Mina bleef staan en keek hoopvol achterom.
‘Rood staat je van geen kanten,’ zei Nathan pesterig. ‘Je denkt waarschijnlijk dat het goed samengaat met die alleraardigste adder van je, maar in werkelijkheid zijn het twee verschillende kleuren: jouw kleren zijn magenta en de tekening op de rug van je slang is vermiljoen. Subtiel vloeken kan een teken van zelfvertrouwen zijn, maar in jouw geval neigt het meer naar vulgariteit.’
Mina’s gezicht vertrok van woede. Ze draaide zich om en beende weg, gevolgd door de wacht met de lantaarn. Even later sloeg er een deur dicht en werd een sleutel in het slot omgedraaid.
‘Voel je je nu niet beter?’ vroeg Nathan aan zijn metgezel. ‘Opgefleurd?’
Maar Paolo rilde alleen maar van ellende.
20
De Russische gasten
‘Er is iemand,’ fluisterde Jake, terwijl hij op Topaz’ schouder tikte.
Het duurde even voordat ze uit haar diepe slaap was ontwaakt, maar toen schoten haar ogen open. Ze sloeg de dekens weg en sprong, nog volledig aangekleed, uit bed. Charlie werd ook wakker en ging snel overeind zitten.
‘Daar beneden,’ fluisterde Jake. Hij wees door een kier in het gordijn. Niet ver bij de herberg vandaan was als een geestverschijning een koets opgedoemd in de ochtendmist.
Voor het slapengaan hadden ze een plan bedacht en nu kwamen ze pijlsnel in actie.
‘Je weet wat je moet doen?’ vroeg Charlie aan Jake.
Jake knikte zelfverzekerd. ‘Op school was ik een groot succes in Oliver!’ loog hij.
‘Hier zijn je attributen...’ zei Charlie, terwijl hij Jake een kom met bloederig slachtafval overhandigde. ‘Ingewanden, met complimenten van de chef.’ Hij voegde er droog aan toe: ‘En dan vragen jullie je nog af waarom ik vegetariër ben.’
‘Posities innemen,’ beval Topaz.
Geruisloos gingen ze de trap af.
Op straat stapte er een jong stel uit de koets en met afkeurende blik keken ze om zich heen naar het dorp. De man was lang en had een karakterloos gezicht; dat van zijn metgezellin stond zuur en hooghartig. Ze waren beiden gekleed volgens de mode van die tijd en, hoewel het juli was, behangen met een ware uitdragerij aan bont: dode nertsen, ocelotten en marters. De vrouw haalde een zweep uit haar riem en liet hem knallen, terwijl ze een bevel blafte naar de oude koetsier. Op het moment dat de oude man hoestend en piepend van de bok klauterde, kwam Charlie met een paniekerig gezicht de herberg uit en liep gejaagd naar het tweetal.
‘Kasteel Schwarzheim?’ vroeg hij.
Ze keken hem uitdrukkingsloos aan.
‘English? Deutsch? Français?’ vroeg Charlie.
‘Russki,’ antwoordde de vrouw gepikeerd.
Prompt schakelde Charlie over op vloeiend Russisch. ‘Ik neem aan dat u op weg bent naar Kasteel Schwarzheim...?’ vroeg hij het tweetal.
‘Kasteel Schwarzheim, ja,’ antwoordde de man.
‘Mag ik uw namen alstublieft?’ vroeg Charlie. In zijn hand hield hij de gastenlijst die Jake in Mina Schlitz’ tent had gevonden.
‘Mikhail en Irina Volsky,’ antwoordde de vrouw met een geïrriteerde zucht.
‘Uit Odessa,’ voegde haar echtgenoot eraan toe.
Charlie bestudeerde het stuk perkament en zag hun namen onder aan de lijst staan. ‘Ja, natuurlijk. Godzijdank dat ik u op tijd heb gevonden, godzijdank!’ Hij slaakte een zucht van opluchting. ‘U moet onmiddellijk schuilen. Het is levensgevaarlijk!’ zei hij, terwijl hij met zijn hand naar de hele vallei gebaarde. ‘Struikrovers! Een heel leger!’
Irina hapte naar adem en keek om zich heen. De koetsier, die naast het voertuig was blijven staan, keek doodsbenauwd.
‘Waar?’ vroeg de echtgenoot.
‘Op de weg voor jullie, op de weg achter jullie. Overal. Een bende van vijftig! Stuk voor stuk woestelingen! Vanochtend nog zijn er vier mensen vermoord en in stukken gehakt.’ Charlie deed na hoe er kelen werden doorgesneden, en Irina greep verschrikt naar haar parelketting.
Op dat moment kwam de roodharige Heidi, slaperig in haar ogen wrijvend, de herberg uit. Ze kwam de nieuwe gasten begroeten, maar Charlie onderschepte haar.
‘Vrienden van me, ik neem ze wel onder mijn hoede. Ga maar weer naar bed,’ fluisterde hij in het Duits tegen haar. Hij duwde haar zacht de herberg in, sloot de deur achter haar en keerde terug naar de Volsky’s.
‘Als u me wilt volgen, dan zal ik u uw kamer wijzen.’
‘Kamer?’ vroeg Irina.
‘U zult hier moeten wachten tot het gevaar voorbij is. Hier bent u veilig.’
Charlie probeerde ze naar de herberg te geleiden, maar alleen al het idee stuitte de Volsky’s klaarblijkelijk tegen de borst.
‘In een gewone taveerne? Geen sprake van!’ riep Irina uit, terwijl ze Charlies hand van zich afschudde.