Overal op de kaart van Amerika begonnen schilden met slangen te knipperen. De gasten, wier gezicht oplichtte in het schijnsel van de projectie, keken ernaar met begerige blikken. Alleen Jake en Topaz keken wezenloos toe.
Langzaam maakte de kaart van Amerika weer plaats voor het beeld waar de vertoning mee was begonnen: het woord Superia in reusachtige gotische letters. Het bleef even boven Zeldts hoofd hangen en loste vervolgens in de duisternis op.
Het was weer donker in de zaal. Mina draaide aan de knop op de muur en haalde de hendel over om de vloer te sluiten. Er steeg nog een laatste rooksliert op naar het gewelfde plafond. De voorstelling was afgelopen.
Zeldt liet zijn blik over de gezichten aan tafel gaan. ‘Morgen moet ik voor een familieaangelegenheid het land uit. Jullie, en de eventuele verwanten die jullie hebben meegebracht, raad ik aan in het kasteel te blijven tot het ergste voorbij is. Uiteraard zijn jullie overal veilig, maar het is beter om hier te blijven. Er is genoeg eten en drinken voor een jaar. En vanzelfsprekend staat mijn personeel tot jullie beschikking.’
Jake en Topaz wisselden weer een zijdelingse blik.
‘Waarmee we bij het laatste punt zijn gekomen...’ mompelde Zeldt. ‘Gelieve het doosje te openen en de inhoud in jullie glas te doen.’
De gasten leken te weten wat ze moesten doen. Ze openden het schildpaddoosje dat voor hen stond en Jake en Topaz volgden hun voorbeeld. Tot Jakes verbazing zat er een wit poeder in.
‘Het komt me bekend voor,’ fluisterde hij in Topaz’ oor. ‘Het lijkt op het poeder dat Talisman Kant aan Mina Schlitz heeft verkocht voor die kist goud.’
Iedereen deed het poeder in zijn glazen bokaal met water, ook Zeldt en Mina Schlitz. Toen het water ermee in aanraking kwam begon het te sissen en te borrelen. Jake en Topaz hadden geen andere keus dan het ook te doen.
Toen het water was uitgeborreld hief Zeldt zijn glas. ‘OP DE TOEKOMST. OP DE TOEKOMST VAN ONZE WERELD!’ sprak hij op luide, vlammende toon.
Voordat een van de aanwezigen een slok had kunnen nemen, riep iemand: ‘Moment!’
De man met de scherpe neus naast Jake stak zijn hand op. ‘Pieter De Smedt uit Gent,’ stelde hij zichzelf voor. Hij had een hoge, nasale stem. Jake was zich ervan bewust dat alle ogen zijn kant op gericht waren en de angst snoerde zijn keel dicht.
Zeldt keek de man met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Ik ben vast niet de enige hier aan tafel die zich dit afvraagt...’ Hij gebaarde met een kleine, pafferige hand naar zijn bokaal, en de ringen aan zijn vingers schitterden in het licht. ‘Hoe weten we dat dit “toverdrankje” van u werkt? Het zou net zo goed een slimme truc kunnen zijn om aan ons geld te komen.’
Mina klemde geërgerd haar lippen op elkaar. Pieters buurvrouw, de grote hooghartige dame met de Afrikaanse hoofdtooi, nam hem minachtend op.
Zeldt haalde diep adem en glimlachte zuinig. ‘Is het dan niet evident dat ik jullie nodig heb, net zo goed als jullie mij? Ik dacht dat ik heel duidelijk had gemaakt dat we samenwerken. Maar u bent nergens toe verplicht.’ Zijn stem klonk glashelder en vlijmscherp. ‘Wilt u nu meteen weg?’
Er viel een lange stilte. Pieter De Smedt dacht erover na; hij perste zijn dunne rode lippen op elkaar en zijn neus trilde licht. ‘Om eerlijk te zijn... ik vertrouw u niet.’
Er steeg een verbijsterd gemompel op onder de gasten. Alle ogen schoten naar Zeldt om te zien hoe hij zou reageren. Maar de prins keek Mina met een ondoorgrondelijk gezicht aan en liet slechts zijn oogleden zakken. Ze aarzelde geen moment en schoot om de tafel heen op Pieter af. Ze legde snel haar slang op tafel, maakte de zweep van haar riem los, sloeg hem om Pieters nek en trok.
Het effect was schokkend. Hij slaakte een schrille kreet en hapte machteloos naar adem. Zijn gezicht werd rood, toen paars en zijn ogen puilden uit. Tevergeefs zwaaide hij wild met zijn plompe handen, waarbij hij zijn bokaal omstootte. De slang viel verrukt aan terwijl Mina moeiteloos haar greep verstevigde. Jake, die zijn bevende handen onder tafel had verborgen, hield met één oog de slang in de gaten en met het andere het gezicht van Pieter. Hij wilde opstaan om in te grijpen, maar Topaz hield hem stevig bij zijn been vast. De vrouw met de Afrikaanse hoofdtooi aanschouwde het spektakel met een sadistische glinstering in haar ogen. Pieter kokhalsde een laatste keer en toen Mina de zweep losliet, viel zijn hoofd voorover op de tafel. De slang kronkelde behendig uit de weg.
Mina stak een hand uit om de bokaal overeind te zetten, pakte toen Pieter bij de kraag van zijn paarse wambuis en liet het slappe, levenloze lichaam op de vloer vallen alsof het een zak met afval was. Jake vroeg zich af of de man familie bij zich had; het was niet te zeggen, want geen van de gasten durfde iets van emotie te laten zien. Mina tilde haar slang weer op, drukte een zoen op zijn kop en deed hem terug in zijn doosje.