meedogenloos uitgelicht door het naakte licht van de studiolampen.
Hij had haar al eens zien optreden in New Orleans, maar hij kon niet anders dan bewondering hebben voor haar gratie en de plechtigheid van haar bewegingen, langzamer dan langzaam, plagend, elegant, sensueel. Uiteindelijk was elke centimeter van haar huid ontbloot en naakter dan naakt, terwijl haar gezicht compleet uitdrukkingsloos bleef, alsof ze in gedachten verzonken was, alsof ze ergens op een andere wereld leefde, ver weg van het jacht en de Sitges Aquadolc-haven.
Haar borsten waren hoog en fier, ongestoord door het ritmische bewegen van haar lichaam. Toen ze zich omdraaide, waarbij haar gladde venusheuvel in het volle zicht was van het voltallige, doodstille publiek, zag hij de kleine tatoeage in blauwe inkt, van een pistool dat zich op een vingerbreedte van haar opening bevond. Intrigerend, uitdagend, als een ultieme manier om haar aantrekkingskracht te onderstrepen, het maakte haar bijzondere personage helemaal af. Hij bedacht dat hij haar had moeten vragen naar de betekenis, de reden voor de tatoeage, toen hij de kans had gehad. Hij kon voelen hoe de mannen – en vrouwen – in het publiek hun adem inhielden, terwijl Luba doorging met haar onnavolgbare bewegingen, ze volgde als een soort reptiel de vloeiende lijnen van de impressionistische muziek. Haar intimiteit werd meedogenloos tentoongesteld, ze pronkte er gewoon mee.
De laatste noten van de muziek druppelden noot voor noot uit de luidsprekers en Luba keerde langzaam terug naar haar uitgangspositie als levend standbeeld. Maar deze keer bleven de lichten aan en er begon een nieuw stuk muziek. Een tango.
Een hete, wellustige, langgerekte melodie doorboorde de stilte die over de ruimte was neergedaald na Luba’s dans.