Het cd-hoesje van het laatste album lag open, uiterst links op zijn bureau naast een stapel naslagwerken en mappen met uitgeknipte tijdschriftartikelen en verschillende notities; de meeste kon hij zelf niet eens meer ontcijferen omdat zijn haastige krabbels overal en nergens op het papier stonden. Op de omslag prijkte een foto van Summer, haar gezicht in soft focus en een stukje van haar blote schouders, haar vlammende rode haar als een oorverdovende kleurenexplosie tegen een sneeuwwitte achtergrond en het dunne, zwarte bandje van een jurk die hij meteen herkende. Die jurk had hij voor haar gekocht op een markt op Waverly Place.
Er kwam een ironische gedachte bij hem op: in winkels waar zowel boeken als platen werden verkocht, zou een onwetende koper per ongeluk zowel zijn woorden als de muziek van Summer kunnen kopen zonder zich bewust te zijn van de band die zij ooit samen hadden gehad.
Dominik zuchtte diep, alsof hij publiek had, en wist dat zijn stemming waarschijnlijk niet zou verbeteren als hij nu muziek zou opzetten.
Het zou stilte worden.
De cursor op het scherm knipperde voortdurend, spottend.
Na New York had Lauralynn de taak op zich genomen om Dominik weer op de rails te krijgen. Zonder haar stimulans had hij het waarschijnlijk niet volgehouden en zijn Parijse roman niet af gekregen, hij zou moeiteloos terug zijn gegleden in de dagelijkse sleur van lesgeven en onvoorwaardelijke verleidingen als de gelegenheid zich voordeed.
Ze wist dat hij zich tot haar aangetrokken voelde en hield hem voortdurend seksueel aan de kook met haar losse houding ten opzichte van naakt en seks. Het was alsof zijn opwinding en interesse noodzakelijke brandstof waren om woorden te kunnen produceren en het eind van zijn manuscript te halen zonder zelfmedelijden en zonder zich te veel te verlaten op de herinneringen aan Summer, ondanks het feit dat het belangrijkste vrouwelijke personage in zijn semihistorische roman duidelijk op de roodharige violiste was gebaseerd.
‘Je hebt afleiding nodig, lieve Dominik van me,’ had ze op een avond tegen hem gezegd, met die speels fonkelende ogen als voorbode van ondeugd.
‘Is dat zo?’ Hij wist dat ze het goed bedoelde, maar een deel van hem rouwde nog steeds en het was veel te vroeg om weer te gaan spelen.
Lauralynn accepteerde echter geen nee en overtuigde hem ervan zich voor de gelegenheid te kleden, ze wees zelfs gekscherend zijn keuze voor een vrijetijdsoverhemd met opdruk af als overduidelijk middelbaar, liet hem een chic blauw overhemd van Tommy Hilfiger aantrekken met een conventionele kraag, iets waar hij doorgaans weinig voor voelde tenzij de gelegenheid erg formeel was. Hij wist bijna zeker dat deze avond bij lange na niet formeel zou zijn.
‘Je krijgt er geen spijt van,’ had Lauralynn gezegd.
‘Dat is te hopen.’
Lauralynn was een vrouw met een missie en haar voorkeur was op zijn minst afwijkend. Hij had eens voor de grap gezegd dat ze een klein zwart boekje had met namen en adressen die ze direct kon bellen als ze vermaakt wilde worden, als een soort voorstedelijke Don Juan. Lauralynn had met een brede, snode glimlach vrolijk geantwoord dat dat niet zo was. Ze wist alle namen en nummers uit haar hoofd, verklaarde ze.
‘Allemaal keurig geordend,’ suggereerde Dominik. ‘Subs, slaven, biseksuelen, swingers, travestieten, bottoms, wisselaars en andere categorieën waar een onwetende ziel als ik het bestaan niet van weet. Ongetwijfeld allemaal knap, wachtend in een rij om te worden gekozen om mee te spelen?’
‘Uiteraard,’ had ze triomfantelijk bevestigd. ‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid…’
‘Goed, wat staat er vanavond op het menu?’ vroeg Dominik terwijl ze op de taxi stonden te wachten die hij eerder had besteld. Het was nog maar laat in de middag, maar met de parkeerbeperkingen in de stad zou het moeilijk zijn om in zijn bmw naar West End te rijden.
‘Wacht maar af.’ Haar parfum streek langs zijn gezicht, een verfijnde melange van groene noten en citrus. Lauralynn had een heel scala geuren tot haar beschikking, voor elke prooi een ander wapen. Als ze openlijk op jacht ging naar andere vrouwen koos ze voor zoet en kruidig, donker en agressief. De geur op deze vroege avond was subtieler, als voorteken voor een ander soort jacht, giste hij.
De ontmoeting vond plaats in de kelderbar van een kroeg op Cambridge Circus in het centrum van de stad. Dominik hield niet zo van de kroeg. Het feit dat hij niet dronk, omdat hij het gewoon niet lekker vond, was daar debet aan. Maar de meeste cafés hadden iets over zich, een geur, een gore, bedompte lucht, waardoor hij zich nooit op zijn gemak voelde.
‘Had je niet ergens anders kunnen afspreken?’ vroeg hij Lauralynn terwijl ze de houten trap afliepen.
‘Ze vonden het veiliger om hier af te spreken,’ zei ze.
‘Ze?’ vroeg hij met een schalks lachje.