Het uur vloog voorbij. Het publiek hing aan hun lippen, soms doodstil, soms luid roepend. Ondertussen begeleidden de muzikanten het zich ontvouwende drama. Jake wierp een blik op Topaz, die met grote, glinsterende ogen toekeek. Zonder haar blik van het podium los te maken pakte ze zijn hand en kneep erin. Jakes hart maakte een sprongetje. Deze zwoele zomeravond was vervuld van magie: de acteurs in hun Griekse kostuums, de maan boven de Rijn, de missie die voor hen lag...
Toen de voorstelling voorbij was en de acteurs het applaus in ontvangst hadden genomen, sprongen de muzikanten het podium op. De violist stampte drie keer met zijn voet en de band begon te spelen. De menigte juichte. Sommige mensen stonden op en begonnen in het rond te dansen en in hun handen te klappen.
Charlies bewonderaarsters verschenen weer; ze pakten hem ieder bij een arm en trokken hem mee de dansvloer op.
‘Nee, geen sprake van, ik kan absoluut niet dansen, twee linkerbenen,’ protesteerde hij terwijl hij van de een naar de ander wervelde. Ondanks zijn protesten stortte hij zich in het gewoel.
Jake en Topaz keken breed glimlachend naar de feestvreugde. Bijna alle dorpelingen waren nu op de been. Jong en oud dansten door elkaar, joelend van plezier. Eén stel in het bijzonder trok Jakes aandacht: een jongen die met een oudere vrouw danste. De jongen was blootsvoets; hij zag eruit alsof hij de hele dag op het land had gewerkt, terwijl zijn danspartner elegant was gekleed. Maar ze dansten vrolijk en bedreven met elkaar en gaven om de beurt een staaltje van hun verbluffende voetenwerk ten beste.
Jake draaide zich naar Topaz, trok een wenkbrauw op en opende zijn mond. Hij had haar ten dans willen vragen, maar er kwam heel iets anders uit. ‘Aanstekelijke melodie, vind je niet?’
Topaz knikte. Jake zweeg beschaamd. Hoe had hij zoiets banaals kunnen zeggen? Hij deed een tweede poging. ‘Je hebt zeker geen...’
Te laat: een grote, knappe jongen met lang blond haar kwam op Topaz aflopen en stak zijn hand naar haar uit. Hij had zijn mantel verleidelijk over zijn schouder gedrapeerd en in zijn oor zat een diamanten knopje. Zijn twee blozende vrienden (ook met een mantel, maar lang niet zo verleidelijk) keken gespannen toe of hij succes zou hebben.
Topaz keek op naar de charmeur en glimlachte. ‘Je vindt het toch niet erg, Jake?’
‘Helemaal niet,’ loog Jake, terwijl hij iets te enthousiast zijn hoofd schudde.
Topaz werd door haar aanbidder meegevoerd naar het midden van de menigte en ze begonnen te dansen. Topaz kende de passen niet, maar ze pikte ze snel op en voegde er een eigen zwier aan toe, die Jakes hart weer sneller deed kloppen. Met hun knappe voorkomen en hun lange blonde haar stal het tweetal de show. De twee vrienden van de jongen keken vol afgunst en bewondering toe.
Aanstekelijke melodie, vind je niet? herhaalde Jake in gedachten. Hoe had hij zo stom kunnen zijn?
Hij stond op en wandelde naar de rivier. De enorme watermassa gleed geruisloos voorbij. Het deed Jake aan de Dordogne in Frankrijk denken, waar ze vier jaar geleden met het gezin op zomervakantie waren geweest. Jake was toen elf geweest en Philip veertien. Oudere broers hebben vaak weinig tijd voor hun jongere broers en zusjes, maar Philip was anders: hij had Jake altijd als zijn gelijke behandeld.
Op een dag ging Philip kanoën en Jake smeekte of hij mee mocht. Philip twijfelde eerst of zijn jongere broer wel goed genoeg met de peddels overweg kon, maar ging toen akkoord. Het was een stille, warme ochtend en het water was vlak. Maar na een uur trokken er donkere wolken over de bergen. Er klonk diep gerommel, het begon te stortregenen en de stroom werd onrustbarend snel sterker.
‘Ik ga naar de kant,’ riep Jake.
‘Nee!’ schreeuwde Philip terug. ‘Dat is gevaarlijk. Blijf in het midden!’
Jake sloeg het advies van zijn broer in de wind. Hij wilde zijn kano tegen de stroom in keren, maar een golf schuimend water deed de kano onmiddellijk kapseizen en hij viel in het water. De sterke stroming trok hem omlaag.
Philip aarzelde geen moment. Hij dook het water in en trotseerde de woeste draaikolken om bij zijn broer te komen en hem in veiligheid te brengen. Ze kropen de oever op en kwamen weer op adem. Jake kon wel door de grond gaan dat hij het vertrouwen van zijn broer had beschaamd.
‘Het spijt me,’ zei hij zacht.
Philip glimlachte en sloeg een arm om zijn schouder. ‘Als de rivier zo tekeergaat, moet je altijd met de stroom meegaan. En als er een golf op je afkomt, ga je er recht in, ook al lijkt dat het stomste wat je kunt doen. Begrepen?’
Jake knikte. Hij ging met zijn vinger langs een denkbeeldige vorm op zijn doorweekte broek. ‘Dat was zeker de laatste keer dat ik...’
‘Ben je gek?’ antwoordde Philip. ‘De volgende keer ga jij voorop. Je bent mijn beschermeling, weet je nog?’ Hij woelde liefdevol door Jakes haar.