‘Ik weet het, ik heb jou ook gemist,’ zei Charlie en zijn ogen vulden zich met tranen. ‘Je bent een heel dappere papegaai; je verdient een medaille.’
‘Ik verstoor niet graag dit heuglijke weerzien,’ merkte Nathan op, ‘maar in afwezigheid van mejuffrouw Saint Honoré en als de meest seniore agent hier aanwezig – neemt u alstublieft geen aanstoot, meneer Djones, mevrouw Djones, maar ik meen dat u strikt gesproken momenteel niet “volledig operationeel” bent – wil ik om te beginnen mijzelf aanbieden als aanvoerder. Iemand bezwaar?’
Ze schudden allemaal ongeduldig hun hoofd. Miriam sloeg haar ogen ten hemel, wat haar echtgenoot deed grinniken.
‘Ten tweede,’ vervolgde Nathan, ‘hebben we ongeveer vier uur tot aan de volledige zonsverduistering.’ Hij wendde zich tot Jakes ouders om het uit te leggen. ‘Ik weet niet hoe au fait u bent van Zeldts plannen voor een wereldramp, maar u zult te zijner tijd worden ingelicht. Ondertussen stel ik voor dat agent Chieverley en ik zuidwaarts reizen, de wagen met boeken achterna, terwijl de rest – agenten Djones, Djones, Djones en Cozzo, onder leiding van Miriam Djones’ – Miriam wuifde met een hand – ‘noordwaarts gaan met bestemming Keulen om de pestbom te ontmantelen voordat die Noord-Europa vernietigt. Dan rest ons alleen nog de kwestie van ons transport.’
‘Aanvoerder Wylder, als ik daar een voorstel over mag doen...’ zei Miriam met een plagerige reverence.
‘Gaat uw gang,’ antwoordde Nathan stijfjes.
‘We hebben al twee goede paarden tot onze beschikking,’ zei ze en ze wees naar de dieren. ‘Jij en agent Chieverley kunnen die misschien nemen om de boeken naar het zuiden te volgen. Wat óns transport naar het noorden betreft wil ik het volgende opperen: Zeldt is ruim een uur geleden met zijn galjoen de Lindwurm over de Rijn vertrokken. Het kan niet anders of hij stopt even in Keulen, zo’n 160 kilometer naar het noorden, voordat hij over de rivier naar een horizonpunt in de Noordzee vaart. In Zeldts boothuis hierbeneden liggen drie snelle schepen die zijn vermomd als vissersboten. We kunnen er een nemen; dan zijn we in recordtijd in de stad.’
‘Dat klinkt als een goed plan. Akkoord. Verder nog vragen?’
‘Ja,’ flapte Jake eruit. ‘Topaz. Gaan we haar bevrijden?’
‘Nee,’ antwoordde Nathan resoluut. ‘Zeldt mag niet worden aangehouden. Onze missie is om de bom te ontmantelen en daarmee uit.’
Jake was met stomheid geslagen. ‘Maar... het is toch onze plicht...’
‘Onze plicht is heel duidelijk kenbaar gemaakt,’ onderbrak Nathan hem.
‘Hoe kun je zo ongevoelig zijn?’ Jake voelde zijn woede oplaaien. ‘Jullie zijn samen opgegroeid en ze betekent niets voor je?’
‘Hoe ik zo ongevoelig kan zijn?’ herhaalde Nathan op plotseling dreigende toon. Zoals altijd wanneer hij boos of zenuwachtig was, was het slepende, Amerikaanse accent nu duidelijk hoorbaar. ‘Ik zal het je uitleggen. Zeldt wil Europa vernietigen. Hij wil de renaissance in de kiem smoren. Hij wil de ontwikkeling van de beschaving een halt toeroepen, de tijd terugdraaien naar de duistere middeleeuwen en de wereld knechten. Jij gelooft misschien niet dat dat kan? Jij hebt misschien ooit een Michelangelo of een Leonardo in jullie National Gallery zien hangen en denkt: Ik weet dat de renaissance er is geweest, want ik heb het schilderij gezien. Denk toch na!’ schreeuwde Nathan met vlammende ogen.
Iedereen werd bang als Nathan zich zo opwond, zelfs Alan en Miriam. Meneer Drake zette zenuwachtig zijn veren op.
‘Ik zal het je nóg duidelijker zeggen,’ raasde Nathan voort. Hij keek Jake recht in zijn ogen. ‘Zeldt heeft de macht om de geschiedenis te veranderen, om de loop ervan te wijzigen. Als er geen renaissance is, is er geen onderwijs, geen wetenschap, geen vooruitgang, geen genezing van ziekten, geen muziek, geen schilderkunst... geen onderling begrip. De wereld waar jij vandaan komt, waar je met een knopje het licht aandoet, met je elektrische apparaatjes speelt en leuke dingen doet met je vrienden... die bestaat dan niet. Waar jij vandaan komt ís er dan niet meer! Alleen nog duisternis!’
Jake was bleek weggetrokken. ‘Het spijt me. Ik begrijp het,’ kon hij nog net uitbrengen.
‘Agent Djones.’ Nathan wendde zich weer tot Miriam. ‘Ik herhaal: onder geen beding mag er een missie worden ondernomen om agent Saint Honoré te redden, ook niet als u uw taak heeft volbracht. Daar zijn redenen voor. Is dat duidelijk?’
‘Ja,’ antwoordde Miriam zacht.
Jake sloot vertwijfeld zijn ogen. Welke reden kon er in hemelsnaam zijn om een medemens niet te helpen? dacht hij bij zichzelf.
‘Goed,’ besloot Nathan. ‘Als beide teams hun missie hebben volbracht, komen we samen in Venetië, op de Rialto. Het team dat als eerste arriveert zal elke dag op het middaguur daar wachten totdat het andere team er is. Ik wens iedereen veel succes!’ besloot hij op bezielende toon. ‘Iemand nog een laatste opmerking?’