De paarden zwoegden het laatste stuk omhoog, tot de koets eindelijk door een poort een grote binnenplaats op reed.
Nieuwsgierig keek Jake om zich heen. Er stonden nog meer rijtuigen die niet lang daarvoor waren aangekomen. De kleurige, kostbare uniformen staken scherp af tegen het sombere graniet van de omgeving. De chic geklede inzittenden werden bij het uitstappen geholpen door kasteelbedienden, die allemaal de bekende rode mantel van Zeldts leger droegen. De zojuist gearriveerde gasten kregen op een dienblad een beker warme gekruide wijn aangeboden. Zonder aandacht te schenken aan degene die hen bediende pakten ze de beker aan.
‘Ik vind het vreemd dat er hele families zijn uitgenodigd,’ merkte Topaz op. Ze doelde op het gezelschap dat uit een ander rijtuig stapte. Een jong stel werd niet alleen vergezeld door hun twee nors kijkende dochters, maar ook door een oude voorname dame, die zo te zien de grootmoeder van de meisjes was. Terwijl haar bagage werd afgeladen en het kasteel in gedragen nam de oude vrouw de omgeving in zich op.
Op hun weg naar boven was Charlie langzaam maar zeker aan de kou gewend geraakt, maar Jake en Topaz werden pas met de enorme temperatuurdaling geconfronteerd toen ze op de keien stapten. Het leek wel winter; er dwarrelde zelfs een verdwaalde sneeuwvlok omlaag.
‘Goedemiddag, welkom in Kasteel Schwarzheim,’ sprak een stem, die van een in een rode mantel gehulde bediende bleek te zijn; een blauwogige Teutoonse schoonheid met een glimlach die even strak was als de blonde vlechten dwars over haar hoofd. Onwillekeurig voelde Jake of zijn baard en snor nog goed zaten. ‘Ik hoop dat u een voorspoedige reis hebt gehad. Mikhail en Irina Volsky uit Odessa, als ik het wel heb?’
‘Hoe wist je dat?’ vroeg Topaz met een onberispelijk Russisch accent.
‘Door het wapen op uw koets,’ antwoordde het meisje alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. ‘U verblijft in de oostelijke toren, in de Charlemagne-suite. Het diner wordt om zeven uur in de eetzaal opgediend. Ik wens u een prettig verblijf.’
Er kwam weer een rijtuig de binnenplaats op rijden en de Duitse godin glimlachte onoprecht en verdween. Jake en Topaz keken haar na.
‘Vriendelijk.’ Jake was overdonderd door haar koele zelfvertrouwen.
‘Als een nest slangen,’ merkte Topaz op.
‘Niet kijken,’ mompelde Charlie, terwijl hij de bagage van het dak begon af te laden, ‘maar daar heb je nog een nest slangen. Op elf uur.’
Jake en Topaz draaiden zich nonchalant om en zagen iemand op het balkon van de eerste verdieping staan. Het was Mina Schlitz, die met kille ogen het tafereel onder zich opnam.
‘Ik ben niet bang voor haar,’ mompelde Topaz. ‘Het is één grote act.’
Zij en Jake werden naar de andere kant van de binnenplaats geleid, gevolgd door Charlie, die zijn best deed om de enorme stapel koffers in evenwicht te houden. Hij was zich ervan bewust dat de arme meneer Drake hopeloos heen en weer werd geschud, zozeer zelfs dat hij struikelde en de stapel liet vallen. Twee bedienden schoten hem te hulp.
Jake kon zich niet inhouden. ‘Hij is nog nieuw,’ merkte hij minzaam op. ‘Hij moet nog ingewerkt worden. Het is tegenwoordig vreselijk moeilijk om personeel te vinden.’
Charlie schudde zijn hoofd en mompelde binnensmonds: ‘Ik heb zelf aangeboden deze rol op me te nemen; een beetje respect kan geen kwaad.’
Ze gingen de trap op naar de hoofdingang van het kasteel, toen Topaz plotseling bleef staan. ‘Wacht!’ Ze greep Jakes arm stevig beet. Tot zijn schrik zag hij dat ze doodsbleek was. Opeens draaiden haar ogen weg en viel ze slap in zijn armen.
‘Topaz!’ riep Jake. Iedereen op de binnenplaats keek in hun richting. Weldra waren ze omringd door ongeruste bedienden.
‘Je bedoelt Irina,’ mompelde Charlie, die zich ervan bewust was dat Mina Schlitz vanaf het balkon hun kant uit keek.
Topaz kwam bij en ging weer op haar eigen benen staan.
‘Gaat het?’ vroeg Jake.
‘Natuurlijk. Het is de hoogte, meer niet,’ antwoordde ze opgewekt. ‘Zullen we?’ Ze liep de trap verder op alsof er niets was gebeurd.
Het incident had Jake verward en van zijn stuk gebracht, maar hij nam snel zijn rol van gereserveerde jonge magnaat weer aan.
Ze kwamen in een statige hal. Groepjes gasten werden naar hun suite gebracht. Het leek wel een drukke hotellobby in een duur skioord, behalve dat iedereen gekleed ging volgens de mode van begin 1500 en pisteskiën toen nog niet bestond. Overal brandden grote haardvuren en de muren hingen vol met lugubere jachttrofeeën: geweien en opgezette herten- en berenkoppen.
‘Heel charmant,’ mompelde Charlie. ‘Met al die dode beesten neemt de gastheer me echt voor zich in...’
Het jachtthema hield daar niet op: er stonden twee van geweien gemaakte ‘sofa’s’, op een aantal piëdestals waren opgezette arenden, valken en andere roofvogels in de tijd bevroren en op de stenen vloer lag om de paar meter een berenvacht.