Paolo zuchtte. Vanuit het dorp in de vallei klonken flarden muziek. Terwijl Nathan de melodie meeneuriede, kreeg hij plotseling een idee en hij sprong overeind. ‘Ik weet het...’
‘Wat?’ vroeg Paolo opgewonden.
‘Zullen we dansen?’
Paolo knarste met zijn tanden. ‘Om te gillen,’ mompelde hij, terwijl hij zich weer tegen de muur aan liet zakken.
‘Ik had het eigenlijk niet tegen jou. Ik had het tegen mijn nieuwe vriendin, Esmeralda.’ Hij stak zijn hand uit naar het skelet. ‘Esmeralda, heb jij zin om met mij te walsen? Of de polka te dansen? Als je wilt kan ik ook iets meer baroks. Ik beloof dat ik niet op je knoken zal gaan staan.’
Paolo ontplofte eindelijk. ‘Nathan, hou je mond! Ik voel me ziek, ik ben moe, ik heb drie dagen niet gegeten. We gaan sterven van de honger of worden doodgemarteld of in stukken gesneden, en het enige wat jij kunt doen is stomme grappen maken!’
‘Niet gegeten? Je geheugen draait je een loer: we hebben vanochtend nog heerlijk ontbeten met kakkerlakken. Ik vond de textuur een openbaring. En wat grappen maken betreft, we moeten wel, nietwaar? Met humor onderscheidt de mens zich tenslotte van het dier.’
‘HOU JE MOND!’ schreeuwde Paolo. ‘ANDERS STA IK NIET VOOR MEZELF IN!’ Gefrustreerd schepte hij een armvol stro op en wierp die naar Nathan.
Nathan kroop weg naast het skelet en wierp het een verontschuldigende blik toe. ‘Excuses voor mijn vriend,’ fluisterde hij vertrouwelijk. ‘Een Italiaan, heel theatraal.’
Zijn oog viel op iets kleins op de grond: er stak een stukje stof uit het stro. Hij boog zich naar voren en raapte het op. Er stonden letters op genaaid. ‘Marks & Spencer?’ Hij wreef met zijn vingers over het materiaal. ‘Synthetisch, onmiskenbaar twintigste eeuw.’ Toen kwam er een schokkende gedachte bij hem op. ‘Miriam en Alan Djones.’
‘Wat zei je?’ Paolo keek op.
‘Niks,’ antwoordde Nathan luchtig, terwijl hij het merkje in zijn zak liet glijden. Heimelijk zocht hij met zijn ogen de vloer af naar andere sporen van eerdere gevangenen.
Plotseling hoorden ze in de verte sleutels rinkelen en het geluid van een slot dat openklikte. Paolo hapte naar adem en ging overeind zitten, niet wetend of hij blij of bang moest zijn. Er naderden zware voetstappen. Op het gewelfde plafond achter de tralies van de cel danste kaarslicht en uiteindelijk verscheen de elegante gestalte van Mina Schlitz, vergezeld door een enkele wacht met een lantaarn.
Mina bleef staan en keek neer op de twee gevangenen. In haar hand hield ze een grote tinnen schaal met een bolvormig deksel. Ze tilde hem op en liet de overdaad aan heerlijks zien die eronder lag: plakken koud vlees, vers brood en een berg fruit.
‘Eten? Kom jij ons eten brengen?’ stamelde Paolo vol ongeloof, terwijl hij overeind krabbelde.
Mina liet het deksel weer zakken, zette de schaal op de grond en schoof hem bits weg met haar voet. Ze haalde haar slang uit het doosje bij haar middel en wikkelde hem om haar pols. ‘De prins wil graag weten of jullie al genoeg honger hebben om een deal te sluiten.’
‘Een deal, natuurlijk,’ riep Paolo uit. ‘Wij gaan een deal sluiten. Wat voor een deal?’ Hij greep opgewonden de tralies beet.
‘Mijn vriend lijdt aan uitdroging en kan niet meer helder denken,’ kwam Nathan tussenbeide. ‘We onderhandelen niet met de vijand.’
‘Zeker weten?’ vroeg Mina met een lief stemmetje. ‘Wat eigenaardig. Jullie krijgen twee keuzes: een langzame, ellendige dood of een betekenisvolle en roemrijke carrière bij de scheppers van de geschiedenis.’
‘Een betekenisvolle carrière! Zonder meer,’ riep Paolo enthousiast. ‘Waar zetten we onze handtekening?’
Nathan haalde hem bij de tralies vandaan en duwde hem naar de achterwand van de cel. ‘Ik waarschuw je: geen woord meer.’
Hij wendde zich tot Mina. Alle speelsheid was verdwenen: zijn gezicht werd hard en zijn ogen stonden alert.
‘De geschiedenis is al geschapen, Fräulein Schlitz,’ zei hij met diepe, krachtige stem. ‘Er zijn al genoeg problemen geweest. We hoeven het niet nog erger te maken.’ Zijn gezicht verhardde nog een fractie. ‘Er worden geen deals gesloten.’
Er speelde een glimlachje rond Mina’s lippen. ‘De vorige gevangenen in deze cel zeiden hetzelfde.’ Ze liet haar stem tot een pesterig gefluister dalen. ‘Ik heb me laten vertellen dat hun verscheiden bijzonder onplezierig was.’ Ze schopte de tinnen schotel nog iets verder bij de gevangenen vandaan. ‘Jullie kunnen je nog bedenken.’ Ze knikte naar de wacht en ze draaiden zich om om weg te gaan.
‘Sta mij toe, Fräulein Schlitz...?’