Jake voelde zijn knieën trillen en pakte de vensterbank stevig beet. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij.
‘Philip werd naar het Amsterdam van 1689 gestuurd om een van onze oudste en grootste vijanden op te sporen, prins Xander Zeldt,’ antwoordde Galliana. ‘Hij ontdekte een complot om drie Europese staatshoofden te vermoorden. Niemand weet wat er daarna is gebeurd – de moorden hebben nooit plaatsgevonden en sindsdien is Zeldt spoorloos verdwenen. Je broer helaas ook. We denken dat hij tijdens het uitvoeren van zijn opdracht is omgekomen, maar zijn lichaam is nooit gevonden. Zoals je begrijpt is de geschiedenis nogal een omvangrijk gebied om in verloren te raken.’
Er viel een stilte en Jake probeerde wijs te worden uit deze nieuwe informatie.
‘Dus... dus wat wilt u daarmee zeggen?’ stamelde hij. Hij trilde zo dat hij de woorden slechts met moeite kon uitspreken. ‘Dat Philip misschien nog ergens in leven is?’
‘De kans daarop is heel klein,’ liet Galliana hem weten.
Het was te veel voor Jake: zijn lippen trilden, zijn adem schokte en voordat hij het wist sprongen de hete tranen hem in de ogen. De drie jonge agenten zagen het en renden naar hem toe.
Topaz legde een arm om hem heen. ‘Stil maar,’ zei ze. ‘Het komt allemaal goed.’
Jake knikte. ‘Het is oké, het is oké,’ herhaalde hij door zijn snikken heen. ‘Ik weet ook niet waarom ik huil. Ik ben geen klein kind meer...’ Snel droogde hij zijn tranen.
‘Bij ons hoef je je niet volwassen te gedragen,’ stelde Topaz hem gerust. ‘Wij begrijpen waarom je van streek bent.’
Charlie draaide zich om naar Nathan en fluisterde: ‘Ik heb geen zakdoek; jij?’
Met een lichte tegenzin haalde Nathan een prachtige, geborduurde zijden doek uit zijn zak. ‘Chinese zijde,’ lichtte hij toe, terwijl hij hem aan Jake overhandigde. Hij keek gepijnigd toe toen Jake zijn neus erin snoot, en nog een keer en een derde keer.
‘Dank je wel,’ zei Jake. Hij hield Nathan de zakdoek voor.
‘Hou hem maar,’ zei Nathan beslist. ‘Als herinnering aan mij.’
Toen Jake zichzelf weer in de hand had nam Galliana opnieuw het woord.
‘Het spijt me als mijn woorden je van streek maken. Feit is dat niemand van ons weet wat er is gebeurd. Misschien zullen we het nooit weten. Maar de hoop ooit de waarheid te ontdekken heeft je ouders weer naar de Dienst doen terugkeren. Begrijp je dat?’
Jake knikte. Galliana legde een hand op zijn hoofd. ‘Goed dan, je bent vast doodmoe. Norland zal je je kamer wijzen.’ Ze begeleidde hem naar de deur, waar de butler glimlachend stond te wachten.
Jake ging met hem mee, maar in de deuropening bleef hij staan. ‘Die Code Paars... Is dat echt heel erg?’ vroeg hij.
Galliana was niet iemand die de waarheid verbloemde. ‘Ik ben bang dat het duidt op een dreiging van mogelijk rampzalige omvang. Ik heb het slechts één keer meegemaakt, en toen liep het niet goed af.’
‘En die prins... Zeldt of wie het ook was. Wat deed hij precies?’
Galliana haalde diep adem. ‘Dat is een lang verhaal. Voor nu volstaat het om te zeggen dat er ooit alleen maar góéde Wakers waren. Lang geleden werkten de Zeldts voor deze organisatie, maar nu zijn ze de vijand.’ Na een korte pauze voegde ze eraan toe: ‘Als je ervoor kiest je bij ons aan te sluiten – en ik kan het je niet echt aanbevelen; je zult er goed over moeten nadenken – zul je te zijner tijd het hele verhaal horen.’
Jake knikte en Galliana vervolgde: ‘Een laatste opmerking, Jake: als het verleden eenmaal heeft plaatsgevonden mogen we nooit proberen het te veranderen. Ook al zouden we het kunnen, we brengen geen mensen terug uit de dood, en we stoppen geen oorlogen en maken geen rampen ongedaan als die eenmaal hebben plaatsgevonden. We kunnen en mogen de Grote Brand van Londen of het zinken van de Titanic niet ongedaan maken, hoezeer het ons misschien ook aan het hart gaat.’ Haar stem klonk nu somber. ‘De geschiedenis is heilig. Ons verleden is dan misschien doortrokken van gruwelen, maar vergeet niet, Jake, dat die gruwelen ontelbare keren erger hadden kunnen zijn. Zeldt en de zijnen verlangen naar die duistere en oneindig veel wredere wereld; zij willen onze geschiedenis vernietigen.’ Haar ogen schoten nu vuur. ‘Daarom vechten wij tegen hen: om nieuwe uitwassen te voorkomen, om te beschermen wat ons voor is gegaan in ons fragiele verleden – dát is de reden dat de Wakers van de Tijd bestaan.’
Ze wachtte totdat Jake de informatie in zich had opgenomen. ‘Vooruit, ga nu maar wat rusten.’
Jake knikte naar de anderen.
‘Vergeet niet ons te komen uitzwaaien,’ zei Topaz glimlachend.
Jake knikte weer, draaide zich om en ging achter Norland de zaal uit.