‘Jezelf er als een dik, dom varken uit laten zien?’ opperde Oceane behulpzaam.
Rose was zo verstandig om Oceane niet serieus te nemen, maar ze kon de verleiding om een grapje te maken niet weerstaan. ‘Dus vandaag ben je vijftig geworden? Het is je niet aan te zien.’
Oceane keek haar vol afschuw aan. ‘Comment?’
‘Ik hoop dat ik er net zo goed uitzie als ik die gevreesde mijlpaal van een halve eeuw bereik.’
‘Quarante,’ siste Oceane. ‘J’ai quarante ans! Veertig.’
‘O, nou, in dat geval,’ – Rose nam het gezicht van haar opponent nauwkeurig op – ‘dat klopt al beter.’
‘A vrai dire, je suis très occupée. Ik heb het heel druk.’ Oceane stak haar neus in de lucht, draaide zich om en vroeg gebiedend: ‘Heeft iemand Norland gezien? We moeten de menu’s afmaken, immédiatement!’ Een bediende die in de weg liep toen ze zich driftig uit de voeten maakte kreeg een venijnige tik van haar waaier.
Rose verliet de zaal. Ze ging de trap op en haar gedachten dwaalden weer terug naar belangrijkere dingen. Gisteren had ze gehoord dat haar neef samen met de anderen naar Venetië was verdwenen. Het Meslithbericht van Charlie was gisteravond laat binnengekomen: Jake had zich op de Campana verborgen. Rose had meteen begrepen waarom: hij wilde op zoek naar zijn ouders. Ze maakte zich natuurlijk vreselijk veel zorgen, maar ze was ook heel trots. Als haar valor nog zo krachtig was geweest als in haar jonge jaren, zou ze hetzelfde hebben gedaan.
Net toen Rose op de deur van Galliana’s suite wilde kloppen, kwam Norland naar buiten.
‘Oceane Noire zoekt je. Ik geloof dat het urgent is,’ liet ze hem weten.
‘Urgent?’ zei Norland met een ondeugende grijns. ‘In dat geval ga ik geloof ik nog even in bad.’ Bulderend van de lach verdween hij de gang in.
‘Galliana? Ben je daar?’ riep Rose door de geopende deur.
De windhond, die een ochtenddutje aan het doen was, spitste haar oren en kwispelde. Galliana verscheen op de drempel van haar slaapkamer. ‘Rose, fijn dat je gekomen bent. De Lapsang staat te trekken.’
Ze namen plaats op de ottomanes in Galliana’s studeerkamer en dronken thee uit kopjes van Chinees porselein. Rose had altijd al van deze kamer gehouden. Er stonden overal glazen kasten, die uitpuilden van alles wat Galliana op haar vele reizen naar het verleden had verzameld: marmeren bustes, figuurtjes van jade, schaakstukken, Spaanse waaiers, stalactieten van kalksteen, dinosaurusfossielen, vlinders en kevers, duelleerzwaarden en oude dolken. Galliana zat met een rechte rug, een warme glimlach en ogen vol wijsheid te midden van haar schatten.
‘Je bent de enige die ik volledig kan vertrouwen,’ zei ze tegen Rose, terwijl ze haar een schaal met gebakjes voorhield.
‘Echte Franse taartjes – hoe heb ik ooit zonder gekund!’ Rose liet haar blik over het heerlijks gaan. Haar hand bleef aarzelend boven een baba au rhum en een Mont Blanc hangen, om uiteindelijk neer te dalen op een millefeuille waar de crème patissier uitpuilde. ‘Ze zouden er een gezondheidswaarschuwing bij moeten doen,’ verzuchtte ze terwijl ze een grote hap nam. ‘Maar wat is er gebeurd?’
‘Ik vermoed dat er zich een spion onder ons bevindt,’ merkte Galliana koeltjes op.
Rose hield halverwege haar tweede hap stil. ‘Vertel,’ zei ze ernstig, waarna ze de rest van haar gebakje naar binnen schrokte.
‘Om te beginnen: dit ontving ik gisteravond laat van agent Wylder.’ Galliana haalde een Meslithbericht tevoorschijn en overhandigde het aan Rose.
Rose las het hardop voor. ‘Prins Zeldt leeft!’ Ze hapte naar adem. Galliana gebaarde dat ze verder moest lezen. ‘Wisten dat we kwamen. Misschien spion... Dat is alles? Zijn ze in veiligheid?’
‘Dat weten we niet. Het bericht is misschien afgebroken. We zullen moeten wachten. Maar Rose, áls er een spion is, heb ik reden om te geloven dat hij of zij een van ons op Punt Nul is.’
‘Echt? Lieve deugd.’ Rose stak haar hand uit naar de baba au rhum van de ergste schrik te bekomen. ‘Waarom denk je dat?’
‘Zoals je weet komt elk Meslithbericht dat uit het verleden wordt verstuurd onmiddellijk, per buizenpost, hier op mijn bureau terecht.’ Galliana wees naar de cilinders die op haar bureau lagen. ‘Alleen ík lees ze en ze blijven topgeheim totdat ik besluit de inhoud bekend te maken. Dit is het bericht dat ik gisteren van Charlie Chieverley ontving,’ vervolgde ze, terwijl ze Rose een ander stuk perkament overhandigde. ‘Kijk in de hoek rechtsonder.’ Ze pakte een oud vergrootglas waar een kleine kaars aan was bevestigd en gaf het aan Rose.
Rose inspecteerde het perkament. ‘Is dat een vingerafdruk?’ vroeg ze.