Jakes blik viel per ongeluk op de lege, starende ogen van Pieter en hij werd overvallen door paniek. Topaz, die wist dat Mina vlakbij stond, pakte zijn been nog steviger vast.
‘Hou vol, Jake. Alsjeblieft, hou vol,’ fluisterde ze in een poging hem moed in te spreken. De blozende man die naast Pieter had gezeten keek hen vragend aan, maar Jake slaagde er net op tijd in zijn adem onder controle te krijgen. Pieters lichaam werd door twee wachters de zaal uit gesleept. De dubbele deuren vielen achter hen dicht.
‘Iemand anders...?’ vroeg Zeldt.
De gasten schudden verwoed het hoofd, hieven nogmaals hun bokaal en begonnen een voor een te drinken. Jake keek Topaz angstig aan en vroeg zwijgend wat ze moesten doen. Ze konden worden ontdekt als ze niet meededen en aangezien Topaz Mina’s blik al in hun richting zag dwalen, knikte ze naar Jake en nam een slok. Jake volgde haar voorbeeld. Hij zette zich schrap voor iets net zo vies als atomium, maar het smaakte gewoon naar water.
Zeldt stond op. ‘Fräulein Schlitz zal jullie elixer meegeven voor jullie familieleden.’
Mina schoof zijn stoel naar achteren en hij liep naar de verborgen deur, waar hij zich omdraaide en naar de aanwezigen keek. ‘Dan zijn jullie nu mijn gasten, een gezegende maaltijd,’ zei hij raadselachtig, waarna hij in de duisternis verdween.
Even later zwaaiden de dubbele deuren weer open en kwam er een heel leger bedienden binnen om het eten te serveren.
Zoals de aankleding van de ontvangsthal al had doen vermoeden, was het hoofdthema van de maaltijd vlees. Er waren met kool en kruidnagel gebakken hammen, poule au pot Henri IV, Sint-Michielsgans in amandelsaus, gebraden eend in een kruidenjasje en een edelhertpastei die zo groot was dat hij was versierd met zijn eigen gewei.
Topaz had geen honger en Jake nog minder, maar ze beseften dat ze om geen argwaan te wekken iets moesten eten. Er ontstonden tafelgesprekken, die even snel weer doodbloedden; een tafel vol arrogante middeleeuwse miljonairs, die zichzelf stuk voor stuk hoger achten dan de rest, is geen aangenaam gezelschap. Terwijl Jake met weerzin het machtige eten naar binnen werkte, gluurde hij naar de plek waar nog geen half uur geleden Pieter De Smedt had gezeten. Nathan had het over Zeldts wreedheid gehad. Hij had geen woord te veel gezegd: die lege stoel was het bewijs.
Net toen Jake en Topaz dachten weg te kunnen glippen, kwam het dessert.
‘Frangipane, citroendessert, pruimen op siroop, amandelkrakelingen met sinaasappelsaus,’ kondigden de bedienden aan. Jake en Topaz namen een zo klein mogelijke portie en vroegen zich af of ze niet iets voor Charlie moesten meesmokkelen. Maar Mina hield de zaal nog steeds in de gaten en ze besloten dat het te riskant was.
Eindelijk was de maaltijd voorbij en de gasten stonden een voor een op. Jake en Topaz gingen behoedzaam naar de deur en liepen naar buiten.
+++
‘Soep! Ik kreeg sóép,’ klaagde Charlie terwijl ze met z’n drieën terugliepen naar hun suite. ‘En niet eens interessante soep, zoals erwtensoep met tijm of porcinisoep, maar koolsoep. Liever gezegd: stukken kool in lauw water. Dat was de enige vegetarische optie; varkenskluif zag ik niet echt zitten. Maar zelfs de koolsoep was spannender dan de conversatie. Ik weet onderhand alles wat er te weten valt over de herkomst van wagenassen. Om kort te gaan: koop geen wagen uit Noordoost-Europa. Maar als jullie weigeren over je dessert te praten, “voor mijn eigen bestwil” zogenaamd, vertel me dan op z’n minst hoe het eraan toeging.’
Jake en Topaz gaven hem een samenvatting van alles waar ze getuige van waren geweest, met als besluit het akelige einde van Pieter De Smedt uit Gent.
‘Mijn hemel,’ zei Charlie geschokt. ‘Ik zag dat ze hem naar buiten droegen. Ik dacht dat hij zich te buiten was gegaan aan de oesters.’ Zijn gezicht was lijkbleek. ‘Wat Zeldt ook van plan is, dit wordt zijn grote slag.’
Jake wierp toevallig een blik in de gang en slaakte een verschrikte kreet. Mina Schlitz was de hoek om gekomen en liep nu hun kant uit. Ze doken weg in de schaduw en verborgen zich achter een standbeeld van een Romeinse soldaat.
Mina bleef voor een stenen fonteintje in de muur staan. Ze keek om zich heen of niemand haar zag en deed toen iets met haar hand (wat precies konden de agenten niet zien, omdat Mina ervoor stond). Knarsend schoof naast het fonteintje een dikke stenen plaat opzij waardoor een donkere ruimte zichtbaar werd. Mina ging naar binnen en verdween via een trap omlaag. De muur sloot zich weer achter haar.
De drie agenten keken elkaar aan.
‘Als je het mij vraagt liggen er antwoorden achter die deur,’ fluisterde Charlie. ‘Vanavond komen we hier terug om op onderzoek uit te gaan.’
23
Ontmaskerd
Rose Djones deed die nacht geen oog dicht. De ontdekking van de bonte roos en het bundeltje notities had haar verontrust en het beeld van Jupitus die haar in de Gezichtenbibliotheek aanstaarde spookte door haar hoofd. Ze vroeg zich af of ze echt een verliefde blik in zijn anders zo ondoorgrondelijke ogen had gezien. Ze vroeg zich ook af waarom ze vlinders in haar buik had. ‘Ik zal toch geen gevoelens voor die rotzak hebben!’ riep ze tegen zichzelf.