Topaz was onder de indruk. ‘Merveilleux. Je ziet eruit als een prins.’
Jake boog weer theatraal.
‘Maar probeer het deze keer iets geloofwaardiger te houden,’ zei Charlie zuinig. ‘Dit is de echte wereld en geen musical.’
Jake knikte ernstig. Toen kwam er een gedachte bij hem op. ‘Moet ik Russisch spreken? Dat wordt een probleem.’
‘Gelukkig is de koninklijke taal Engels; iedereen moet Engels spreken. Een Russisch accent is dus voldoende.’
‘En Mina Schlitz en de anderen?’ vroeg Jake. ‘Ze herkennen me meteen.’
‘Maak je daarover ook maar geen zorgen,’ zei Charlie, terwijl hij het etui tevoorschijn haalde dat Jake aan boord van de Campana had gezien. ‘Meneer Volsky had geen baard, maar wie weet dat behalve wij?’ Hij opende het etui en zijn gezicht klaarde op bij het zien van zijn dierbare baarden en snorren. Hij nam er een uit en hield hem voor Jakes gezicht. ‘Meesterlijk,’ zei hij, terwijl hij trots zijn hoofd schudde.
Topaz probeerde tevergeefs de laatste kist open te krijgen. ‘Deze zit op slot.’
Ze haalde een haarspeld uit haar haar, boog hem recht en stak hem in het slot. Even later hoorden ze een klik en Topaz tilde het deksel open. Ze hapten alle drie naar adem.
Hij was tot de rand toe gevuld met kostbaarheden. Bovenop lag een met fluweel beklede la met vakjes, elk met een groot en kunstig bewerkt juweel. Eronder lag een la vol kostbare diamanten, smaragden en robijnen. En daaronder een derde, en een vierde. En ten slotte, in een groot vak helemaal onderop, nette stapels oude bankbiljetten en op zijn minst een dozijn baren goud.
‘Waarom hebben ze in hemelsnaam zo’n hoop geld bij zich?’ vroeg Topaz zich af.
Charlie trok theatraal een wenkbrauw op. ‘Ik heb zo’n gevoel dat dit raadsel, en alle andere, wordt ontsluierd als we eenmaal binnen de muren van Kasteel Schwarzheim zijn.’
21
In het hol van de leeuw
Een half uur later rolde de koets van de Volsky’s over de weg naar het imposante poortgebouw van Kasteel Schwarzheim. Charlie zat op de bok met meneer Drake op een van de kisten naast hem. De eerste droeg de zwarte mantel en de hoed die in een kleine koffer achter op de koets zaten gepropt, samen met de andere schamele bezittingen van de koetsier. Met zijn blonde baard was hij bijna onherkenbaar.
Binnen in de luxueuze, met zijde gestoffeerde koets zaten Jake en Topaz naast elkaar, onberispelijk gekleed als de twee Russische miljonairs. Topaz zag er prachtig uit in haar japon met korset en goudkleurige hoofddeksel, maar het was Jake die de grootste metamorfose had ondergaan: met zijn dure kostuum en keurige snor en baard was hij op-en-top de wilskrachtige, jonge magnaat.
‘Charlie,’ riep Topaz uit het raampje, ‘het spijt me erg, maar ik denk dat meneer Drake zo langzamerhand moet onderduiken.’
Charlie knikte onwillig, opende de koffer en liet de vogel erin gaan. ‘Het duurt niet lang,’ beloofde hij, waarna hij hem een extra grote portie pinda’s gaf. ‘En nu zo stil mogelijk zijn.’ Hij vond het vreselijk om zijn dierbare vriend in het donker te moeten opsluiten, maar voor een handvol pinda’s deed meneer Drake alles wat zijn baasje hem vroeg.
Toen de koets de schaduw van de granieten torens van het poortgebouw in reed, zag Jake dat Topaz zenuwachtig met haar ogen knipperde. Haar hand ging naar haar hals alsof ze haar beverige ademhaling wilde kalmeren.
‘Gaat het?’ vroeg hij zacht.
‘Grappig,’ verzuchtte Topaz. ‘Je zou denken dat de angst mettertijd zou afnemen, maar hij lijkt juist groter te worden.’
Een van de wachten kwam het hokje uit, stak zijn grote hand in de lucht en vroeg met een korte knik naar de identiteit van de nieuwe gasten.
‘Mikhail en Irina Volsky uit Odessa,’ zei Charlie met een perfect Russisch accent en hij overhandigde de wachter hun uitnodiging voor de top.
De wachter bestudeerde het met een uitgestreken gezicht, keek toen door het raampje van de koets en tuurde met samengeknepen ogen naar de inzittenden. Jake en Topaz wierpen hem een hooghartige blik toe. Ten slotte gaf hij de uitnodiging aan Charlie terug en gebaarde naar zijn collega in de toren. Het ijzeren valhek ging knarsend en piepend omhoog en de koets reed het immense, ommuurde landgoed van Kasteel Schwarzheim op.
Jake keek uit het raampje. Voor hen uit zag hij een grote rotsachtige berg waarvan de scherpe top boven spookachtige flarden mist uittorende. Boven op de berg, in de verte en bijna onzichtbaar in de nevel, stond Kasteel Schwarzheim, als een grauwgrijs silhouet.
De weg wond zich langs de voet van de berg omhoog en plotseling zag Topaz iets tussen de bomen door. ‘Kijk! Daar beneden.’
Charlie hield stil. Onder hen, waar de Rijn een wijde bocht maakte, lag een haven in een steile inham. In de haven lag een zwart galjoen met glanzende rode zeilen.