Een bediende in een rode mantel ging Jake, Topaz en hun ‘knecht’ Charlie voor de brede trap op, een aantal gangen door en nog meer trappen op, totdat ze uiteindelijk bij de dubbele deuren van de Charlemagne-suite kwamen.
De jonge agenten konden slechts met moeite hun verbazing verbergen. Het was een schitterende kamer, die de hele bovenverdieping besloeg van een van de ronde torens. Er stonden grote sofa’s en aan de muren hingen kostbare tapijten.
‘Als ik u mag verblijden met warme chocolademelk...’ De bediende wees, zonder een greintje blijdschap, naar een bijzettafeltje waarop bekers en een dampende tinnen kan stonden. ‘Het bad is voor u gevuld. De maaltijd wordt om zeven uur geserveerd.’ Deze informatie was natuurlijk alleen voor Jake en Topaz bedoeld; Charlie was met gebogen hoofd bij de deur blijven staan.
De man knikte, liep achterwaarts de suite uit en sloot de deuren achter zich.
Charlie zette onmiddellijk de bagage neer en bevrijdde meneer Drake uit zijn met zijde beklede gevangenis. De papegaai krijste en klapperde opgewonden met zijn vleugels, en vloog vervolgens een elegant rondje door de kamer om ze te strekken.
‘Was het echt de hoogte?’ vroeg Jake, die blij was dat hij weer normaal kon doen.
Het duurde even voordat Topaz antwoordde. ‘Niet echt,’ zei ze zacht. ‘Het is een tijd geleden dat ik in een van Zeldts kastelen was. De herinnering werd me even te machtig... Maar ik heb mezelf weer in de hand.’
‘Herinnering...?’ vroeg Jake.
‘Zullen we even rondkijken?’ opperde ze, zijn vraag negerend. Ze verdween in de andere kamer. Jake begreep dat het onderwerp van de baan was en ging haar achterna.
De slaapkamer was net zo groot als de zitkamer. Over het immense hemelbed waren weelderige fluwelen gordijnen gedrapeerd. De badkamer was betegeld met terracottakleurig marmer. Uit het grote, dampende bad in het midden steeg de betoverende geur van roos en bergamot op.
Een overwelfde doorgang leidde naar het terras. Toen Jake en Topaz buiten kwamen bleven ze vol ontzag staan. Het was ijzig koud en de wind floot om hun oren, maar ze merkten het niet.
‘Wat een uitzicht,’ zei Jake. Hij kon oneindig ver kijken: de meanderende Rijn die in de verte tussen de beboste heuvels verdween, de dorpen en stadjes die tegen de heuvels aan lagen genesteld, nog meer kastelen op bergtoppen in de buurt en verder weg. Op elk moment in de geschiedenis zou dit uitzicht ontzagwekkend zijn, maar Jake wist dat het nu, in 1506 – lang voor de moderne tijd met zijn auto’s, vliegtuigen en nieuwe steden – op zijn mooist was. Hij draaide zich om naar Topaz. Ook zij ging op in de schoonheid ervan.
‘C’est incroyable, non? Het verleden is wonderbaarlijk,’ zei ze alsof ze Jakes gedachten kon lezen. ‘Het is net als de sterren: hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet.’
+++
Nadat ze om de beurt in het marmeren bad hadden gelegen (dat zijn tijd ver vooruit was met stromend water dat uit gouden dolfijnen kwam) kozen ze hun avondtoilet. Zonder Nathans kleermakersblik waren ze enigszins onthand, maar Jake koos een elegant Maltees wambuis van azuurblauw fluweel en als accessoire (volgens Nathan een must, liet Topaz hem weten) koos hij een zware, gouden schakelketting. Topaz koos een lang, crèmekleurig gewaad van brokaat en zijden organza. Charlie hield zijn eenvoudige cape en kniebroek aan.
Klokslag zeven uur kwam een bediende hen halen. Zwijgend begeleidde hij hen door het doolhof van gangen en trappen naar een reusachtige dubbele deur.
‘Jij mag niet naar binnen,’ beet de bediende Charlie toe. ‘Wacht jij maar bij de rest van het personeel.’ Hij wees naar een smalle trap die omlaag liep naar een dienstbodevertrek, waar een aantal somber kijkende knechten wachtten tot ze door hun meester werden ontboden.
‘Ik vergezel ze altijd overal,’ hakkelde Charlie, die van angst zijn accent even vergat.
De man liet zich niet vermurwen. ‘Jij mag niet naar binnen,’ herhaalde hij, deze keer met opgeheven hand om zijn woorden kracht bij te zetten.
Charlie begreep dat hij geen keus had. Hij fluisterde in Jakes oor: ‘Ik wil een volledig verslag van de maaltijd. Ik wil precies weten wat er op het menu staat. Alles! Begrepen?’
Jake knikte en onwillig begaf Charlie zich naar de dienstbodekamer, waar hij werd verwelkomd door de onvriendelijke blikken van veertig nors uitziende bedienden. Zijn poging om het ijs te breken met een brede glimlach en een knipoog had geen effect.
Jake en Topaz, de Volsky’s uit Odessa, volgden de bediende naar de dubbele deuren, die als bij toverslag openzwaaiden, en gingen de zaal in.
Het tafereel dat hen begroette deed hun hart bonzen. Even werden ze overmand door angst, maar ze wisten hun zelfbeheersing te bewaren. Achter hen zwaaiden de dubbele deuren weer dicht.