Er werd instemmend gemompeld. Alle ogen waren als magneten op prins Zeldt gericht. Hij vervolgde: ‘Veertien jaar geleden, in het voorjaar van 1492, schreef de bloedeloze denker Marsilio Ficino, en ik citeer...’ Hij zette een wat nasale toon op. ‘Als er één eeuw is die het predicaat “gouden” verdient, dan is het de onze wel. Deze eeuw heeft de vrije kunsten die welhaast uitgestorven waren weer in ere hersteld: wetenschap, retorica, schilderkunst, beeldhouwkunst, architectuur, muziek...’
Zeldt liet zijn blik over de gefascineerde gezichten aan de tafel gaan. ‘Deze eeuw heeft de mensheid van speelbal Gods tot middelpunt verheven. De mens begint het universum te doorgronden en neemt zijn eigen lot in handen...’ Hij zweeg even om de volgende zin er met zó veel venijn uit te gooien dat er een huivering door het gezelschap ging. ‘Deze eeuw heeft de geboorte van de moderne mens aanschouwd.’
De prins stond plotseling op en keek zijn gasten kwaad aan, alsof zíj verantwoordelijk waren voor zijn weerzinwekkende uitspraak.
‘De geboorte van de moderne mens?’ herhaalde hij sissend.
Er ging een halve minuut voorbij voordat zijn gezicht ontspande en de haat plaatsmaakte voor een boosaardige glimlach. ‘Dat dacht ik niet.’
Er klonk instemmend gemompel dat overging in een zacht applaus.
‘Ik ben geen man van woorden, maar van daden,’ zei Zeldt, ‘dus ik zal meteen ter zake komen. Jullie willen vast heel graag weten hoe onze nieuwe wereld eruit gaat zien.’
Jake draaide zich om naar Topaz. Hij wist niet of hij het goed had verstaan. ‘Onze nieuwe wereld...?’ fluisterde hij. Topaz schudde haar hoofd en haalde een schouder op.
De prins knikte naar Mina. Ze stopte haar slang weer in het doosje, deed een stap naar achteren en haalde een hendel over. Zoemend kwam een raderwerk in beweging en in de vloer achter Zeldt ontstond een lange, smalle opening. Jake strekte zijn nek en zag dat er uit de gleuf een gordijn van rook opsteeg. Mina liep naar de achterwand van de zaal en draaide aan een knop. Een oogverblindend schijnsel, zo scherp als een laser, verlichtte de rook (en de gezichten rond de tafel). Achter Zeldts troon doemde een spookachtig beeld op: het symbool van het schild met de slang, en in reusachtige gotische letters het bekende woord...
+++
SUPERIA
+++
Deze miljonairs waren niet snel onder de indruk, en als ze het al waren zouden ze het niet laten merken. Maar dit was anders: Zeldts hypermoderne ‘camera obscura’ deed iedereen verbijsterd naar adem happen.
Het symbool veranderde langzaam in het beeld van een sombere, dreigende stad met wolkenkrabbers en een hoge, onneembare muur.
‘Dit is een blauwdruk,’ vervolgde Zeldt met glinsterende ogen, ‘van de eerste van onze véílige steden.’
‘Het lijkt op de tekeningen die ik in Venetië heb gezien,’ fluisterde Jake tegen Topaz.
Het was het begin van Zeldts middeleeuwse ‘diavoorstelling’. Het ene na het andere beeld toonde tot in detail de gruwelijke metropolis: een ‘veilige’ stad vol hoge, lelijke gebouwen met eindeloze rijen getraliede ramen. Op elke straathoek stonden soldaten in karmijnrode mantels op wacht en boven de stadsmuren verhieven zich hoge uitkijktorens. Overal zag je het symbool van het Zwarte Leger, het schild met de slang: boven elk raam, in elke deur gegraveerd en in gigantische afmetingen boven de grote toegangspoorten van de stad.
‘Het lijkt wel een gevangenkamp,’ fluisterde Topaz volkomen verbijsterd.
Op een van de beelden werden de onderdrukte inwoners van de stad als een kudde dieren de poort uit gedreven; op andere beelden werkten ze onder toezicht op het land of werden ze gedwongen in de mijnen af te dalen.
Nu verscheen er een kaart van Europa.
‘Ik stel voor acht van dergelijke gemeenschappen te bouwen, allemaal zelfvoorzienend, op het oude continent,’ sprak Zeldt. ‘Want dat is het: Europa is oud, moe en opgeblazen.’ De locatie van de steden waren op de kaart aangeduid met een knipperend symbool van het schild met de slang.
Topaz schudde vol ongeloof haar hoofd. ‘Dat zijn alle grote steden,’ fluisterde ze. ‘Kijk... Londen, Parijs, Rome, Madrid, Athene. Wat is hij in hemelsnaam van plan?’
De kaart van Europa maakte plaats voor een kaart met twee grote landmassa’s. Ondanks de vage contouren herkende Jake ze als Noord- en Zuid-Amerika.
‘Maar waar we de meeste vooruitgang zullen boeken is op het nieuwe continent aan de andere kant van de Atlantische oceaan,’ kondigde Zeldt trots aan.
De gasten staarden gefascineerd en vol ontzag naar het nog niet in kaart gebrachte gebied.
‘Sinds de ontdekking ervan veertien jaar geleden heeft Amerika bewezen een land te zijn met ongeëvenaarde mogelijkheden. De hoeveelheid goud overstijgt de stoutste verwachtingen, er is koper, kwik en ijzer in overvloed, en onder de grond bevindt zich een geheime substantie die het vermogen bezit de wereld volledig te transformeren. Het is het paradijs op aarde en elke vierkante centimeter ervan zullen wíj beheren.’ Zeldts stem werd luid en schril. ‘Híér zullen wij minstens vijftig veilige steden bouwen!’