De kleedkamer van de band werd overspoeld door gasten en profiteurs. Dominik zag Viggo Franck in een hoek, een blikje bier in de hand, diep in gesprek met Chris. Aan zijn arm hing Luba. Degene die naast hen stond was Fran, de zus van Summer, vermoedde hij. Er was een duidelijke gelijkenis, hoewel hij vond dat ze meer een voorlopige schets leek dan het eindproduct, maar ze hadden dezelfde neus en kin en haar lach had dezelfde diepe grom. Maar haar kortere haar had een naamloze kleur blond uit een flesje en miste het vuur en de glans van Summers haar.
Hij zag Summer niet. Misschien was ze nog ergens anders backstage, was ze zich aan het omkleden of aan het douchen na haar inspannende optreden?
Terwijl hij wachtte tot ze zou verschijnen, raakte Dominik in gesprek met Edward en Clarissa. Al snel kwamen ook Chris en Fran erbij staan. Toen hij de aanwezigheid van Dominik opmerkte, keek Chris even misprijzend, maar dit verdween al snel toen hij zich ontspande door de adrenaline van het optreden, de alcohol en de tastende handen van Fran die over zijn lichaam gingen. Hij werd wat rustiger.
Hoewel ze op z’n minst een generatie ouder waren dan alle anderen in de volgepakte ruimte en ook helemaal niet rock-’n-roll waren in hun houding of uitstraling, zagen Edward en Clarissa eruit als vissen in water. Ze bewogen zich moeiteloos tussen de diverse groepjes en hun gesprekken, stelden mensen aan elkaar voor, zorgden ervoor dat iedereen zich prima op zijn gemak bleef voelen.
Nadat hij de vragen had afgewimpeld van een stel in leren jacks gehulde jonge Franse rockjournalisten, die net van Edward hadden gehoord dat hij een echte schrijver was, zag Dominik vanuit zijn ooghoek hoe Fran iets in het oor van Chris fluisterde, met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Een moment later namen de twee afscheid van het geïmproviseerde feestje en verlieten ze samen de ruimte.
Even daarna betrad Summer het vertrek. Ze had zich omgekleed in een eenvoudig wit t-shirt en een zorgvuldig kunstmatig verouderde spijkerbroek. Haar haar was nog vochtig van de douche en ze had nog meer krullen dan anders. Ze zag Dominik staan en gaf hem een knikje, maar ze werd geroepen door Viggo, die haar een drankje overhandigde en zich toen posteerde tussen haar en de majestueuze Luba. Hij leek wel een vorst, trots opgesteld tussen zijn twee metgezellen.
Dominik kreunde inwendig.
Nog afgezien van de verdenking van de verdwijning van Summers viool, had hij meteen al een hartgrondige hekel aan de rockster.
Hij verontschuldigde zich bij Edward en Clarissa, de groep mensen die om hen heen stonden en de leden van de kopersectie die ze onder hun vleugels leken te hebben genomen en liep naar de bar – die aan één kant van de kamer was opgesteld op een schragentafel – op zoek naar iets niet-alcoholisch.
Hij bestudeerde de verschillende flessen, blikjes en plastic bekertjes die op de tafel verspreid stonden en pakte een halfvolle fles San Pellegrino. Bij gebrek aan een schoon glas zette hij de fles direct aan zijn mond.
‘Zou je niet liever iets sterkers willen?’ fluisterde een stem in zijn oor. Dat bekende accent. Het was Luba, die zich had losgemaakt uit het Viggo-drieluik.
‘Nee, dit bevalt me prima,’ antwoordde Dominik. Ze droeg een dunne zijden tuniek, die glinsterde bij elke beweging van haar lichaam, en nauwelijks tot aan haar knieën reikte. Hij kleefde aan haar gestalte, alsof iemand het erop had geschilderd.
‘Wat een zelfbeheersing,’ merkte ze op. ‘Mijn vriend Viggo slaat nooit een drankje af… of drugs.’ Ze knikte in de richting van Viggo Franck. De zanger had zijn arm om Summers middel geslagen, terwijl hij gebaarde naar zijn publiek van aandachtige fans.
‘New Orleans is hier best ver vandaan,’ zei Dominik.
‘Dat was van korte duur,’ antwoordde Luba. ‘Gisteren New Orleans, morgen Seattle. Ben je daar wel eens geweest? Best regenachtig maar heel levendig. Daarna Londen. Wie weet waar ik morgen uithang?’
‘Hou je van reizen?’
‘Steeds weer iets nieuws, iemand nieuws. Het leven zou erg saai zijn als je blijft bij één ding, bij één persoon. Vind je niet?’ Haar adem rook naar wodka. Ongetwijfeld echte Russische wodka, ze leek hem niet het type dat genoegen nam met minder dan het beste in het leven.
‘Ben je hier met Viggo Franck?’
‘Met? Ja en nee – hij is praktisch, de juiste man op de juiste tijd. Zo werkt het nu eenmaal,’ zei ze, alsof ze verder niet lastiggevallen wilde worden met persoonlijke vragen. ‘En jij? Nog steeds samen met onze mooie violiste?’
‘Wellicht.’
‘Dat klinkt niet als een volmondig ja…’
‘En wat doe jij als je niet danst?’ vroeg hij, in een poging om het gesprek een andere kant op te sturen.
‘Ik leef.’