‘Sorry,’ zei hij zonder erbij na te denken. De jongen zei niets terug: hij staarde Jake alleen maar uitdrukkingsloos aan en keek toen weer voor zich uit.
Mina Schlitz inspecteerde de rijtuigen. Jake was als de dood dat haar oog op het glinsterende zilver zou vallen, maar ze klom het zwarte rijtuig in en sloeg het portier achter zich dicht. Even later lieten de koetsiers hun zweep knallen en gingen ze op weg. De grote zwarte wielen van Mina’s koets reden over Nathan Wylders schaar heen en ratelend verdwenen de rijtuigen de tunnel in.
Jake keek naar de muren, die waren opgetrokken uit miljoenen en nog eens miljoenen bakstenen. Hij was zo onder de indruk van de geheime gang onder de kanalen van de stad dat hij zijn problemen even vergat. De route werd blijkbaar door de vijand voor boosaardige doeleinden gebruikt, maar dat deed er niets aan af dat het een knap staaltje werk was.
De tunnel begon langzaam te stijgen. Pas een half uur later zag Jake een speldenknop licht in de verte. Nog eens twintig minuten later kwamen ze in de openlucht. De tunnel kwam uit in een bos; toen ze het achter zich lieten en een heuvel op reden keek Jake achterom. Onder hen lag de lagune van Venetië. Hij zuchtte. Ondanks al zijn angst en zorgen deed het vooruitzicht van avontuur zijn hart plotseling sneller kloppen.
De drie voertuigen zetten koers naar Bassano.
14
Verontrustend nieuws
Het was een heldere, verkwikkende ochtend op Mont Saint Michel. Sinds zonsopgang werd er gewerkt aan de laatste voorbereidingen voor Oceane Noires verjaardagsfeest. Het zou de volgende avond in de statiezaal worden gehouden.
Oceane Noire was in Versailles geboren, aan het luisterrijke hof van Lodewijk XV. Het was een tijd en een plek van ongeëvenaarde extravagantie geweest en Oceane had met volle teugen van de weelde genoten: de banketten, de kleren, de baden met jasmijnwater en rozenblaadjes.
Toen de Franse Revolutie uitbrak, deels door het gedrag van mensen als zij, was Oceane uitermate geïrriteerd geweest: het doorkruiste een hectisch seizoen van debutantenbals. Het gerucht ging dat Marie Antoinettes beroemde uitspraak ‘Laat ze maar taart eten’ van Oceane afkomstig was, maar degenen die Oceane kenden beweerden dat ze nooit patisserie zou hebben verkwanseld aan mensen die het niet op waarde konden schatten.
Terwijl de meeste Franse aristocraten naar de andere kant van het Kanaal vluchtten, voerden Oceanes ouders (nu gepensioneerd en neergestreken in Cap d’Antibes, maar indertijd uitstekende agenten) hun verwende dochter met zich mee naar de veilige jaren twintig van de negentiende eeuw, de periode van de romantiek.
Vanaf dat moment was het bergafwaarts gegaan. Oceane vond haar leven alledaags en verlangde tevergeefs terug naar de grote rijkdom van weleer. Dus besloot ze – hoezeer het vooruitzicht veertig te worden haar ook tegenstond – voor haar verjaardagsfeest het begrip ‘luxe’ op Punt Nul naar een hoger niveau te tillen.
Een eindeloze stroom kooplieden – bloemisten, wildhandelaren en, niet te vergeten, taartenbakkers – was die ochtend vanaf het vasteland met hun waar voor het banket langsgekomen: speciaal linnen voor de tafels, koppels kwartels en fazanten, chocola, noga en koffie uit Parijs, pioenen en ridderspoor ter decoratie.
Het was bij hoge uitzondering dat er mensen uit de omgeving werden toegelaten op Mont Saint Michel. Dus ondanks hun air van vlotte efficiëntie gingen ze met gretige ogen op zoek naar dingen die het doorvertellen waard waren. Natuurlijk wist niemand wat er zich in werkelijkheid afspeelde, dat dit het hoofdkwartier was van de Geheime Dienst van de Wakers van de Tijd. Er was hun verteld dat het een gemeenschap van schilders en schrijvers was. Wat hun dorst naar roddelpraat er natuurlijk niet minder op maakte.
Om geen argwaan te wekken moesten de bewoners van het eiland het spel meespelen. Die ochtend had Norland een communiqué van Jupitus Cole verspreid: aangezien er die dag burgers zouden zijn, zo luidde het, moest iedereen, ‘zonder enige uitzondering’, zich kleden volgens de mode van die tijd. Signore Gondolfino had zijn costumerie voor dag en dauw geopend en zich het vuur uit zijn elegante sloffen gelopen.
In de statiezaal hield Oceane toezicht op de bloemisten met ogen die even hard fonkelden als de peperdure diamanten in haar oren. Rose Djones kwam binnen. Ze keek gefascineerd naar de indrukwekkende versieringen en liep naar Oceane.
‘Het ziet er hier prachtig uit,’ zei ze. ‘Gaat er gedanst worden?’
Oceanes gezicht betrok. ‘Kom jij?’
‘Iedereen is toch uitgenodigd?’
Oceane verstarde. ‘Er geldt wel een streng kledingvoorschrift.’
‘Ik heb nog ergens die jurk die Olympe de Gouges me ooit geleend heeft. Daar kan ik me hopelijk wel in wurmen. Wat je met een beetje onzichtbaar garen allemaal niet kunt doen...’