Charlie keek op zijn horloge. Hij tikte er met een vinger op en glimlachte. ‘Het is gelukt: 15 juli 1506.’
Het viel Jake op dat het plotseling donker en heel warm was geworden, dat de zee zo vlak was als een pannenkoek en dat er aan de hemel ontelbare sterren schitterden. Maar zijn hoofd bonkte als een gek en hij zakte liever ter plekke door het dek dan Topaz onder ogen te komen. Hij trok zijn blazer uit en ging voorzichtig zitten met zijn gezicht naar de voorsteven en de zich terugtrekkende zee.
+++
Het was in het holst van de nacht en iedereen op Mont Saint Michel was diep in slaap. Nu en dan flakkerde er een kaarslont in de verlaten gangen en op de trappen. Buiten, tussen de donkere granieten torens, lagen de zeevogels stil in hun nest.
Toen verscheen er vanuit de schaduw van een zuilengang een gestalte in een donkerblauwe mantel, die met een kaars door de gang naar de deur van de communicatieafdeling sloop. De gedaante – het was niet te zeggen of het een man of een vrouw was – bleef staan, keek om zich heen en opende langzaam en behoedzaam de krakende deur en glipte naar binnen.
De verlaten zaal was gehuld in spookachtig maanlicht. In het midden stond de glazen kast met de Meslithnucleus. Op de bureaus langs een van de muren stonden nog vier machines. De gedaante liep naar het eerste bureau, ging zitten en begon te tikken. De kristallen staaf knetterde en het heldere licht verspreidde zich als vallende sterren door de zaal. De indringer fluisterde de woorden van het bericht mee:
‘Agenten arriveren 15 juli, Riva Ognissanti, Venetië...’
De gestalte stond op, schoof de stoel weer onder het bureau, veegde de toetsen van de Meslithmachine met een zakdoek schoon en verliet heimelijk de zaal.
Terwijl de geheimzinnige bezoeker door de gangen en de zuilengalerij wegsloop, begon het bericht zijn eigen reis door ruimte en tijd...
Het flakkerende signaal dat de kristallen staaf had doen oplichten sprong nu over op de bliksemafleider die hoog op de bovenste toren van Mont Saint Michel de lucht in stak. Het signaal deed ook deze staaf oplichten, ditmaal zo fel dat het de donkere wolken verlichtte, waarna het in de tijdflux verdween.
Het reisde door de donkere materie van miljarden atomen en zocht zijn weg door de eeuwen heen.
Vrijwel intact bereikte de code nog steeds flakkerend een Meslithmachine op een oude tafel in een kamer met een hoog plafond. De tafel stond voor een raam met uitzicht op de daken van een donker en oud Venetië. Een slapende gestalte werd gewekt door het felle schijnsel, dat op het grote litteken aan de zijkant van zijn glanzend geschoren hoofd viel. Zijn zware lichaam kwam in beweging. Hij stond op van zijn stromatras en riep iets. Twee wachten met zwarte borstplaten en karmijnrode mantels kwamen de kamer in. De man met het litteken wees naar het bureau. Het schijnsel van de Meslithmachine verlichtte hun gezicht.
Ze glimlachten.
11
De parel van de Adriatische Zee
De Campana voer door de warme nacht. Moeiteloos gleed het schip over de spiegelgladde zee. Topaz hield vanaf het roer hun koers in de gaten.
Charlie kwam aan dek en zag Jake in de schaduw op de voorsteven zitten. Hij grinnikte. ‘Voel je je alweer wat beter?’
Jake knikte schaapachtig. ‘Hoe lang duurt het voordat we in Venetië zijn?’
‘Vanaf Punt Nul meestal vier dagen, maar we hebben een doorsteekje gemaakt. Daarom was het atomium zo sterk.’
‘Zeg dat wel,’ mompelde Jake beschaamd. ‘Wat bedoel je met “een doorsteekje”?’
‘We hebben een paar horizonpunten overgeslagen en er bijna drie dagen mee gewonnen. Ik geloof dat zijne hoogheid zover is dat je kunt gaan passen.’
Jake ging Charlie achterna de trap af. Hij deed zijn best om alleen naar zijn voeten te kijken, maar een vluchtige blik op Topaz kon hij niet weerstaan. Ze stond aan het roer en staarde met haar grote blauwe ogen naar de oceaan, omhuld door het hemelgewelf met zijn ontelbare fonkelende sterren.
+++
Tien minuten later stonden de drie jongens op een kluitje in Nathans hut en paste Jake een van zijn outfits. Hij had al een kniebroek, kousen en een enorm wit hemd met een geplooide hals aangetrokken. Nu hielp Charlie hem in een fluwelen wambuis.
‘Voorzichtig alsjeblieft,’ smeekte Nathan. ‘Dat wambuis is onbetaalbaar. Het is gemaakt van het fijnste Sienna-fluweel en de fleurs de lis zijn er in Florence met de hand met echt gouddraad op geborduurd.’
‘Horen die mouwen zo?’ vroeg Jake terwijl hij naar de scheuren wees die over de hele lengte liepen.
‘Dat zijn splitten. Dat is mode,’ liet Nathan hem op droge toon weten.
‘Schoenen?’ vroeg Charlie.
‘Deze zijn een beetje ouderwets voor 1506 – zeker voor Italië – maar je zult het ermee moeten doen. Ik heb niet zo veel schoenen,’ loog Nathan terwijl hij Jake een paar laarzen overhandigde.