de telefoon ging over. Het was Summer.
Dominik had daar nu al dagen op gewacht, sinds ze samen koffie hadden gedronken in Brighton. Hij had gedubd of hij haar wel of niet zou bellen. Hij verlangde naar de klank van haar stem, wilde haar weer dicht tegen zich aan voelen.
Telkens leek het niet het juiste moment. Dat hij haar tegenkwam in Brighton was echt puur toeval geweest, maar als hij haar nu zou bellen voelde het aan als stalken, vreesde hij.
Steeds weer had hij haar nummer ingetoetst, maar geen verbinding gemaakt, verscheurd door twijfel en aarzeling. Hij had intussen wel contact opgenomen met LaValle en hem op de hoogte gebracht van de diefstal van de Bailly. Hij wilde informatie verzamelen over de markt voor gestolen muziekinstrumenten. LaValle had hem de naam gegeven van een tussenpersoon die in een voorstad van Parijs bleek te wonen en die soms bemiddelde bij de minder legale kanten van de handel. De handelaar vond het blijkbaar bijzonder om te horen dat de beroemde Bailly nog steeds problemen veroorzaakte, alsof het de legende van de Angelique nog geloofwaardiger maakte.
Dominik wilde deze ontwikkelingen met Summer bespreken. Hij had vandaag al twee keer zijn hand voorzichtig uitgestoken naar de telefoon op zijn bureau, alsof die gloeiend heet was. Hij was een eindje gaan wandelen over de Heath om zijn hoofd leeg te maken, en trof een berichtje van Summer aan toen hij terugkwam. Na al het wachten had hij haar net gemist! Hoe snel zou hij nu terug kunnen bellen?
Het trillen van zijn telefoon die over zijn bureau stuiterde, haalde hem uit zijn overpeinzingen.
‘Dominik?’ Het klonk alsof ze naast hem stond.
‘Ja.’
‘Met mij, Summer.’
‘Ik hoopte al dat je zou bellen.’
‘Echt?’ Ze kon niet verbergen hoe blij ze was om dat te horen.
‘Natuurlijk. Nog geen nieuws over de Bailly?’
‘Nee.’ De teleurstelling in dat ene woord klonk hartverscheurend.
‘Ik heb de naam gekregen van iemand die misschien kan helpen. Maar dat betekent wel een tripje naar Parijs…’
‘Parijs?’ riep Summer uit. ‘Daar gaan we volgende week naartoe. Om op te treden. We openen onze tournee in La Cigale.’
‘Dat klinkt fantastisch,’ zei Dominik.
‘Als je kunt regelen dat je daar ook bent, dan kun je naar het concert komen, dat zou ik geweldig vinden. Ik zou je natuurlijk op de gastenlijst laten zetten. Zou je dat willen? Alsjeblieft?’
‘Heel graag zelfs,’ zei Dominik.
‘Na het optreden kunnen we dan misschien samen wat gaan drinken. Dan kunnen we wat langer praten. Dat zou ik echt fijn vinden, Dominik…’
‘Ik heb je altijd al eens willen meenemen naar Parijs.’
‘Ik weet het, maar het is er eigenlijk nooit van gekomen bij ons.’
‘Is het nu niet een beetje laat?’ zei Dominik, die probeerde een neerslachtige bui te onderdrukken. ‘Zal Viggo Franck er dan ook zijn?’
‘Misschien,’ zei ze. ‘Maar we hebben een soort van… losse verhouding.’
‘Los?’
‘Maar goed, er is toch niets mis met even bijpraten. Ik weet zeker dat Lauralynn het niet erg vindt, of wel? Als je een chaperonne nodig hebt, kun je haar ook meenemen,’ grapte ze.
‘Lauralynn is nu in de Verenigde Staten. Familiedingen.’
‘O.’
Er hing een stilte tussen hen in, terwijl ze allebei de situatie overwogen.
Hij dacht dat hij Summer diep hoorde inademen aan de andere kant van de lijn, alsof ze al haar moed bij elkaar raapte.
‘Kom naar Parijs,’ zei ze rustig.
Dominik glimlachte. ‘En wie deelt er nu de bevelen uit,’ zei hij geamuseerd.
Hij hoorde haar zachtjes grinniken.
‘Misschien moet ik zelf weer het initiatief nemen,’ stelde Dominik voor.
‘Het initiatief?’
‘Om jou bevelen te geven…’
Heel even was hij bang dat hij te ver was gegaan, te vrijpostig was geweest. Er was veel tijd verstreken, dingen waren veranderd. Dat bewuste spel lag in het verleden.
‘Ik denk het ook?’ Summers stem klonk vreemd gedempt. Haar slaapkamerstem. Haar intieme stem, die hoorde bij de donkere lippenstift die ze ’s nachts droeg.
‘Hmm…’ overwoog Dominik. ‘Ik denk niet dat het verstandig is om je te vragen om naakt op het podium te gaan staan in Parijs, in dit stadium,’ gaf hij aan. ‘Om te beginnen zitten er te veel Franse mannen in het publiek.’
Summer schoot in de lach.
‘Misschien ben ik wel in een stadium dat ik geen bevelen of suggesties meer nodig heb,’ zei ze.
‘Hoe bedoel je?’
‘Kom naar Parijs, Dominik. Ik zet je naam op de lijst. Het optreden is bij La Cigale, aan de Boulevard Rochechouart. Op de negentiende. De organisatoren hebben ons laten weten dat het een goede zaal is om in te spelen, het heeft een geweldige akoestiek.’