Dominik draaide zich om om te kijken wie er in de rij achter hem zat die probeerde zijn aandacht te trekken.
Zodra hij achteromkeek, wist hij wie ze was.
De danseres uit New Orleans.
Een serendipiteit?
‘Ik weet wie je bent,’ zei ze boven het groeiende geluid van ‘Roadhouse Blues’ uit, het nieuwe nummer waar Groucho Nights op het podium zich met veel enthousiasme op stortte.
Hij glimlachte terug naar de mysterieuze schoonheid.
‘En ik ken jou.’
Het volume werd oorverdovend en ze gebaarde dat ze hem niet meer kon verstaan, haalde haar schouders op en keek weer naar het podium.
Nieuwsgierig door de korte ontmoeting richtte Dominik zijn aandacht ook weer op de muziek.
Ella bepaalde nu als een bezetene het ritme, haar armen zwaaiden in ongeremde overgave, haar drums brachten de band naar nieuwe hoogten terwijl Chris zong, Ted een contrasterende harmonie speelde en Summer op haar plek heen en weer stond te wiegen op de geduchte beat van haar Groucho Nights-collega’s. Het blazerstrio zwaaide heen en weer, ze accentueerden het ritme als een op hol geslagen Soul Revue-sectie.
Het geluid steeg naar een bulderend crescendo toen het nummer tot een climax kwam, de laatste noot, aangehouden door de gitaar van Chris en de elektrische viool van Summer, viel ineens weg, waarna het applaus losbarstte. Zegevierend hieven Baldo, Marija en Alex allemaal hun instrument de lucht in, terwijl de andere leden van de band een buiging maakten.
Dominik moest voor zichzelf toegeven dat de manier waarop ze de viool van Summer en de nieuwe kopersectie hadden geïntegreerd de muziek een nieuwe, opwindende dimensie verleende.
Zich koesterend in de bewondering van het publiek legden de muzikanten hun instrumenten neer en ze liepen gezamenlijk, terwijl Ted en Ella naar het publiek zwaaiden als dankbetoon, in een rij terug naar de coulissen. Het applaus bleef aanhouden, ook nadat ze verdwenen waren. Dominik was, net als de meeste toeschouwers, gaat staan en klapte nog steeds. Hij keek over zijn schouder, maar Luba was verdwenen.
De hele club trilde op zijn grondvesten door de voortdurende golven van gejuich. Het gejoel nam toe in volume toen Ella het podium weer op kwam. Ze had haar van zweet doordrenkte topje verwisseld voor een gescheurd t-shirt met een Holy Criminals-logo. De anderen liepen achter haar aan, met Summer als laatste.
Dominiks hart trok samen.
Ze droeg nog steeds de losvallende witte jurk waarin ze eerder had opgetreden, maar nu had ze er een korset overheen aangetrokken. De combinatie had een verbluffend effect. Het strakke van het nieuwe kledingstuk, dat haar smalle taille omsloot en haar vormen benadrukte, en het diepe contrast tussen licht en donker raakte hem als een pijl uit een boog, het riep zo veel herinneringen bij hem op die alleen van hen samen waren. Hij herkende onmiddellijk het korset dat hij ooit voor haar had gekocht en dat ze voor hem gedragen had in de meest persoonlijke omstandigheden.
Dominik wist nu wat ze had bedoeld aan de telefoon. Het was een soort signaal. Alleen voor hem. Zoveel meer dan een knipoog.
De muzikanten sloten allemaal hun microfoons weer aan en het applaus van het publiek ebde langzaam weg, nu ze hun gebruikelijke toegift zouden krijgen.
Ella gaf een teken en het geluid van Summers viool doorbrak de geladen stilte met een karakteristieke melodie, die al snel werd aangevuld met het ritme van de bas.
Vivaldi.
Het hoofdthema uit een van de delen van De vier jaargetijden.
Het was alsof ze zich direct tot hem richtte.
De rest van de band viel ook snel in en de gezamenlijke improvisatie verdrong al snel de pure lijn van Summers geluid, het stuk werd uiteengereten in een serie opvallende solo’s, voordat Summer, met een scherpe beweging van haar pols, het hoofdthema weer oppakte en de eerste toegift, zeer onklassiek stampend met haar gelaarsde linkervoet, tot een einde bracht. Chris ging meteen soepel over in ‘Sugarcane’, maar Dominik lette al niet meer op.
De eerste mensen die Dominik backstage tegenkwam, toen hij door een toneelknecht naar de kleedkamers werd gebracht, waren Edward en Clarissa.
Voordat hij zich kon afvragen of dit allemaal een bizar soort bdsm-reünie was, en erover kon nadenken of zijn oude tegenstander, Victor, ook in Parijs was met zijn ongegeneerde agenda, werd hij door het Amerikaanse stel uitgebreid begroet, alsof hij een lang uit het oog verloren familielid was. Toen ze zagen hoe verbaasd hij was dat hij hen hier aantrof, legden ze snel uit dat hun zoon Alex in de kopersectie speelde en dat ze van de gelegenheid gebruik hadden gemaakt om langs te komen, omdat ze toevallig in Europa op vakantie waren.
‘Niets lugubers, lieverd,’ had Clarissa gezegd, toen ze zag dat hij op zijn hoede was. ‘We zijn hier op een gewone missie. De familie ondersteunen, zogezegd.’
‘We vertrekken morgenochtend naar Italië. We hebben altijd al Capri willen bezoeken. Parijs is slechts een tussenstop,’ verklaarde Edward met een welwillende glimlach.