‘Ik doe het,’ zei hij.
‘Dan bedenk ik wel iets,’ voegde ze eraan toe.
‘Daar twijfel ik niet aan,’ zei Dominik, terwijl de opluchting door zijn aderen stroomde.
De Eurostar arriveerde laat op het Gare du Nord door onverklaarde technische vertragingen op het spoor. De kleuren van de zonsondergang verspreidden zich over de hemel boven Parijs toen hij uitstapte en naar de taxistandplaats liep.
Hij liet zijn weekendtas achter bij zijn vaste hotel aan de Rue Monsieur-le-Prince, dicht bij het Odéon, en ging op zoek naar iets te eten. Het hele gebied was de afgelopen jaren gekoloniseerd door de hippe Japanse restaurants, dus hij hoefde maar een paar minuten te lopen vanaf het hotel.
Hij wist dat Summer en Groucho Nights aan de andere kant van de Seine waren ondergebracht door de organisatoren van het optreden, maar de macht der gewoonte was sterk en hij voelde zich prettiger in het Quartier Latin, een wijk waar hij een groot deel van zijn jeugd had doorgebracht. Zijn kamer was niet groot en spaarzaam gemeubileerd, maar alles wat hij nodig had was een bed en een dak boven zijn hoofd; al het andere zou slechts afleiding zijn geweest.
Dominik had zich voorgenomen om de volgende morgen vroeg contact op te nemen met de tussenpersoon, de man naar wie LaValle hem had doorverwezen.
In eerste instantie klonk de man, die zich Cavalier noemde, nogal achterdochtig. Maar toen Dominik uitlegde dat zijn vragen te maken hadden met een nieuwe roman waarvoor hij onderzoek deed, en hem persoonlijke informatie gaf over zichzelf, leek zijn gesprekspartner plotseling een beetje te ontdooien.
‘Ah, een schrijver. Schrijvers zijn goed volk!’
Hij had Dominiks boek niet gelezen, maar hij had er wel van gehoord. Ironisch genoeg was Frankrijk een van de landen waar de vertaling van zijn Parijse roman niet bepaald goed had verkocht, alsof de lokale lezers beledigd waren door de aanmatiging van een buitenlander die over hun eigen land durfde te schrijven.
Cavalier had diezelfde middag een afspraak in de stad en stemde toe in een ontmoeting, zodat Dominik niet helemaal per trein hoefde af te reizen naar zijn pavillon in Nogent-sur-Marne. Hij stelde een café voor bij de Boulevard Saint Germain. Het heette Les Editeurs, naar zeggen een literaire plek, ‘waar planken vol boeken hangen langs de wanden van het café. Grappig, toch? Misschien hebben ze uw boek wel?’ Het café was maar een paar minuten lopen vanaf Dominiks hotel, dus dat was prima.
Het was een vreemd gevoel om te weten dat hij nu in dezelfde stad was als Summer. Dat ze aan de andere kant van de rivier gewoon haar eigen gang ging. Het feit dat ze al een paar weken, zonder dat hij het wist, vlak bij zijn huis in Camden Town in Londen was, had om de een of andere reden niet dezelfde emotionele impact. Hier in Parijs voelde het zowel echt als onecht, dat raakte diep vanbinnen een gevoelige snaar.
‘Verzamelaars heb je echt in allerlei soorten,’ zei Cavalier. Hij was jonger dan Dominik had verwacht. Een onbeduidende, broodmagere man, met gitzwart haar, achterovergekamd in een staartje dat onder een zwierige gleufhoed uitstak. Hij droeg een geruit colbert en een donkere, onberispelijk gestreken broek met een messcherpe vouw.
‘Daar ben ik inmiddels ook achter,’ blufte Dominik zich het gesprek binnen.
‘Het gaat niet zozeer om het geld, ziet u, dat is niet de reden dat ze zich inlaten met diefstal en allerlei illegale activiteiten. Als ze eenmaal iets in hun bezit hebben, zijn ze niet van plan om het weer te verkopen, zelfs niet met winst.’
‘Ik weet het.’
‘Ze doen het omdat ze iets mooi vinden. Zo simpel is het. Ik ken zelfs bepaalde boekenverzamelaars die zeldzame uitgaven verzamelen, zomaar. Nog nooit daadwerkelijk een boek gelezen, laat staan die ze bezitten.’
‘Ik ben meer geïnteresseerd in de ondergrondse markt voor muziekinstrumenten.’
‘Instrumenten, boeken, kunst, juwelen, tapijten, het maakt ze allemaal niet uit,’ ging Cavalier verder. ‘Hebzucht, pure hebzucht, als u het mij vraagt. De meer kapitaalkrachtige verzamelaars laten soms zelfs dingen op bestelling ontvreemden…’
‘En dat is waar u in beeld komt?’ vroeg Dominik hem.
‘Dat zou ik niet kunnen zeggen,’ antwoordde Cavalier met een brede grijns om zijn lippen. ‘Ik handel alleen in informatie. Ik sta alle partijen zo goed mogelijk bij.’
Hij nam een slok van zijn pastis. Het rook verschrikkelijk, vond Dominik, die wat water en suiker bij zijn citron pressé deed.
‘Bestaat er wellicht een notoire verzamelaar die op zoek is naar zeldzame violen?’
‘Ah, u komt ter zake! Laat me raden, gaat het om de beroemde Bailly van meneer LaValle, de Angelique?’
‘Inderdaad.’
‘Dat is interessant. Een instrument met een fascinerende geschiedenis. Is het niet bijzonder hoe sommige verhalen hun eigen voorspelling waarmaken?’