‘Wanneer de sleutel wordt omgedraaid,’ legde de prins uit, ‘breekt het flesje en komt de inhoud vrij.’
‘En wat ís de inhoud?’ vroeg Charlie.
‘De vrucht van vele jaren noeste arbeid,’ antwoordde Zeldt trots.
Hij nam hen mee naar de glazen kubus waar de veilig ingepakte onderzoekers aan het werk waren. Op een metalen tafel stond een kastje, ook van glasplaten, en daar waren ze, met verschillende lagen varkensdarm om hun handen te beschermen, dezelfde zwarte vloeistof aan het destilleren.
‘Wat doen ze?’ vroeg Topaz, hoewel ze het antwoord vreesde.
‘Jullie zijn getuige van een unieke operatie. De substantie links,’ zei Zeldt, terwijl hij naar een bakje wees, ‘is een pasta van geïnfecteerde vlooieningewanden. Voor die kleine hoeveelheid bruikbaar materiaal hebben we een miljard vlooien van een miljoen ratten moeten oogsten.’
‘Ratten...’ Charlie keek naar Jake.
‘De substantie waarmee we het vermengen,’ – Zeldt wees naar een ander bakje – ‘is een ingenieus middel dat het effect van de pasta minstens verhonderdvoudigt.’
Jake herkende het onmiddellijk als de inhoud van het tweede flesje dat Talisman Kant aan Mina Schlitz had verkocht: de honingachtige substantie.
‘Geïnfecteerde vlooien?’ vroeg Charlie. ‘Waarmee?’
Zeldt kon een boosaardig gegrinnik niet onderdrukken.
‘Kom op. Dat moeten jullie onderhand toch geraden hebben.’ Toen verdween de grijns van zijn gezicht. ‘De pest.’
De agenten keken hem sprakeloos aan.
In Zeldts ogen schitterde het vuur van een ware fanaat. ‘Yersinia pestis is de meest meedogenloze moordenaar van de geschiedenis. Tijdens de eerste golf werd middeleeuws Europa gedecimeerd: zeventig miljoen doden. Eerst koorts, dan overgeven, dan martelende, stinkende bulten en ten slotte, wanneer de dood zijn klauwen uitslaat, een zwarte huid. Dat was tóén. Dankzij de inspanningen van Talisman Kant is déze versie tien keer dodelijker. Ga maar niet te dichtbij staan. Die onverzadigbare bacteriën zetten maar wat graag hun tanden in...’ Hij zweeg abrupt. ‘Dat vergat ik.’ Hij knikte naar Jake en Topaz. ‘Jullie twee bemoeials worden al beschermd door mijn tegengif, mijn... Welk banale woord gebruiken jullie er ook alweer voor in de moderne tijd? Mijn vaccin. Maar maak je geen zorgen.’ De prins richtte zijn laatste woorden tot Jake. ‘Ik bedenk voor jou nog wel een minstens zo weerzinwekkend eind.’
De drie agenten keken vol afschuw toe hoe de mannen een aantal piepkleine buisjes met de dodelijke zwarte materie vulden, die daarna met een hete staaf werden verzegeld en naar een andere werkplek werden getransporteerd. Daar werden ze in het slot van de boeken geplaatst, die vervolgens in kisten werden gedaan en aan het eind van de zaal achter in een gepantserde wagen van bloedrood metaal werden geladen.
‘Over twintig minuten vertrekt die wagen met vijfhonderd van deze boeken naar het zuiden. De komende 48 uur ontvangt elke stad in Zuid-Europa haar gratis exemplaar. Innsbruck zal als eerste worden aangedaan.’ Zeldt wees de stad aan op een kaart aan de muur achter hem. ‘Gevolgd door Milaan, Verona, Genua, Florence enzovoorts. De mensen zullen hun geschenk vol ontzag aanvaarden, ze zullen betoverd raken door de magie ervan, zich niet bewust van het feit dat ze de dood in het hart van hun gemeenschap hebben verwelkomd.’ De ogen van de prins schoten nu vuur. ‘Zich er niet van bewust dat de anarchie reeds over hen neerdaalt, het verval reeds heeft ingezet. Dat hun betekenisloze leven voorbij is.’
Mina Schlitz glimlachte vrolijk bij de gedachte aan zo’n heerlijke verwoesting.
‘Mijn boeken zullen dus leiden tot de vernietiging van Italië en al die andere arrogante mediterrane landen, de grootste boosdoeners van het volslagen fiasco dat renaissance heet,’ vervolgde Zeldt, ‘maar het meesterstuk van mijn plan, de proloog tot mijn apocalyps, zal zich met groot vertoon vanmiddag in Noord-Europa voltrekken.’
Hij knikte naar Mina, die een houten kist tevoorschijn haalde. Ze maakte hem open, tilde een zwaar gouden apparaat uit de gewatteerde bekleding en zette het voorzichtig op tafel neer. Het zag eruit als een klok, met kleine glimmende wijzers, radertjes en wieltjes. Bovenop was het bekende embleem van het schild met de slang gegraveerd.
‘Zulk prachtig vakmanschap,’ verzuchtte Zeldt. ‘Toch spijtig dat er niemand meer zal zijn om het te bewonderen. Bekijk het maar goed,’ instrueerde hij zijn gevangenen. ‘Bekijk het maar goed, ook vanbinnen,’ herhaalde hij op dreigende toon.
Het opmerkelijke binnenwerk van het apparaat had hun aandacht al getrokken. Hoewel het hun tegen de borst stuitte om Zeldts orders op te volgen, bogen ze zich naar voren om het goed te kunnen zien. In het hart van het apparaat lag een extra grote uitvoering van de buisjes met de gevaarlijke zwarte vloeistof. Aan weerszijden bevond zich een kleine gouden vuist waarop ook het symbool van Zeldt was aangebracht, en die elk moment de buis doormidden zou kunnen slaan.