‘Zeldt heeft me een nieuwe start beloofd.’ Norlands ogen schitterden wild. ‘Hij gaat me meenemen naar het verleden, overal naartoe. Sta op!’ siste hij.
Rose kwam bevend overeind. Er liep een straaltje bloed over haar gezicht.
‘Naar het raam,’ blafte hij. Rose gehoorzaamde.
Er werd op de deur geklopt en iemand probeerde de knop om te draaien. ‘Rose, ben jij daar?’ vroeg Jupitus aan de andere kant.
Rose gilde toen Norland het pistool hief, het op een van de grote ramen richtte en schoot. De ruit verbrijzelde en de wind woei de zaal in.
‘Rose!’ schreeuwde Jupitus op de gang, terwijl hij uit alle macht aan de deurknop trok.
Norland pakte Rose’ jurk beet, duwde haar door het vernielde raam naar buiten en hield haar boven de afgrond vast. Hij was veel sterker dan hij eruitzag: de spieren van zijn onderarmen spanden zich en op zijn grote handen klopten de aderen. Rose balanceerde op de vensterbank. Onder zich zag ze de steile rotswand met in de diepte de schuimende zee.
‘De Griekse oudheid, Mesopotamië, het minoïsche Kreta, Babylon... ik reis overal naartoe!’ schreeuwde Norland boven de harde wind uit.
‘Rose!’ klonk een stem boven haar. Er daalde een grote schaduw neer en Jupitus kwam aan een gordijnkoord slingerend omlaag. Hij knalde door het raam naast haar en landde sierlijk in een regen van glas op de vloer van de statiezaal. Norland liet Rose los. Toen ze viel haakte ze vertwijfeld de hengsels van haar tapijttas aan een spijl van het kapotte raamkozijn. Een van de hengels scheurde, de tas werd opengereten en ze werd bedolven onder de inhoud: lippenstiften, oude zakdoekjes en afspraakkaartjes van de tandarts.
Jupitus liep op Norland af en gaf hem een vuistslag in het gezicht. De butler hief zijn pistool en vuurde, maar Jupitus schopte de kogel met de punt van zijn glimmend gepoetste schoen door het open raam de kolkende zee in de diepte in. Norland viel zijn tegenstander aan, maar in een reeks perfect uitgevoerde manoeuvres gaf Jupitus hem een stoot tegen zijn keel, brak zijn arm, ontwrichtte zijn enkel en liet hem halfdood op de grond ploffen.
Jupitus rende naar het raam en greep, net op het moment dat haar tas het begaf, Rose’ hand beet. Hij trok haar naar binnen, hielp haar naar een stoel om op adem te komen, trok zijn jasje uit en legde het om haar schouders. Rose keek omhoog: zijn ogen fonkelden, zijn wangen gloeiden en zijn haar zat door de war als dat van een romantische held.
‘Opwindend genoeg voor je?’ vroeg hij buiten adem.
Rose sprong overeind, sloeg haar armen om hem heen en zoende hem hartstochtelijk. Jupitus deed geen poging om haar tegen te houden.
De deur ging open en Galliana vloog de zaal in, op de voet gevolgd door Oceane Noire, die geschokt en woedend bleef staan toen ze Jupitus en Rose in een innige omhelzing zag. Het tweetal liet elkaar los toen er nog meer geschrokken Wakers de zaal in kwamen.
Galliana liep naar Norland, die bewusteloos op de grond lag.
‘Jullie spion,’ kondigde Jupitus bedaard aan. Hij legde een hand op Rose’ schouder. ‘Dankzij haar is hij gevangen.’
+++
Later die avond, toen de half bewusteloze Norland was opgesloten en de opwinding was weggeëbd, begaf Oceane zich naar Jupitus’ suite en klopte resoluut op de deur. Jupitus deed open in zijn kamerjas.
‘Wij moeten praten,’ deelde ze hem mee, terwijl ze de suite in paradeerde zonder te wachten tot ze binnengevraagd werd. ‘Die smakeloze omstrengeling van jou en Rose Djones was een weinig vrolijk stemmend tafereel.’ Haar stem klonk messcherp. ‘Voor alle duidelijkheid zeg ik het je nog eens, Jupitus: zoals overeengekomen gaat onze “vriendschap” ontluiken, of je het nu leuk vindt of niet. Ook Rose Djones zal daar geen stokje voor kunnen steken. Als je tenminste niet wilt dat ik jouw kostbare geheimen aan de commandant onthul. Ik kan er slechts naar raden, maar ik dénk dat ze moeite zal hebben met je groezelige verleden.’
Jupitus keek haar strak aan. Gebrand als hij was op zijn onafhankelijkheid vond hij het vreselijk om gechanteerd te worden, maar hij wist dat het alternatief erger was. ‘Ik begrijp het,’ zei hij kil.
Oceane schonk hem een kort glimlachje, verliet de suite en sloeg de deur achter zich dicht.
24
Kasteelgeheimen
Nadat iedereen, eerst de gasten en toen hun bedienden, naar bed was gegaan en de flakkerende kaarsen waren uitgeblazen, wenste Charlie meneer Drake nog een keer welterusten (voor de laatste keer die dag, beloofde hij) en gingen de drie agenten, gekleed in de donkerste kleren die ze konden vinden, op weg naar het hart van het kasteel.
Toen ze bij het fonteintje kwamen, sloegen de klokken vier uur. Het plechtige geluid echode door de stenen gang, waarna het weer stil werd.
Eerst probeerden ze op de muur naast het fonteintje te duwen, maar het verbaasde hen niet dat hij geen duimbreed week.