Toen veranderde de uitdrukking op het gezicht van de oude koetsier. Hij zag iemand over straat aankomen. Het was Topaz, die halsoverkop op hen af kwam hollen. ‘Help! Help!’ schreeuwde ze.
Naarmate Topaz dichterbij kwam zakte Irina’s mond verder open. Topaz’ jurk en handen zaten onder het bloed.
‘Ze komen eraan! Het zijn er zo veel! Ze hebben mijn echtgenoot gedood! Ze komen eraan!’ Buiten adem schoot Topaz langs de verbijsterde Russen de herberg in.
De voorstelling was echter nog niet voorbij: er kwam nog iemand hinkend op hen af. Jake had de rol van de stervende echtgenoot op zich genomen en was vastbesloten er het optreden van zijn leven van te maken.
Hij was doordrenkt met bloed. Hij hield één hand dramatisch omhoog en met zijn andere drukte hij een bundeltje bloederige ingewanden tegen zijn buik. Topaz’ act had om haar stem gedraaid; die van Jake was louter mime. Schuddend met zijn hoofd alsof hij in shock was, wankelde hij op hen af. Irina deinsde vol walging achteruit toen hij een bebloede hand naar haar gezicht uitstak. Hij probeerde iets te zeggen, maar kon geen woorden vormen en alleen maar meelijwekkend kreunen. Toen verstijfde zijn lichaam en viel hij op de grond neer. Zijn lichaam stuiptrekte nog een keer en bleef toen stil liggen.
Toen Charlie Topaz in de deuropening van de herberg zag staan, schudde hij zijn hoofd, want hij was bang dat Jake hen met zijn optreden had prijsgegeven. Maar de Russen waren nu helemaal overtuigd van het gevaar. Met haar echtgenoot op haar hielen liep Irina onmiddellijk naar de deur van de herberg. Charlie ging hen voor de trap op en liet hun de suite zien waar ze zojuist hun eigen spullen hadden weggehaald. Nog nooit was Irina Volsky zo blij geweest met een lage kamer vol rustiek meubilair. Ze stoof naar het raam, gooide de pot met bloemen naar buiten en sloot de blinden.
‘U bent hier voorlopig veilig,’ bezwoer Charlie hun, maar Irina smeet de deur in zijn gezicht dicht en schoof de grendel ervoor.
Toen Charlie beneden kwam zag hij de arme koetsier trillend als een riet in de gang staan.
‘Deze kant uit.’ Charlie nam hem mee naar de comfortabele kamer op de benedenverdieping en haalde twee goudstukken tevoorschijn. ‘Koop er maar een feestmaaltijd en de beste kamer van het dorp voor.’ Hij voegde er op samenzweerderige fluistertoon aan toe: ‘Geen bandieten.’
De koetsier keek hem niet-begrijpend aan. Charlie wees uit het raam, waar Jake zojuist opstond, de troep van zijn kleren klopte en voor zijn eigen plezier een buiging maakte. Er brak een brede glimlach door op het gezicht van de koetsier.
+++
Ze verloren geen seconde: zo snel mogelijk reden ze de koets van de Volsky’s het dorp uit en gingen op weg naar de open plek van waar ze het poortgebouw hadden geobserveerd. Op de achterbank van het luxueuze voertuig had Topaz de uitnodiging van de Volsky’s voor de ‘top’ gevonden. De zinsnede Het is ons een waar genoegen u eindelijk te ontmoeten... bevatte voor de agenten informatie van onschatbare waarde, namelijk dat de Volsky’s hun gastheer nooit hadden ontmoet. De uitnodiging was door prins Zeldt persoonlijk ondertekend, in bloedrode letters.
Snel haalden ze de acht koffers van het dak en doorzochten de inhoud. De eerste zes bevatten uitsluitend spullen van Irina, die blijkbaar een verbazingwekkend ijdele vrouw was. Twee koffers zaten vol met jurken, en twee andere met schoenen. Elk kledingstuk was rijkelijk afgezet met bont en Charlie vermoedde vol walging dat het Russische paar fortuin had gemaakt met de handel in ‘zielige dode dieren’. Een volgende koffer bevatte sieraden en waaiers, en nummer zes zat vol met exquise porseleinen poederdozen en flessen parfum. De meeste meisjes zouden bij een dergelijke ontdekking in de zevende hemel zijn geweest, maar Topaz was niet onder de indruk: kleren en make-up konden haar niet erg bekoren.
De zevende koffer bevatte de complete garderobe van Irina’s echtgenoot. Het waren minder kledingstukken, maar allemaal minstens zo prachtig als die van zijn vrouw.
‘Nathan had zijn hart hier kunnen ophalen,’ zei Topaz, terwijl ze een fluwelen hoedje met een pauwenveer uit de kist pakte en het op haar hoofd zette. ‘Laat deze kleur mijn ogen spreken?’ vroeg ze in een schaamteloze nabootsing. ‘Of gaan ze ervan uitpuilen?’
Charlie haalde een fluwelen, met smaragden afgezet wambuis tevoorschijn. Hij hield het voor zijn borst en trok een gezicht. ‘Te groot voor me. Jij zult de echtgenoot moeten zijn,’ zei hij tegen Jake. ‘Jij ziet er sowieso meer uit als een echtgenoot. Ik ben dan wel de koetsier.’
Charlie had gelijk wat Jake betrof: hoewel ze even oud waren, was hij ruim vijf centimeter groter en straalde hij een zeker zelfvertrouwen uit, waardoor de rol hem beter paste. Charlie hielp Jake in het wambuis. Het zat hem als gegoten.